Van de 9 composities op de Doelen Session zijn er 8 van de hand van het schrijversduo Landesbergen / De Rijk. Enkel Stardust is al een klassieker van de combinatie Mitchell Parish en Hoagy Carmichael. Verder valt aan de titels op dat er in zes het woord ‘blues’ voorkomt. Bijna vanzelfsprekend voor een Baileo productie tekent Paul Pouwer voor de opname. Bij de opname is geen gebruik gemaakt van hoofdtelefoons door de bandleden maar ze hebben elkaar ‘as is’ beluisterd.
Al bij de eerste track, And the Blues wordt de stemming gezet. De vibrafoon opent met een prachtige klank die met zorg is opgenomen. De aanslag, attack, van de stokken op de toetsen is als je erbij staat echt hard en de toon volgt al snel na de aanslag. Daarna kan de toon nog heel lang naklinken als het demper pedaal ingedrukt blijft. Al met al geen eenvoudig instrument om op te nemen en weer te geven. De gitaar van Martijn van Iterson heeft een prettige instelling. Niet te mellow en niet te scherp maar mooi vol en dynamisch. De contrabas van Frans van Geest lijkt in eerste instantie een beetje klein, alsof hij wat verder weg staat. Wat drummer Dre Pallemaerts allemaal voor subtiele zaken uithaalt is heerlijk om te volgen.
De opname is zo gemaakt dat het drumstel niet 5 meter breed de kamer inkomt maar gewoon daar staat waar het ‘in het echt’ ook staat. De combinatie vibrafoon en gitaar laat horen dat het een goede is in Wiener Blues waar beide instrumenten unisono de riff doorlopen. Iets verder laat de gitarist zich lekker gaan en visioenen van de ‘oude’ Scofield komen boven. Een heel fraaie interactie vindt plaats in Up and Down dat eigenlijk een heel eenvoudig melodietje kent maar dat juist daardoor heel pakkend is en waar vooral ritmische uitstapjes op worden gemaakt. Herinneringen aan een te vroeg overleden vriend zijn de basis voor Mister R een langzame blues die als een treurmars zwaar wordt ingezet. De eerste drie tonen van het thema blijven lang in je hoofd hangen als een nagedachtenis.
Wat vrolijker en met een knipoog zelfs gaat het eraan toe in Giant Blues Steps waar Coltrane uiteraard even geciteerd wordt zoals de titel al doet vermoeden. Na het citaat ontvouwt het nummer zich als een snelle jazz blues. Met een eerbetoon aan Mr T(om Gosselaar) en de door hem georganiseerde Doelen show gaat de cd verder als een bluesy lullaby tussen bas en vibrafoon. Waar in het eerste nummer de bas wat klein leek wordt hier het tegendeel bewezen. De volle houten kast is aanwezig en laat zich van alle kanten bewonderen met zijn diepe warmte. Frits laat de tonen met regelmaat lang uitgalmen en dat in combinatie met die bastonen. Het gas gaat er weer op in de Kees Hoogendijk Blues om in Stardust als vibrafoon solo weer losgelaten te worden. Het quartet komt weer bij elkaar voor het afsluitende Sabbatical Blues dat in midtempo vooral een platform is voor de gitaar van Martijn.
