In mijn ACR winkel kreeg ik uit alle windstreken geïnteresseerden. Ik verkocht namelijk luidsprekers met de beroemde Fostex magnetostaten voor midden en hoog. Zo kwamen er ook eens twee mannen uit het hoge noorden hun oor te luisteren leggen aan de RP200, een luidspreker die bezet was met deze legendarische units. De kracht van deze units was een ongekleurd en buitengewoon natuurgetrouw en detailrijk midden en hoog weer te geven. Van dit type RP200 luidspreker heb ik bergen verkocht omdat ze een waanzinnige prijs kwaliteit verhouding hadden.

Deze heren gingen, vanzelfsprekend met een kopje koffie op schoot, op de bank naar mijn fraaie RP200 luisteren. Ze hadden eigen cd´s meegenomen en ook de boterhammetjes hadden ze niet vergeten. Deze kwamen uit de herkenbaar ritselende zakjes. Door mij werd er vol overgave gedemonstreerd en verteld wat zo de voordelen van het systeem waren. De discussie ging ook al snel over kastdikte en gebruikte filtercomponenten. En laten we de demping niet vergeten en het vergulde aansluitdoosje en waarom hij dan niet ge-biwired was enzovoort. De cd's die de beide heren bij zich hadden waren van het geijkte audiofiele repertoire. Een vijftal cd's waren het, en  meestal waren er dan thuis nog eens zo´n zelfde aantal. Van enige muzikale interesse getuigde het niet echt. Mijn enthousiasme zakte wat in daar ik begon te bevroeden dat deze mannen niet oprecht geïnteresseerd waren in een nieuwe luidspreker maar meer voor de hobby en tijdverdrijf kwamen. Op zich geen probleem maar het werd wel steeds negatiever en de eigen set van thuis kwam steeds meer ter sprake en werd ook steeds beter bevonden. Hetgeen ik mij weer niet zo voor kon stellen omdat ik gaandeweg te horen kreeg wat dat thuissysteem inhield. Afijn, smaken verschillen zullen we dan maar zeggen. Als oprecht bevlogen audioverkoper moet je wel eens wat geleuter incasseren van zelfingenomen audiofieltjes.

Maar het mooiste moest nog komen. Ik bleef volharden in het feit dat de RP200 wel een geweldig fraai middengebied had. Dus ik zette een prachtige opname van een viool op. Zo eentje waarbij je het hele instrument te zien krijgt, inclusief strijkstok waar een paarharen van los hangen. Zegt een van de mannen ineens: `Hij klinkt niet echt als een viool`. Vol ongeloof zakte mijn broek af. Ik vroeg de man of hij wel eens een echte viool van dichtbij gehoord had. Zijn antwoord was illustratief: nee dus! Gelukkig waren de boterhammetjes op, want ik vond dat het ruimschoots tijd geworden was voor de heren om maar weer eens op te stappen.

Maarten Tijen
La Scala