Wie mijn zieleroerselen kent weet dat ik verslaafd ben aan vrouwen. Ik vind ze mooi, bijzonder, uniek, vaak niet te begrijpen, in gradaties van ontroerend tot afstotend. Mystiek, fascinerend en begeerlijk.
In mijn dagelijks leven speelt mijn vrouw een hoofdrol, op iets grotere afstand mijn dochter (natuurlijk ook mijn zoon/schoonzoon) en mijn kleindochter. Met veel liefde besteed ik een deel van mijn tijd aan de dames omdat ik van ze hou. Van hen in het bijzonder, van de vrouw in het algemeen. Dat uit zich mede in mijn muziekkeuze die voor een belangrijk deel opnames omvat waarin de stem van een vrouw de hoofdrol speelt. In uiteenlopende genres van uitermate lieflijk als de eerste cd van Carla Bruni tot aan onbegrijpelijke jazz in de vorm van Patricia Barber. Loreena McKennitt, Sade, Gréco, Fitzgerald, Jachinta, het zijn er teveel om op te noemen. In mijn honger naar steeds meer kocht ik onlangs Sonya Kitchell en Vienna Teng. De laatste kwam een paar dagen na aankoop ineens te voorschijn op Radio 2 met het mooie “Blue caravan” van haar cd “Dreaming through the noise”. Een zwijmelaar voor de late uurtjes waar alleen een man van kan genieten. Mijn vrouw vindt het ronduit saai.
Carla Bruni - foto: Bharat Sikka
Als de dame die het hoesje siert ook nog eens een leuk smoeltje heeft is de kooplust groter. Idem heb ik dat met aanstormend talent. Een meisje als Wende Snijders steelt mijn hart alleen al door haar inzet. Het cd doosje schreeuwt door de winkel naar mij: Kopen! Afgaande op het uiterlijk kocht ik eens een cd van Carla Bruni. Het bleek een treffer. Lieve muziek die recht uit haar hart lijkt te komen, momenten beschrijven haar leven, haar stemmingen, haar ontmoetingen. Toen de tweede cd verscheen onder de titel “No promises” waren de verwachtingen hoog gespannen. Dat die waargemaakt zijn is een verhaal waar aan een geschiedenis kleeft. Engelse titel van een Frans/Italiaanse meid? Engelse teksten? Het was licht teleurstellend. Bovendien kwamen de teksten niet uit haar hart maar uit het oeuvre van dichters als Emily Dickinson, William Butler Yeats en Dorothy Parker. Dichters waar mijn school geen aandacht aan gaf, ook niet tijdens de Engelse les. De muziek achter de teksten vaak zwaar, superroze en daardoor te romantisch. Weg was de eenvoud. Althans in de huiskamer waar geleefd wordt onder het luisteren, de set de aandacht vraagt, mensen in en uit lopen. Heel anders werd de belevenis in mijn kleine luisterruimte waar ik met regelmaat vertoef omringd door goede edoch eenvoudiger apparatuur. Daar kwam de tweede cd van Carla Bruni ineens veel meer tot haar recht. Zittend in een gemakkelijke stoel schoof ze aan naast me. Omringde me en nam me mee naar het Engelse gedicht in haar omgeving. Het was het moment waarop ik wederom genoot van de vrouw die mij veroverde met “Quelqu’un m’a dit”. De cd die ik trouwens nog steeds het meeste van haar waardeer.
In een kort geleden gevoerde discussie met Frits de With, de man achter STS Records kwam de laatste cd van Trijntje Oosterhuis ter sprake. Natuurlijk ging het weer om een vrouw. Frits vindt de cd niet erg bijzonder. De opname niet van de stem van Trijntje, haar stem zelf niet, haar techniek niet. Technische invalshoek. Terwijl ik de cd bekijk vanuit het oogpunt van vrouwenliefhebber. Ik vind Trijntje met de Bacharach songs rauw, indringend tot aan tranentrekkend. Vooral op de laatste track van de cd kan een traan opwellen in een ooghoek. Zelfs als ze haar stem probeert door een bocht te wringen die haar niet past. Het is de vrouw achter de stem die mijn gevoel wakker maakt. Soms heb ik dat in de huiskamer, soms in mijn tot “Studio 2” omgedoopte multifunctionele ruimte. Her en der liggen altijd cd’s te slingeren, vooral als ze net nieuw zijn. Een voor mij nieuwe Joni Mitchell bijvoorbeeld. Heel heftig mooi een groot orkest gearrangeerd op “Travelogue” uit 2002. Trijntje lag er weken voor het grijpen. Carla Bruni ook. Op, onder of naast Teng en Kitchell. Als ze ooit allemaal vanaf de hoes tot leven zouden komen had ik een harem die de sprookjes van duizend en één nacht doen verbleken tot het peuterprogramma Bumba (de held van mijn kleindochter). De kast waarin alle niet tot leven gekomen dames uiteindelijk verdwijnen barst uit de voegen. Ik kom er heel vaak vergeten verrassingen tegen. Pas nog. Nico, Esther Tuely, Bebel Gilberto, Vicky Brown, kan het nog verder uiteen lopen?
De grootste verdienste van mijn vrouw is dat ze het met mij kan uithouden. Dat ze mijn nukken en grillen wil accepteren. Dat ze mijn hobby respecteert en er de ruimte aan geeft. Dat ik grote speakers in de kamer kan zetten naast twee rekken gevuld met apparatuur. Dat ze mij laat genieten van alle vrouwen die éénzijdig afspeelbaar langs komen. Zelden of nooit zelf een man mee neemt uit de cd winkel. Kortom dat ze mij laat genieten van de mooiste wezens op aarde, vrouwen die met hun stem mijn hart raken. Carla Bruni’s “No promises”? Gewoon kopen en als uw vrouw slaapt of niet thuis is wegdromen met dit voormalige fotomodel. Of met Teng, Sade, McKennitt, Oosterhuis…………….
Met vriendelijke groet,
René van Es
