“Dag schat, tot vanavond. Ik weet nog niet hoe laat ik thuis ben want misschien gaan Ria en ik na het symposium nog wel samen ergens eten. Jij redt je wel hè?” “Natuurlijk, lief” zeg ik terwijl ik de lege drinkbeker van Isabeau aanpak. “Wij redden ons wel. Ga jij nu maar, anders ben je te laat. Waar ging het ook weer over?” “Tubereuze Sclerose Complex, dat had ik toch al gezegd?” “Ach ja, dat is waar ook.” Twee warme lippen worden even op de mijne gedrukt en weg is ze. “Kom Isabeau, dan gaan we mama uitzwaaien.” “Nee!” Het klinkt gedecideerd. Ik weet echter dat dit niets zegt over mijn voorstel want ze zit momenteel in de fase waarin op alle ideeën met dit standaard antwoord gereageerd wordt. Ten bewijze hiervan rent ze voor me uit naar de keuken waar ze driftig met haar armen begint te zwaaien alsof ze zeggen wil; “Til me nu toch op papa. Ik wil op het werkblad staan om mama uit te zwaaien!” Wanneer ze daar eenmaal staat maait ze met een brede beweging de haar het uitzicht belemmerende lamellen weg waarna ze demonstreert dat ze nog steeds perfect weet hoe ze handafdrukken op vensterglas moet maken. Zodra ze mama in het vizier krijgt begint ze met haar rechter handje te wuiven op een ‘vorstelijke’ manier zoals ik die ken uit oude opnamen van Koningin Wilhelmina; niet van links naar rechts maar van boven naar beneden alsof ze zichzelf koelte toewuift.

Na het ontbijt verplaatsen we ons naar de woonkamer waar ik een CD in de CEC drive plaats. Met de in de oude Katholieke kerk in Den Haag opgenomen vioolsonaten van Biber op de achtergrond trek ik me met de meest recente Stereophile en een kopje espresso terug op mijn luisterplek terwijl Isabeau op de salontafel voor mij een zitje uitstalt met daarop thee (?) drinkende damespoppen. Zoals altijd lees ik ook nu eerst de ‘Analog Corner’ van Michael Fremer. Daarna het artikel waarin hij zijn ervaringen beschrijft met de nieuwe Musical Fidelity TriVista SACD speler. Uitsluitend geschikt voor stereo (SA)CD, maar of dat een beperking is? Het maakt me nieuwsgierig naar deze speler omdat ik begrijp dat dit mogelijk één van de eerste ‘betaalbare’ High End SACD spelers is waarbij de klank van daarop afgespeelde ‘normale’ red book CD’s niet tegenvalt. Misschien moet ik toch ook maar eens wat SACD spelers gaan recenseren. Het heeft er tenslotte alle schijn van dat dit formaat uiteindelijk toch door gaat zetten. Ook al ben ik er dan nog steeds van overtuigd dat dit slechts voor een beperkte doelgroep van liefhebbers zal zijn omdat ‘the man in the street’ meer dan tevreden is met de geluidskwaliteit van de CD. Terwijl ik zo ongemerkt van het lezen overstap naar het nadenken over formaten en de mogelijke importantie daarvan glijd mijn blik door de kamer om te blijven rusten op twee grote kartonnen dozen die tegen de muur staan die de kamer van de keuken scheidt.

‘Beat by Densen’ staat er op beide geschreven en in elk ervan zit een versterker. Exemplaren die mij jarenlang zeer veel luisterplezier verschaft hebben en nu wachten op hun nieuwe eigenaar. Onwillekeurig dwalen mijn gedachten terug in de tijd waardoor er oude luistermomenten omhoog komen. De deurbel brengt me terug in de realiteit. “Mama!” roept Isabeau en ze drentelt naar de woonkamerdeur. Ze gaat met haar hele gewicht aan de deurknop hangen en zodra de kier breed genoeg is stekkert ze door naar de voordeur. “Nee schatje, mama komt vanavond pas. Waarschijnlijk is dit de meneer die de versterkers van papa komt halen.” Terwijl ik de sleutel omdraai laat ik er nog op volgen; “Al is hij dan wel een half uur te vroeg.” Isabeau wringt zich door de deur maar stopt abrupt wanneer ze de lange vreemde man in het vizier krijgt. Deze schudt mij de hand en ik nodig hem binnen. De kleine verschuilt zich achter het grote rechterbeen van papa. “Ik ben wat vroeger want het was veel minder druk op de weg dan ik verwacht had”, zegt hij verontschuldigend. “Geen probleem, bij een dergelijke afspraak ben ik zelf ook altijd te vroeg” zeg ik begrijpend. “Heb je trek in koffie?”

Terwijl ik de koffie inschenk blijkt dat Beau haar aanvankelijke schroom inmiddels overwonnen heeft. Onze gast wordt door haar voorzien van allerlei favoriete beesten en boekwerken en uiteindelijk biedt ze hem haar kleurboek  met bijbehorende kleurpotloden aan. Terwijl Rob haar demonstreert dan je plaatjes ook in kunt kleuren zonder de aangegeven kaders te verlaten vertelt hij over zijn installatie. De beide Densens zullen in Almere een Integra versterker gaan vervangen. Hij heeft even getwijfeld tussen een uit een geïntegreerde  en een eindversterker bestaande B100/B300 en een uit een voor- en eindversterker gevormde  B200/B300 combinatie. Dat hij uiteindelijk gekozen heeft voor mijn bi-amping set komt doordat mijn argument, dat de B100/B300 onder het lastige impedantieverloop van elektrostaten meer controle zal hebben, van verschillende kanten beaamd werd. 

Al die tijd speelt op de achtergrond mijn installatie met daarin opgenomen de uiteindelijke opvolgers van de Densens. Opnieuw uit Denemarken afkomstig, maar ditmaal een combinatie van een voor- en een eindversterker; de GamuT C2R voorversterker en de D200 eindversterker van hetzelfde merk. Nu nog even met de demo exemplaren van de importeur / distributeur maar binnenkort met mijn eigen exemplaren. Rob is duidelijk gecharmeerd van de set en op zijn verzoek zet ik, wanneer we de belangrijkste zaken besproken en de financiële afwikkeling gecompleteerd hebben, een hem bekende cd van Diana Krall op. Dan volgt er een lp; op verzoek van Isabeau een lp van Anita Kerr; ‘Georgia on my Mind’. Na de plaat komen we nog even aan de praat over verschillende formaten. Zelf heeft hij een al wat oudere Marantz CD94 cd speler en zoals bij zovele consumenten het geval is wacht hij nog even af hoe de strijd tussen SACD en DVD-A zich verder zal ontwikkelen voordat hij een beslissing neemt over de aanschaf van een nieuwe speler. Deze luistersessie heeft hem op het gebied van één formaat echter al wel over de streep getrokken; zodra hij thuis is zal hij zijn Dual platenspeler van zolder gaan halen en aansluiten op de in de B100 geïntegreerde Densen DP-01 MM phonotrap. Een belofte die mijn vinylhart goed doet.

Hoewel Isabeau met een geschokt ‘O Nee!’ reageert wanneer Rob tenslotte met de twee grote dozen het pand verlaat weet ik dat de beide Densens terechtkomen bij een echte muziekliefhebber die hun kwaliteiten zal waarderen en ten volle uitbuiten. Het maakt het afscheid iets minder moeilijk. Want moeilijk blijft het omdat ik, zonder daarmee de beide opvolgers op enigerlei wijze tekort te willen doen, nog steeds hou van het beeld dat deze beide Denen tevoorschijn kunnen toveren. 

 Wanneer ik even later weer naar de nieuwe GamuT’s luister ben ik door het gepresenteerde geluidsbeeld de gedachte aan hun landgenoten al snel weer vergeten. Die keert pas weer terug wanneer Antoinette later op de avond, nadat ze uitgebreid verslag gedaan heeft van het symposium, vraagt naar het verloop van de Densen transactie. Aanvankelijk knikt ze begrijpend terwijl ik het verhaal doe. Tot ik bij het afscheid en mijn gevoelens van gemis aankom. De groene ogen kijken me vragend aan; ‘O nee. Je wilde zo graag die GamuT’s en nu ga je me vertellen dat je spijt hebt van je keus?” “Nee, maar ze klonken zo lekker en ik heb er altijd zo van genoten..." Hoofdschuddend zegt ze; “En dan zeggen ze dat vrouwen sentimenteel zijn.”