Ik begin langzaam te beseffen waarom televisie dominee’s in de USA een groot succes nummer zijn. “Wat er op de televisie wordt gezegd is waar”. Kritiekloos kennelijk, want een grote groep Nederlanders neemt de uitspraken zo maar over.
Ik doel in het onderhavige geval op LCD en plasma televisie. De hit van 2004, zeker nu tijdens de EK en met de Olympische spelen in het vooruitzicht. Ik heb het oor te luisteren gelegd bij serieuze aanbieders en mij uit laten leggen waar de uitspraken vandaan komen en waar ze op gebaseerd zijn. Neem nu eens het inbranden van plasma’s. Ja, een plasma kan inbranden, een LCD overigens niet. Zet het contrast op maximaal en de helderheid maximaal en de kans bestaat dat hij inbrandt. Oh zegt u nu de televisie reporter na: hij brandt dus in. Nee, zeg ik dan, onder extreme omstandigheden brandt hij in, maar dat doet uw oude vertrouwde beeldbuis ook. Fabrikanten zijn al zo slim dat binnen het normale menu slechts 75% van de maximale helderheid in te stellen valt waardoor inbranden helemaal niet voor zal komen. De volgende fabel? Een LCD is altijd traag. Niet waar meer. De techniek gaat met sprongen vooruit en een goede LCD is niet meer traag. Men past zelfs een methode toe waarbij intelligentie in het beeldscherm de pixels doet sluiten of openen vlak voordat het nodig is. Als het ware krijgt de pixel vast een zetje waardoor het laatste stapje een klein stapje is.
Nog nooit is mij verteld waarom een plasma altijd groot is er en geen kleine plasma’s bestaan. De reden, een plasma pixel is minimaal ca. 1 mm groot. Dus 1024 pixels als resolutie geeft een scherm van 102,4 centimeter. Beetje tussenruimte en je komt op 42”. Kleinere plasma pixels bestaan er niet. Kleine LCD’s zijn er wel. En grotere komen er aan. De productie van een grote LCD is nog altijd moeilijk en dus kostbaar vanwege dode pixels. Daarom is een 42” LCD duurder dan een plasma. Maar ze zijn er wel als u maar de knip open zet. Dode pixels? Ze bestaan. Door de strenge controle en de uitvoerige tests zult u ze nauwelijks tegenkomen buiten de fabriekspoort van de A-merken. Bekend is inmiddels dat een pixel of binnen 24 uur in de fout gaat, of pas over jaren en jaren. Leukste opmerking van een dealer over plasma televisie tot nu toe tegen een klant: “Over zes jaar moet u het gas van een plasma bijvullen”. Tenslotte de levensduur. Ik heb wat gerekend en als ik gedurende zes komma acht jaar elke dag vier uur TV kijk, dan bestaat de kans dat ik aan de levensduur kom van minimaal 10.000 uur en eindig met een defect toestel. Het zelfde geldt voor een beeldbuis, daar staat een even lange levensduur voor in de boekjes. Niemand weet nog hoe lang een plasma of LCD blijft leven, maar die 10.000 uur is wel erg voorzichtig geschat. Eigenlijk verwacht iedereen dat de economische levensduur gaat bepalen hoe lang u met uw toestel doet. Want door het vernieuwen van technologie is uw TV straks verouderd. Zijn normen en aansluitingen anders geworden en mag uw plasma of LCD richting slaapkamer of kinderkamer.
Tja, wat is er dan nog tegen om een LCD of plasma te kopen? De prijs dat ben ik met u eens, het is een klauw geld om neer te tellen. Verder helemaal niets, wat ze op de TV ook vertellen. Fabels mogen de wereld uit. Uit persoonlijke ervaring weet ik hoe verkopers opgeleid kunnen worden om een goed en eerlijk verhaal te vertellen. Dat verkopers daar geen gebruik van maken en daarom niet weten waar ze het over hebben is jammer. Voor u wellicht een reden om bij de buurman van de dealer te shoppen die wel een echte vakhandelaar is. Die maakt u graag gelukkig met een mooi toestel. Kunt u daarop horen hoe “slecht” uw schitterende scherm is. Tijdens het genieten van een waanzinnig mooi beeld. Ik ga snel weg zappen van “veronderstellende” consumentenrubrieken.
Met vriendelijke groet,
René van Es
Hoofdredacteur hifi.be
