“De interesse in klassieke muziek is sowieso aan het verdwijnen. Het vereist een bepaalde opvoeding en concentratievermogen. Mensen luisteren liever naar ‘papmusic’, het Grote Niets. Waar ik niet mee wil zeggen dat het niet expressief kan zijn, of mensen niet kan raken. Maar wat is muziek? Melodie, ritme en harmonie. Op ‘papmusic’ zitten zoveel restricties wat betreft harmonie en ‘architecture’, dat je nog nauwelijks van muziek kan spreken. Met de structuur van klassieke muziek heb je zo veel meer mogelijkheden.”

Superieur

“Zal ik je eens wat vertellen? In de westerse muziek weten we niet wat we hebben. We hebben niet door hoe superieur we zijn. Way beyond anything else. Het is in de elfde eeuw al begonnen met ‘do re mi’, in de vijftiende kwam het ‘temperament’ en daarmee de symfonie en …. [Na een muziekcollege van een kwartier]. Weet je welk boek je moet kopen? Big Bangs van Howard Godall. Iedereen trouwens die geïnteresseerd is in muziek moet dat boek kopen. Voordat ik dat boek gelezen had, had ik echt geen idee wat muziek was.”

“De interesse voor apparatuur begon rond mijn twaalfde, dertiende. De radio en platenspeler die ik had gingen me snel vervelen. Voor tien euro ofzo kocht ik een tweedehands buizenversterker. Toen ik thuis kwam, bleek er een rare ruis in het geluid te zitten. Maar nadat ik hem open had gemaakt en er wat aan had gefriemeld, bleek het geluid ineens wel goed te zijn. Het werd tevens mijn eerste elektrische shock. (luid lachend)  It changed my life forever, it reformated my brain: ik werd hifi-freak.”

Bedrogen

“Ik deed mijn eerste upgrade, kocht een Lux, high end Japanese stuff, en kreeg daar best veel voor terug. Daarna werd ik overgehaald om Naim-spullen te kopen. Dat deed ik, nam de doos mee naar huis, maar wat bleek? Er bleek helemaal niets in te zitten, alleen maar gebakken lucht. Just junk. Ik voelde me bedrogen, you fuckers, voor al dat geld wil ik iets moois en iets goeds. Dat was het allebei niet. Dat was het keerpunt voor mij. Ik koop nooit high end hifi meer, besloot ik. Wel kocht ik nog een tweedehands buizenversterker. Die ging kapot en wat bleek? Toen ik hem probeerde te repareren, bleek hij weer te werken. Na mijn opleiding op het Trinity College of Music, die ik af kon maken dankzij vele bijbaantjes - ik gaf klarinetles en werkte in een hifi-shop op Tottenham Road - ben ik drie jaar later mijn eerste bedrijfje begonnen: Michaelson & Austin. Ik was erachter gekomen dat ik veel beter zelfs iets kon gaan bouwen. Wel, vier jaar later, in 1982, ontstond Musical Fidelity.”

Musical Fidelity

“Heb ik trouwens net gezegd dat ik een hifi-freak ben? Daar wil ik even op terug komen. Dat klinkt alsof ik een of andere hifi-nut of enthousiasteling ben. Dat ben ik dus niet. Het gaat me niet om de apparatuur, maar om de passie voor muziek: en die moet goed klinken. Het doel van Musical Fidelity is een zo neutraal mogelijk weergave van muziek. Het moet muziek zo natuurlijk mogelijk vertegenwoordigen. Daar slagen we zeer goed in, al zeg ik het zelf. En natuurlijk moet het spul er ook goed uit zien. Wat mensen doen met onze spullen, that’s not my business. Al draaien ze er ‘papmusic’ op. (lachend) Zolang ze geld op mijn bankrekening storten, vind ik het allemaal best.”


Ruis



“Wat ik zou kopen als er geen Musical Fidelity was? Accuphase, uitmuntend spul. Weet je wat het is in de hifi-wereld? Er is zoveel rook, ruis en gebakken lucht. Ik zal je een typerend voorbeeld geven. Een tijdje geleden kregen twee zeer belangrijke recensenten van Stereophile een speakertest voorgeschoteld. De apparatuur stond achter gordijnen opgesteld. Na lang luisteren hoorden beiden geen verschil. Wat bleek? De een was een high end-installatie, de ander een iPod. Het artikel is natuurlijk nooit gepubliceerd.”