Luisteren
Met de subwoofer uit en schuif de speakers met enige voorzichtigheid op de volgens de handleiding geadviseerde positie. De eerste indrukken bij het beluisteren van diverse cd’s en lp’s zijn tweeledig. Diverse zaken vallen direct op, zo vind ik persoonlijk de weergave wat kaal en met te weinig laag maar is er ook een forse toename in ruimtelijkheid en detaillering waar te nemen ten opzichte mijn eigen Spendor S3 mini monitoren. De totale impact van de Dead Can Dance track “Yulonga” is weliswaar afgenomen door het wat kale laag maar daar in tegen lijken de percussie instrumenten zoals de maracas en shaker in de ruimte te zweven, echt volledig los in de ruimte. Ook zijn de korrels die als inhoud van de maracas dienst doen nu individueel te volgen waar het beluisterd via de Spendor speakers nog een “brei” was.
Een doodgewone cd van Marco Borsato wordt opeens een volledig nieuwe ervaring. In de intro van de track “Het water” van de cd “De Waarheid” zijn diverse percussie instrumenten te horen. Zowel de plaatsing van de instrumenten als ook de klankkleur is met sprongen vooruit gegaan. Duidelijk is te horen dat de bongo’s verder achter in de ruimte staan en dat deze met de hand bespeeld worden. Het tikken met de vlakke hand op de vellen van de bongo’s heb ik nog nooit zo in mijn eigen luisterruimte kunnen horen. Ook een verzamelaar van Rob de Nijs laat nooit eerder gehoorde details horen. Dat normale niet audiofiele cd’s al dusdanig indruk kunnen maken had ik vooraf ook niet kunnen denken maar is wel erg leuk.
Madonna’s “Isla Bonita” bevestigt wederom de al eerder opgedane indrukken, het gepresenteerde beeld is breed, diep en uitzonderlijk transparant. Ondanks het door Gerhard gegeven advies zonder subwoofer te draaien besluit ik aan het eind van de avond toch eens te proberen of de Klipsch subwoofer in te passen is in de set. Na diverse instellingen geprobeerd te hebben blijkt een instelling op 70hz. en de faseschakelaar op normaal toch wel degelijk een toevoeging te geven. De weer te geven stemmen krijgen net dat beetje extra body en ook de ruimtelijkheid neemt nog fractioneel toe. Als bonus loopt uiteraard ook het laag dieper door.
Na ongeveer een week of anderhalf wordt het tijd om de Sonneteer cd-speler erbij te gaan halen. Door de beperkte ruimte in mijn audiorack moet de draaitafel tijdelijk wijken om plaats te bieden aan de Sonneteer Byron cd-speler. Geplaatst op Master Base plaatjes en analoog aangesloten met Siltech ST48 op de Naim voorversterker mag hij zijn kunsten gaan vertonen. Alleen al bouwtechnisch is deze speler van een andere orde dan mijn eigen Philips DVD963Sa. Een stevige kast met een dik aluminium front is wel even iets anders dan de dunne kast van de Philips. Geheel onlogisch is dit uiteraard niet wanneer je bedenkt dat de Philips in standaard uitvoering onder de 500, - euro blijft en de Sonneteer Byron 1640, - euro op moet brengen.
Ook aan de vormgeving is meer aandacht besteed. Hoewel altijd een kwestie van smaak, persoonlijk kan ik de vormgeving wel waarderen. Nadeel van het spiegelende gedeelte van het front is de wat slechte afleesbaarheid van de functie aanduidingen onder de bedieningstoetsen omdat tekentjes heel klein en dun afgedrukt op het front staan. Het display aan de rechterkant van de speler is te dimmen en eventueel ook uitschakelbaar. Prettig en rustgevend bij luisteren in een wat minder verlichte omgeving. Slechts een klein blauw puntje in de display brandt ten teken dat de speler in gebruik is. Ook de cd lade, weliswaar van kunstof, is duidelijk steviger dan de dunne kwetsbare tray van de Philips. Allemaal kleine dingen die bij elkaar al een gedeelte van het prijsverschil verklaren. Voor het beluisteren van normale cd’s wordt de Philips alleen gebruikt als loopwerk en zorgt een M-Audio Superdac 2496 voor de omzetting van digitaal naar analoog signaal. Kabel en dac meetellend komt de set dan op ongeveer 1400, - euro en is qua prijs niet ver meer verwijderd van de Sonneteer Byron cd-speler.
Wederom luisterend naar de eerder genoemde cd’s laat direct horen wat de toegevoegde waarde is van de Byron in de set. De trommels in “Yulonga” lopen dieper door in het laag, de ruimtelijkheid neemt verder toe en ook de korreltjes in de maracas zijn nog beter te volgen. De track “Bier is bitter” van Rob de Nijs is een lied waarin verteld wordt over de gebeurtenissen die met subtiele geluidjes onderstreept worden. Eén daarvan is een zin over het bonkend hart van de barjuffrouw, beluisterd via de Sonneteer hoor ik plotseling een duidelijk bonkend hart weergegeven uit de Klipsch subwoofer. Een detail dat mij nooit eerder opgevallen is bij het beluisteren via de Philips. In combinatie met de Naim versterker set ontstaat een combo, dat zorgt voor een uiterst muzikaal geheel. Er is een ongekende veelheid aan detail, rust en ruimtelijkheid zonder dat het zo voor Naim kenmerkende hoge pace and rhythm gehalte uit het oog verloren wordt. Elke keer wanneer ik naar de set luister draai ik meer cd’s dan vooraf gepland en wordt telkens geknibbeld aan de nachtrust. Duidelijk is dat de normale red book cd standaard zo slecht nog niet is en met een betere cd-speler nog steeds een verbetering van de weergavekwaliteit mogelijk is.
