Nederland zucht onder de warmte. De zomer is nauwelijks begonnen en treinrails buigt al krom, bruggen moeten worden natgehouden, werknemers zuchten en eisen airco’s. Het fileleed is net voor het begin van de grote uittocht niet meer te overzien. Wie naar het strand kan vluchten doet dat op overvolle wegen om en masse te verkleuren. Dicht naast elkaar met de handdoek op het zand en langzaam bakken tot je gaar genoeg bent om in de avonduren de BBQ op te stoken. Het is zomer en het is heerlijk.
Het afgelopen weekend had ik de pech waakdienst te hebben. Een vorm van huisarrest opgelegd door mijn werkgever, waarmee geborgd is dat bij calamiteiten op ICT gebied een aantal specialisten snel beschikbaar is. Om de zes weken ben ik aan de beurt. Terwijl mijn eega bakte met haar stadsgenoten dicht aan de waterkant, zat ik halfnaakt op een handdoek in de huiskamer naar muziek te luisteren. Je moet de tijd doden op de meest aangename manier. De ter recensie beschikbare versterker begon voor het eerst een beetje warm te worden. De digitale TV ontvanger was ineens geschikt om een eitje op te bakken. Een koud biertje kon niet te lang blijven staan wilde het niet ten prooi vallen aan de warmte. Ondertussen vulde jazz, popmuziek en klassieke muziek de kamer met aangename klanken. Zelfs experimenteer drang ontwaakte en mijn buizenversterker ging aan. Dat deed de kamertemperatuur iets verder stijgen. Van 27 naar 29 graden. Tevreden leunde ik achterover en liet het aantekenblok voor wat het was. Mijn vrouw de deur uit, de buren of naar buiten of verdwenen, het volume kon een stapje hoger en hoger. Met de deuren en ramen dicht. Dat wel. Wonend bij een stad waar het produceren van decibellen vanuit auto’s tot een kult is verheven in plaats van een verderfelijke bezigheid wens ik beschaving te tonen. Al is het maar aan mijzelf en binnenshuis.
Echt van muziek genieten en daar de tijd voor nemen, sterft die bezigheid langzaam uit? Het was dezelfde zondag dat een bevriende audio dealer in de avondlucht met zijn fiets onder ons balkon stond en hij een glas wijn kwam drinken. Voorzien van een portie beroepsdeformatie praat je op een gegeven moment toch over zaken of over audio. Vrij veel zelfs. Dit keer vooral over keuzes die klanten maken als ze een muziekinstallatie aanschaffen. Met weemoed denkt hij terug aan de tijden dat hij Totem luidsprekers twee tot drie maal per week verkocht. Terwijl hij dezelfde luidsprekers, mogelijk beter van kwaliteit, met moeite en met blaren op de tong nu af en toe verkoopt aan zijn klanten.
Hij zuchtte dat Tivoli een grote vlucht neemt. Prima en leuk voor Audiac. Alleen jammer dat de consument een Tivoli beschouwt als een “geluidsinstallatie voor de huiskamer”. Beter dan een iPod of een MP3 speler aan je oor, maar toch geen volwaardige vervanger? Genieten we dan nooit meer van hoogwaardige muziekreproductie die wij “werkelijkheids weergave” noemen? Heeft de stereo installatie alle glans verloren. Kennelijk is de industrie, de handel en tevens de pers niet in staat het afzakken naar een bedenkelijk niveau van weergave tegen te houden. Waar vroeger de installatie prijkte staat nu een groot scherm. Of een caravan voor de deur, een PC Hoofd tractor, mogelijk een door een architect aangelegde tuin.
Is een initiatief als Hifi.nl dan zinloos geworden. Ik denk het niet. Het is juist aan de pers de taak om muziekliefhebbers te wijzen op de betere installatie. Muziekliefhebbers zijn er immers genoeg. Want het maakt ons echt niet uit of u JLo, Bremnes, van Zweden of Porcupine Tree draait. Als u maar geniet van deze vorm van cultuur. Neem de warme zondagmiddag van afgelopen week. Ik ben mijn werkgever dankbaar voor de waakdienst. Ik ben niet verbrand, bleef verschoond van zand en zag geen file. Genoot met volle teugen van een schitterde installatie. Mijn trots. Mijn plezier. Nederland zuchtte onder de warmte, ik zuchtte van genoegen.
Met vriendelijke groet,
René van Es
