Van nog groter belang was de rol van mijn jeugdvriend Frank Bayeux. Of beter: de rol van zijn twee zusters van zestien. Het was rond 1958, 1959, ik was negen of tien. Die zussen hadden een pick-up en het singletje Telstar van The Ventures.

Maar ook Elvis, One Night. [Zingt One Night]. Daar kreeg ik pas goatskin van, ik werd meteen geparalyseerd door Elvis. Dat lied horen was gelijk de`n eerste keer da`k klaarkwam. Je kwam in een andere sfeer, zoiets had ik nog nooit gehoord.

The Kinks

"Toen ik twaalf, dertien jaar was kwamen The Kinks en Small Faces, op mijn veertiende The Pretty Things. Ik denk niet in helden, maar als ik dat wel zou doen zou Ray Davis er een zijn. The Kinks was alles. You Really Got Me, alleen die riff al. Iedereen was voor The Beatles en The Stones, ik was voor The Kinks en The Pretty Things. The Stones en ook de vroege Beatles hadden alles geschoept van mannen als Sonny Boy Williamson, Robert Johnson en Lightin` Hopkins. Ik vond Mick Jagger bovendien te verwijfd, maar later vond ik dat wèl tof. Aftermath is een geweldige plaat, die jongens zijn echt ondergewaardeerd als songschrijvers. De vroege Beatles vond ik later ook goed. In de jaren zestig kwam ik onder invloed van de Mods. Dat was anarchie, afzetten tegen. Revolutie, dat zie je niet meer tegenwoordig, alles is mainstream geworden. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat er zoiets ontstond als een jeugdcultuur. De oorlog heeft daar voor gezorgd."