Goed hoorbaar is het inzetten van de zilveren AR-910 XLR kabel in de grote set tussen de DAC en de lijnversterker. Met de CD Change Of The Season van Ane Brun geeft de kabel ten opzichte van mijn referentie een levendig en goed gegrondvest laag in een open stereobeeld. De kabel is zacht van klank, verre van opdringerig, al is hij toch iets te opvallend aanwezig bij erg drukke passages in de muziek. De track Ten Seconds gaat wat over de top, maar lang niet in een mate dat ik de neiging heb de kabel te vervangen door mijn eigen, duurdere set. Tussen de lijn- en eindversterker stop ik de Terzo XX V2 XLR en vervolg met Count Basie & His Orchestra waarvan ik files speel van de geripte CD 88 Basic Street. Weer valt die stevige laag op, niet in kwantiteit maar in kwaliteit. Net als het levendige stereobeeld dat ten opzichte van daarnet niet alleen behouden is maar zelfs beter wordt. Het geheel blijft transparant en mogelijk hebben we hier al te maken met synergie tussen de verschillende Oyaide kabels onderling.
Tunami II SP-B
Gelijk maar door met de Tunami II SP-B, 2x2,5 meter luidspreker kabel aan de PMC’s. Zet u schrap voor een robuuste weergave met een aangenaam karakter dat goed in evenwicht blijft, ongeacht wat voor muziek ik speel of welke tv-serie of film ik draai. Het zijn vooral de lage tonen die met deze kabels in positieve zin op blijven vallen. Nooit overdreven zwaar aangezet, wel een grondig fundament gevend. Een waarschuwing is op zijn plaats, vanwege de stugheid van de kabel en het eigen gewicht hadden de banaanstekkers de neiging zich uit de terminals op de versterker te werken. Enige ondersteuning voor de kabel is op zijn plaats. Muziek die ik speelde is onder andere van Caecillie Norby (Queen Of Bad Excuses) en Dianna Reeves( Quiet After The Storm).
Interlinks
De volgende stap is het gebruiken van de drie RCA interlinks tussen de phono voorversterker en de lijnversterker. Omdat de Terzo RR in de RCA uitvoering gebruik maakt van de PCOCC-A geleiders gebruik ik die eerst. Het resultaat is een zwaar en diep laag met een minder detailrijk beeld dan dat van mijn veel kostbaardere referentie. Koper slagwerk is goed herkenbaar. De muziek hangt uiterst links en rechts aan de speakers, want het stereobeeld wil niet wijder worden dan de fysieke opstelling toelaat. De klanksignatuur is te beschrijven als donker en rond. Dat zijn natuurlijk superlatieven, de verschillen zijn niet zo dramatisch als uitgedrukt. Groot pluspunt: vooral het laag is opvallend rijk aan klankdetaillering. 
Van de PCOCC-A geleider over naar een goedkopere interlink met 102 SSC koper, de Across 750 RR V2. Deze kabel is duidelijk helderder dan de Terzo RR, losser in de weergave, rijker aan hoge tonen, al is de klank verschoven naar minder natuurlijk. Wel meer open en meer allround door zijn karakter. Eigenlijk verrassend goed voor de lage prijs. Vanwege de levendigheid en het betere stereobeeld ten opzichten van de Terzo RR werpt de nieuwe geleider duidelijk zijn vruchten af. Tenslotte is er de PA-02TR V2. Een erg mooie kabel die het diepe laag van de Terzo RR combineert met de meer heldere klank van de Across 750 RR V2. Kwaliteiten van de hoge tonen blijven behouden, het stereobeeld is zelfs nog wat groter gegroeid. Het maakt nog beter duidelijk dat dat de PCOCC-A geleider en de 102 SSC van elkaar verschillen, met als winnaar voor mij de 102 SSC. Vooral slagwerk op de LP Into The Labyrinth van Dead Can Dance komt erg fraai naar voren met deze kabel. Duidelijk een hoogwaardige performer die menig duurdere interlink de loef afsteekt.
Vind de conclusie en specificaties op pagina 3
