Afgelopen zaterdag was het weer zover. Rommelmarkt in Oud-Beijerland. Een vriendelijk plaatsje verscholen in de Hoeksche Waard. Waar de lucht nog fris is, de bediening op de terrassen vriendelijk en de parkeerplaatsen grotendeels beschikbaar. Het weer werkte mee door de hele dag de zon te laten schijnen en het bier smaakte daarom dubbel zo goed.
Het aardige van rommelmarkten is deels het slenteren langs de aangeboden waren, maar ook deels het herkennen van dingen. Vaak genoeg merkte mijn vrouw op: “Hé dat hebben wij weggegooid en nu ligt het op de markt. Wij hadden hier ook wel kunnen gaan staan”. Dat kan dan wel, maar je zit minstens een jaar met de rommel in huis die je eigenlijk kwijt wilt. De score viel voor ons dit jaar wat tegen. Vorig jaar een lamp, een fototas en een kandelaar. Dit keer slechts vier langspeelplaten. Drie stuks kreeg ik mee voor 5 eurocent per stuk en voor een euro kreeg ik de Anita Kerr Singers. Anita met een heel hoog Willem Duys gehalte. Vroeger hoorde ik Duys op zondag op de radio. Mijn vader sloeg geen keer over. Altijd gevolgd door G.B.J. Hilterman met: “De toestand in de wereld”. Als ik mij goed herinner was de “toestand” toen nog overzichtelijk. Ik denk dat zelfs Hilterman nu de weg kwijt zou zijn. Voor mijn vader was Hilterman ongeveer gelijk aan Onze Lieve Heer. Wat Hilterman beweerde was boven alle twijfel verheven en absoluut waar. Oud-Beijerland heeft daar nog wel iets van weg. Recht door zee en eerlijk. De sfeer in dat plaatsje bevalt me wel. De plaatselijke middenstand gaat ons wat meer zien. Het stukje rijden heb ik er graag voor over.
Weet u dat nog? Die tijd met Duys? Wist u dat Willem een echte audiofiel was. En dat hij zijn eigen pick up element mee nam naar de studio om de platen mee te draaien. En dat hij dynamiek expanders en limiters haatte. Ik geef toe het verviel wel eens in gezemel als hij sprak over vertolkingen en iemand de hemel in prees, maar toch had het wat. Gek genoeg was ik als echte popliefhebber en lezer van Muziekkrant Oor toch op de één of andere manier zeer gecharmeerd van wat Duys draaide. De man had beslist smaak en kennis van zaken. Zo is Anita Kerr blijven hangen in mijn hoofd en geniet ik 30 jaar na dato opnieuw van het meesterlijk vertolkte “Daytime, nighttime”. Het klinkt op mijn huidige set veel fraaier dan destijds. Toen hadden we geluid via een Sony (staande) tuner, een Leak Delta 30 versterker en Wharfedale Denton II speakers. De speakers hingen trouwens aan minstens 15 meter tweelingsnoer en niemand die erover viel, letterlijk noch figuurlijk. De Leak heb ik nog steeds. Staat in de kelder klaar om in een audio museum te komen. Speelt nog altijd. Het enige dat ooit erin defect raakte was een diode in de voeding. Een diode uit een sloopradio bracht uitkomst. Het verschil met de originele diode hebben we nooit gehoord. Met boerenelektronica verstand en een soldeerpook opgelost. Hoe anders dan de geïntegreerde circuits van vandaag waar onderdelen via SMD technieken op de plintplaat gelijmd worden. De Sony tuner ligt in de vuilnisbak en ik speur rommelmarkten af naar een ander exemplaar. Spijt als haren op mijn hoofd dat ik hem heb weggegooid. Het leukste zou zijn als ik hem vind inclusief de versterker en de SQ decoder die erbij hoorde.
Word ik oud dat nostalgische gevoelens naar boven komen? Het zou eigenlijk wel eens zo kunnen zijn. Maar ach wat geeft het. Destijds zat ik in een leeftijd dat je niet ervoor uit durfde te komen Willem Duys te beluisteren. Op middelbare leeftijd kom je makkelijker voor je mening uit en relativeer je meer. Het grote voordeel is dat je dan openlijk kunt genieten en vooroordelen verdwijnen. Want ik vind het triest dat deze week in de Achmea Kennis Quiz aan een meisje dat erg van klassieke muziek geniet en niet van pop houdt werd gevraagd: ”Durf je dat hardop te zeggen, pesten ze je daar niet mee?”. Klassiek of pop, spruitjes of nasi, Krell of JVC. Laat een ieder daarin toch vrij. Dan zou de wereld er een stuk leuker uitzien. Daarom was het zo heerlijk in Oud-Beijerland. Ik voelde mij even ver verwijderd van: de toestand in de wereld.
Met vriendelijke groet,
René van Es
Hoofdredacteur hifi.be
