The Next II heeft wat te bieden
Door de interactie tussen kabel en elektronica heb je soms totaal afwijkende resultaten met interlinks op verschillenden plaatsen in je installatie. Capaciteit, inductie en weerstand van interlinks kunnen ervoor zorgen dat pick up elementen een aflopende frequentie karakteristiek laten zien, of dat tussen cd speler en versterker de kabel als hogetonen filter werkt. Moderne apparatuur heeft door de lage uitgangs impedanties hier minder last van. Ware het niet dat veel fabrikanten versterkers bouwen met ingangs impedanties die onder de 10 kOhm liggen en aan die kant weer problemen introduceren. Densen is hier bijvoorbeeld berucht om, maar ook mijn Clearaudio is een boosdoener. Met The Next II trad dit verschijnsel niet op. De interlink laat steeds een zelfde beeld zien, of beter gezegd horen.
Geeft een helder klinkende kabel nu meer informatie omdat hij helder is, of omdat het laag minder nadrukkelijk aanwezig is en dus het midden en hoog minder beïnvloed. Een interessante discussie waar ik nog niet uit ben. De TAF kabel is zo’n heldere kabel. Het middengebied waarin de menselijke stem valt is zeer detailrijk met deze kabel en erg open. Helder en fris. Met veel snelheid en tussen voor en eind versterker valt direct op dat de VdH hier voorheen een “verstopping†veroorzaakte. De weergave van hoge tonen is idem zo helder en laat van bekkens en kleine percussie instrumenten veel informatie vrijkomen. Nergens een randje van scherpte of aangezette S-klanken. Daarentegen is het laag aan de dunne kant. Zeer gedetailleerd, maar het heeft niet de kracht en impact die andere kabels wel kunnen bieden. Zeker geen romantische warmte of donkere kleuring. Het laag vind ik ook de zwakke kant van de kabel. Omdat de eindversterkers een donker tintje geven aan de muziek, is de combinatie van kabel en elektronica hier prima op zijn plaats. Onverklaarbaar is wel dat met de TAF kabel het in- en uitschakelen van halogeen verlichting door de speakers hoorbaar wordt, terwijl de VdH kabels daar geen last van hebben. Minder wordt het als de interlink tussen platenspeler en phono voorversteker wordt gebruikt. Het Highphonic element is ongekend mooi in het hoog en midden, maar is zeker geen krachtpatser in het laag. Het laag is transparant en aanwezig maar vraagt drive van de phono voorversterker of verderop in de set een subwoofer om de bas aan te kunnen zetten. The Next II brengt de Highphonic eigenschappen nog verder naar voren. In combinatie gewogen en te licht bevonden. Mede omdat de Clearaudio Basic zo helder is. De eerder gebruikte phono print in de Sphinx Project 2 kleurde donkerder, echter ten koste van micro detail in de bovenste regionen van de muziekfrequenties. Met de TAF kabel op cd speler krijg je een zelfde beeld, weinig impact in het laag (nadrukkelijk op mijn set, het kan bij u thuis heel anders zijn). Midden en hoog wederom zeer open en ondanks de transparantie zijdezacht.
Om het laag extra aan de tand te voelen heb ik een plaat gedraaid van Stanley Clarke. We noemden hem destijds een bassist met betonnen handjes. Afwisselend een Linn Analogue interconnect en de TAF. Zijn bassolo op Spanish Phases For Strings & Bass laat de ruiten rinkelen en doet de buren denken aan een aardbeving. 
De aanwezige subwoofer gaat zeer diep en vormt een fraaie aanvulling op de twee woofers in elke speaker. Je hoort nu duidelijk dat de Linn informatie achter weet te houden, maar de bas vetter aanzet. The Next II laat meer snaren horen, meer klankkast, doch de kracht gaat wat verloren (hoera volgens de buren, laat de TAF maar zitten). Idem voor het laag kun je luisteren naar de vinyl uitvoeringen van Kari Bremnes, Svarta Bjorn en Norwegian Mood. Stemweergave heb ik wederom genoten van Juliette Greco, haar langspeelplaat Et Ses Grandes Chansons herschept in gedachten de sfeer in Parijs in de jaren 60 en 70. Hier Parijs, hier Jan Brusse begon op tv altijd met het intro van Sous Le Ciel De Paris en de TAF kabel brengt je met dit nummer het dichtste aan de oevers van Seine. Vanuit de dromerige sfeer terug naar de harde realiteit van Dire Straits. De lp Brothers In Arms die mij Fl. 2,50 kostte op een rommelmarkt, kraakt enigszins maar is prima testmateriaal. Het Ride Accros The River gaat op hoog decibel niveau door de kamer. De TAF kabel inspireert hier toch weer niet. Liever iets inleveren in midden en hoog bereik om de drums die push te geven die ik verwacht van pop muziek. Klassiek is in beide combinaties te waarderen en daar heb ik geen absolute voorkeur. Ik draai meestal barok in kleine bezettingen en laat grote orkestwerken voor wat het is.
