Het gebeurt me altijd wel een keer tijdens zo’n luisteravond van ons audioclubje. Nee, niet wanneer ik zelf de organisator van de avond ben. Tenslotte ben ik in dat geval degene die de installatie bedient en die als gastheer ervoor zorg draagt dat de inwendige mens op tijd verzorgd wordt. Maar wel wanneer ik bij één van de anderen op de bank zit. Bijvoorbeeld wanneer er een muziekstuk gedraaid wordt dat in het geheel niet overeen komt met mijn eigen smaak. Of in het geval dat de gelegenheid te baat genomen wordt - ‘nu we toch als redacteuren bij elkaar zitten’- om niet naar muziek te luisteren maar in plaats daarvan met elkaar door te nemen welke apparaten een ieder ter recensie in huis heeft staan of op korte termijn nog gaat ontvangen. Ditmaal wordt de aanleiding gevormd door een vraag die in dat kader past.

“Zeg Jan, ga je die Engelse versterker nu nog recenseren?” De hoofdredacteur kijkt me verwachtingsvol aan. “Eh…dat ligt er aan of de importeur nog contact opneemt.” Hij tikt met zijn fineliner op zijn bloknootje. Het is duidelijk dat hij iets wil weten voor zijn planning. “Zal ik hem anders bellen?’ vraagt hij wanneer ik blijf zwijgen. “Hij heeft namelijk ook nog een paar mooie luidsprekers die ik wel wil recenseren." Ik maak een instemmend gebaar waarna hij zich tot één van de anderen wendt. Dan gebeurt het; mijn gedachten glijden weg.

De versterker heeft reeds eerder in mijn huis gestaan maar moest toen onverrichter zake terug omdat ik een ander apparaat te laat binnen gekregen had, de beoordelingsperiode dus uitliep en deze importeur de versterker niet langer kon missen in verband met een reeds geplande demo die hij liever niet af wilde zeggen. De afspraak was dat hij zou bellen en toen dat niet gebeurde heb ik zelf contact opgenomen om een nieuwe afspraak te maken. Op de dag dat hij de versterker zou komen brengen belde hij dat de afspraak niet door kon gaan en dat hij na het weekend zou bellen voor een nieuwe afspraak. Dat was enkele weken geleden. Het is natuurlijk een kleine moeite om hem zelf even te bellen. Tenslotte is er met hem goed samen te werken. Het probleem is echter dat ik door deze situatie herinnerd wordt aan, en een gevoel krijg dat past bij, een eerder voorval.

Op het moment dat ik lees dat een bepaald Amerikaans merk een nieuwe Nederlandse distributeur heeft besluit ik om zelf contact te leggen met als doel het lospeuteren van een component voor een recensie t.b.v. HiFi.nl. De man klinkt aanvankelijk nogal sceptisch maar op het moment dat hij hoort hoeveel bezoekers onze site per maand heeft verandert zijn houding en zegt hij toe een component ter beschikking te zullen stellen. Of ik hem twee weken later nog eens terug wil bellen. Wanneer ik dat op de afgesproken datum doe meldt hij me dat hij elk ogenblik een nieuw exemplaar uit de Verenigde Staten verwacht en dat hij me die toe zal sturen zodra hij goed ingespeeld is. Hij noemt een streefdatum en enkele dagen voor die datum zal verstrijken sla ik tijdens een bezoek aan een audio dealer toevallig een exemplaar open van één van de Nederlandse audiobladen. Wie schetst mijn verbazing wanneer ik daarin de recensie van het eerder bedoelde component aantref.

Maanden later stap ik tijdens de VAD show zijn ruimte binnen en spreekt hij me aan. Hij maakt me opmerkzaam op enkele nieuwe producten en vraagt me om contact op te nemen zodra ik tijd heb om één van deze producten te reviewen. Op het moment dat ik telefonisch contact opneem blijkt hij net weer een nieuw merk erbij te hebben en hij wil dit graag in de schijnwerpers zetten. Kan ik hem over enkele weken terugbellen? Tenslotte is dan het apparaat ingespeeld. “Maar dan kunnen we toch net zo goed nu afspreken dat u mij over vier weken het component gewoon toestuurt?” Daar kan hij mee in stemmen en die afspraak wordt dan ook gemaakt. U voelt hem al aankomen. Inmiddels is er een veelvoud van de afgesproken periode verstreken maar ik heb nog steeds geen pakketdienst gezien. En ik heb geen enkele behoefte om nogmaals contact op te nemen met deze importeur.

“Jan, jij hebt momenteel niets in huis hè?” vraagt de eigenaar van het bloknootje weer. “Hm? Nee, eh.. of ja toch wel; Siltech Classic interlinks, luidsprekerkabels en netsnoeren. Maar ik neem nog iets meer tijd om ze te beluisteren, ook in combinatie met andere componenten, voordat ik daar iets over schrijf.” In gedachten laat ik er op volgen; en mijn nieuwe GamuT versterker combinatie natuurlijk. Zou het feit dat ik daar momenteel zo van geniet mogelijk de achterliggende reden zijn waarom ik er niet zo veel voor voel om zelf contact op te nemen met die importeur? Wie weet… Ondertussen is de inventarisatie afgerond waarmee er weer ruimte komt voor muziek. Daarbij wordt de nieuwste aanwinst van René Smit ingezet; de Philips 963 SA DVD / SACD speler. Allereerst een SACD sampler met nummers waarvan mijn tenen gaan krullen dus voor ik het weet bevind ik me alweer op de glijbaan.

Het wereldconcern Philips kondigt op de laatste VAD show met veel bombarie deze zeer aantrekkelijk geprijsde alles speler aan. De prijs zal maken dat het geweldige apparaat binnen welhaast ieders bereik zal liggen. Vervolgens is het na de introductie uiterst moeilijk – zo niet vrijwel onmogelijk - om een dergelijk apparaat te bemachtigen. Wachtlijsten bij de aanbieders die via het internet opereren en slechts een tweetal winkels die het apparaat, tegen een hogere prijs uiteraard, daadwerkelijk kunnen leveren. Wat wil men nu eigenlijk bij Philips; een nieuw medium pushen of op een indirecte wijze de internet aanbieders bevechten die fors onder de prijs duiken.

De SACD ‘The Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd verdwijnt in de lade die tussen de twee blauwe ledjes naar binnen glijdt. In gedachten roep ik het geluidsbeeld op dat bij mij thuis afwisselend gepresenteerd wordt via de LP en de anniversary CD versie. René goochelt met knoppen en we kunnen een vergelijk maken tussen CD, CD met 24/96 upsampling (zowel via de ingebouwde DAC van de 963 als middels de stand alone Super DAC) en SACD. Heel irritant vind ik de pauzes bij het omschakelen waarin het apparaat steeds opnieuw in moet lezen. En dan zijn er nog mensen die durven te beweren dat digitaal zoveel meer gebruikersgemak kent dan analoog. Tijdens het luisteren bestaat er geen enkele onduidelijkheid omtrent de vraag welke versie het fraaist klinkt. De SACD wint duidelijk. Voor mijn gevoel voornamelijk door de toegenomen ruimtelijke informatie. Maar ook in het laag waar het geluid van de hartslag op de SACD layer bijvoorbeeld meer laagjes biedt en verder door lijkt te lopen. Het hoog is eveneens gedetailleerder en klinkt natuurlijker. Terwijl ik me bedenk dat ik dit toch nog wel eens tegen de LP versie af wil zetten voel ik me weer weg glibberen. Ditmaal rechtstreeks de muziek in.