Zo af en toe zit er zo’n dag tussen; mijn groenoogje werkt terwijl ik vrij ben. Ah, zult u denken; dat wordt heerlijk uitslapen en vervolgens genieten van muziek. Nou, dat valt tegen. Zeker dat eerste stuk kan ik wel vergeten. Want op een dergelijke dag ben ik degene die op onze dochter mag passen en inmiddels weet ik dat een tweejarige er niet van houdt om lang op bed te blijven liggen. Door ervaring wijs geworden sta ik dus tegelijkertijd met Antoinette op en zorg ik dat ik nog voor het ontwaken van Isabeau fris gedoucht en aangekleed ben.

Om acht uur hoor ik de eerste geluiden die aangeven dat onze dreutel wakker is. Ik spoed me naar boven en ben nog net op tijd op haar kamer om een dreinend huilen te voorkomen. Als ze mijn hoofd om de hoek ziet verschijnen breekt er een brede lach door op haar gezichtje; “Papa!” Inderdaad ja, dit is papa. ‘Dribbel’ en ‘spookje’ krijgen een kusje en worden daarna zorgvuldig teruggelegd in bed. ‘Nijntje’ en ‘Mimi’ worden onder de arm genomen en omhoog gehouden; ‘beam me up, Scotty.’ Nu komt er weer een tricky moment. Het liefst wil dochterlief nu op de grond gezet worden en weg dribbelen op zoek naar haar mama. Papa wil daarentegen het liefst eerst de luier vervangen. Deze heeft de hele nacht de tijd gehad om in volume toe te nemen en verspreidt inmiddels een minder aangename geur. Wie er nu zijn zin gaat krijgen is de vraag niet. Die is veeleer; op welke manier krijg ik mijn zin. Simpelweg uit bed tillen en op de rug leggen werkt niet. Dat is vragen om tegenstribbelen en wanneer u denkt dat dit gedrag gecorrigeerd kan worden door gebruik te maken van het feit dat u als volwassene lichamelijk sterker bent dan bent u duidelijk geen ouder. Nee, de jongedame moet afgeleid, om niet te zeggen gevleid, worden. Alleen met behulp van fantasie, humor, en een fluwelen tong kan ik haar ertoe bewegen haar welwillende medewerking te verlenen. Het voordeel van deze benadering is dat mijn oren nu gespaard blijven. Het nadeel is echter dat hij veel meer tijd in beslag neemt dan die alternatieve krachtdadige behandeling.

Voordat ik haar zo ver op orde heb dat ik haar achterwaarts de trap af kan laten k…r…u…i…p…e…n… en haar in de kinderstoel kan hijsen zijn we dan ook aangeland op een tijdstip waarop de gemiddelde Nederlander al aan zijn koffietijd toe is. “Papa… hey,hey?” Kritiek moment nummer twee dient zich aan. Wanneer ik nu de gevraagde LP opzet zal een brede lach mijn deel zijn. Kies ik daarentegen voor de optie om eerst het ontbijt klaar te maken dan loop ik wederom het risico om aan enige decibellen blootgesteld te worden. De muziek wint. Met dien verstande dat ik besluit om een CD op te zetten. Ten eerste omdat ik met een CD niet steeds opnieuw van tafel op hoef te staan om een plaat om te draaien, te verwisselen en / of schoon te maken. En ten tweede omdat de gevraagde LP met een dermate hoge frequentie gedraaid wordt dat ik bang begin te worden voor het gevreesde verschijnsel van ‘grijsdraaien’; een fenomeen dat zelfs met behulp van mijn platenwasmachine niet meer te verhelpen is. 

Klaarblijkelijk kan de CD keuze de goedkeuring van madammeke wegdragen want bij de eerste klanken volgt er geen protest vanuit de keuken. “Beau….hap?” klinkt het als ik ga zitten. Tegelijkertijd schuift ze haar bord verwachtingsvol in mijn richting. Papa hoeft niet eens te vragen wat ze op brood wil. “Kaas” klinkt het gedecideerd. De boterham wordt door mij in kleine muizenstukjes gesneden en vervolgens door haar met behulp van haar Jip en Janneke vorkje beheerst naar binnen gewerkt waarbij het grootste deel van de bieslooksmeerkaas daadwerkelijk in haar mond verdwijnt. Drieëneenhalve boterham later ben ik al lang klaar met eten terwijl zij nog steeds aan het vorken is. Als de laatste hap verdwijnt begint zich tegelijkertijd een penetrante geur te verspreiden. “Poeps” klinkt het vrolijk.

Als de deurbel gaat heb ik net de vuile luier in de afvalbak gedeponeerd. Isabeau kijkt eerst door de ruit naast de voordeur en verschuilt zich dan achter mijn been omdat ze de voor de deur staande man niet kent. “Hallo Sander, kom binnen”. Met die woorden verwelkom ik de man van ‘Music Matters’ die twee New Audio Frontiers Reference Two monitor luidsprekers komt brengen. Drie grote dozen worden naar binnen gedragen. Twee met elk een standaard en een grotere die de twee monitors bevat. Isabeau is al snel weer op haar gemak en begint met het vertrouwde ritueel; boeken, knuffels en kleurpotloden worden aangesleept om door de gast bewonderd te worden. Ondertussen praten wij wat bij over het audio wereldje waarbij Sander me terloops vraagt of ik nog geïnteresseerd ben in het testen van een tweak; de Anti Spike van Audioplan. Voor ik het weet heb ik me om laten praten en als hij de deur achter zich dicht getrokken heeft houd ik een doosje met drie dempertjes in mijn handen. Ik neem me voor om binnenkort uit te proberen hoe deze Duitse lichtgewicht energie opslokkers zich verhouden tot de nu onder al mijn componenten in gebruik zijnde Master Base 1 blokjes. Maar eerst wil ik mijn vertrouwde Sonus Faber Concerto’s tijdelijk vervangen door deze eveneens uit Italië afkomstige luidsprekers. Vraag is of dat handig is nu er constant zo’n kleine dreutel om me heen loopt. “Wil je nog naar bed Isabeau?” IJdele hoop. “Nee”. Ze ziet er ook absoluut niet moe uit dus als ik dit doordrijf zit ik alsnog met een huilend kind. Oké, dan maar alles omzetten in haar aanwezigheid. 

Pfff. Ook dat nog; een gevoeligheid van 93 dB. Nu weet ik zeker dat ik eerst de gain van de GamuT D200 aan moet passen anders is de volumeknop nauwelijks open te draaien. Och, een kwestie van interlinks, luidsprekerkabels en netsnoer loskoppelen en vervolgens 32 kilo uit de kast tillen. Maar met de kleine erbij duurt alles wederom drie maal zo lang. “Papa…Isabeau … hap.” Mijn god, alweer? “Nee, nu niet. Papa is even bezig.” Heel onnadenkend deze opmerking en de reactie laat dan ook niet lang op zich wachten. “ Beau…HAP” Direct gevolgd door een jammerconcert. “Oké, rustig maar, papa pakt al een eierkoek.” Maar waar laat ik ondertussen die eindbak. Op het aanrecht dus. “Zo, eet op en doe er alsjeblieft net zo lang over als over het afdalen van de trap.”

Terwijl zij naar haar poppenhuis loopt selecteer ik de juiste inbussleutel waarna ik terugkeer naar de keuken. Waarom gebruiken die verhipte Denen zoveel kleine schroefjes om een plaat vast te zetten? Bij het tiende schroefje gaat de telefoon. Ik laveer tussen de diverse dozen door en bereik uiteindelijk half vallend de telefoon. “Met Jan” zeg ik geïrriteerd. “Dag schat, ik zit in de file dus ik ben wat later. Amuseren jullie je een beetje?”  “Ja hoor, enorm” zeg ik terwijl ik achterom kijk, op zoek naar onze dochter. Die staat gebukt bij haar poppenwagentje en stopt net iets in het bagagevakje. “Je bent zeker je nieuwe speeltjes aan het aansluiten. Of zijn die er nog niet?” “ Ja, net gearriveerd maar het schiet allemaal niet op. Ik moet eerst iets aan de afstelling van de versterker doen.” “O, wat vervelend voor je. Zul je wel oppassen?” “Hoezo oppassen?” vraag ik geërgerd terwijl ik denk; dat doe ik al de hele dag. “Nou, dat je geen schok krijgt of zo.” Ondertussen gaat Isabeau al slalommend in volle vaart met haar kinderwagentje tussen de dozen door. “Mij overkomt niets” zeg ik terwijl ik met ingehouden adem de verrichtingen volg van onze coureur in de dop. ”Sorry hoor, maar je bent nu eenmaal niet zo handig wanneer het om elektriciteit gaat.” De bezorgdheid in haar stem maakt dat ik de pissige opmerking op het laatste moment inslik. Isabeau komt met piepende schoenzolen tot stilstand naast de bank. “Beau….hap?” Een nieuwe protest uitbarsting vrezend zeg ik; “ik moet nu ophangen want je dochter heeft me nodig.” Meteen klinkt het geprikkeld; “Hoezo, mijn dochter.” De andere stem slaat dat geprikkelde stadium over: “BEAU…HAHAP!” Oppassen Jan. “Onze heerlijke dochter deed me even aan jou denken” zeg ik terwijl ik me weer naar de keuken spoedt. Beide dames geven me het voordeel van de twijfel en even later is alles weer pais en vree. Mama spoedt zich tevreden huiswaarts, dochtertje knabbelt tevreden aan haar tweede eierkoek op rij en papa kijkt voor de zekerheid nog even na wat er daarnet in het bagagevakje van het poppenwagentje gestopt werd. Dus toch; een schroefje van de eindversterker.