Omdat het een onrealistisch scenario is dat de helft van een set passief en de andere helft actief wordt gefilterd, luister ik eerst naar de DAC en de lijnvoorversterker op de Kemp filters, en zet die daarna tegelijk over op de P5 van PS Audio. De volgende stap is: de P5 uitzetten en blijven luisteren, tenslotte ook de Audia Flight 50 overzetten naar de P5 en opnieuw luisteren wat er dan gebeurt. Ik maak gebruik van voor mij bekend werk van Stacey Kent (Raconte-moi), Paolo Conte (Come Di), Allan Taylor (The Beat Hotel) en Cæcillie Norby (Scheherazade, een 24/96 opname). De set, zoals die met Kemp filters ter beschikking staat, ken ik in deze opstelling erg goed. Dus moeten verschillen, of juist het gebrek daaraan, snel kunnen opvallen.
Alles is door en door warm gespeeld als ik vier tracks afspeel. Dan snel afsluiten en de P5 gaan gebruiken. Ingesteld op 50 Hertz, Sinewave, 230 Volt aan de uitgangen. Gelijk met de track van Stacey Kent valt op, hoeveel groter de invloed is van filters op netspanning op zondag en maandag. Waren de verschillen zondag tussen Kemp en PS Audio niet om direct over naar huis te schrijven, dat is dat maandag (overdag) heel anders. Kent klinkt harder met een actieve P5, terwijl de netspanning lager is (van 235 Volt naar 230 Volt), heeft meer impact en staat verder naar voren. Paolo Conte maakt geen noemenswaardig verschil, of het moet zijn dat instrumenten iets winnen aan individualiteit. Dat hoor ik beter terug bij Allan Taylor in het meer omlijnde beeld dat ontstaat. Wat blijft is gemak, vooral rust op de achtergrond. Mevrouw Norby tenslotte ondergaat dezelfde transformatie als mevrouw Kent. Meer stem, meer mens, natuurlijker en meer dynamiek c.q. expressie in de stem zelf. Een prettige vooruitgang, met dank aan de P5. Ik wissel op Scheherazade van Sinewave- naar Multiwave-form om verschillen te ontdekken. Hoewel PS Audio spreekt van "dramatische verschillen" tussen de twee manieren van spanning doorgeven, vind ik de verschillen niet zo heel erg groot. In de Sinewave-stand is het beeld wat beter gefocusseerd en scherper afgetekend. De Multiwave maakt het beeld wat ruimer, tegelijk meer diffuus en zachter (niet zachter in volume). Ik geloof dat ik de Sinewave prefereer vanwege de meer directe weergave. Zoals ik upsampling niet altijd fijn vind, dat ook meer ruimte geeft, tegelijk de focus doet verminderen. Nogmaals, dramatisch kan ik de veranderingen niet vinden.
Veel groter is het verschil tussen wel of geen actieve P5. Want je kunt hem uitzetten. Terwijl de spanning uit de P5 dan wegvalt, wordt de spanning direct uit het lichtnet naar de DAC en de versterker doorgegeven. Dit vertaalt zich in alle gevallen naar een kleiner en veel minder diep stereobeeld. Meer rafels aan elk instrument en een stem die inboet aan echtheid. Instrumenten die minder klank overhouden. Een stap terug op de totale weergave in mijn keten. Het is overdreven om te stellen dat de weergave ineens slecht is, onzin natuurlijk, het is de glans die minder gaat worden, het realisme dat afneemt en er ontstaat onrust in de weergave. Filtering of regeneratie van de spanning is wel degelijk heel belangrijk, mits het op de juiste manier wordt toegepast en aansluit bij de set. Eerder stelde ik al: verkeerde filtering is erger dan de kwaal. Een opmerking nog over de Allan Taylor track: met de P5 in volle actie gaat het laag diep, heel diep, is er veel ruimte waarin alles een plekje heeft. Zet de P5 uit en het beeld krimpt, terwijl de lage tonen ineens afnemen. De weergave wordt bovendien rommelig, onrustig, al snel vermoeiend, zelfs als je maar kort blijft luisteren.
Één stap te gaan met de eindversterker. Mijn buren zullen zich inmiddels afvragen of mijn muziekbibliotheek nog maar uit vier tracks bestaat. Niet zo heel belangrijk toch? Ik blijf even bij Taylor. Mijn angst wordt weer bewaarheid: mijn eindversterker en (actieve) filters gaan niet altijd goed samen. Het laag wordt rommelig en drukkend. De enorme ruimte die er daarnet was gaat deels weg. De weergave is donkerder en er ligt een stoffig laagje overheen. Als ik nu de P5 uitschakel voor de gehele set, zijn de verschillen ook veel minder geworden ten opzichte van een P5 die staat te genereren. Met andere woorden: door het gedrag van de Audia Flight aan de P5 trekt de eindversterker het totaalresultaat naar beneden. Met Stacey Kent is de magie weg. Wat daarnet nog overweldigend weerklonk, is een stuk gewoner. Duidelijk minder puntig, toch een verlies aan dynamiek ben ik bang. Paolo Conte heeft er ook al geen zin meer in, Cæcillie Norby heeft haar Scheherazade teruggetrokken uit duizend-en-één nacht. Er is nog wel een verbetering aan te brengen door van Multiwave terug keren naar Sinewave. Het helpt, al is het niet genoeg. Het ontbreekt mij aan een stapel eindtrappen om het allemaal eens uit te proberen. Door ervaring uit het verleden weet ik dat filters voor eindversterkers van PrimaLuna (buizen) goed werkten, voor ManleySnappers (buizen) ook, voor Atoll (transistors) niet, voor een NAD M2 (digitaal) helemaal niet, enzovoort. Waar dus de bronnen zonder enige restrictie aan kwaliteit winnen met een PS Audio P5, is het voor een eindversterker niet zeker, en moet je dat in de eigen situatie beoordelen.
Voor de lol heb ik de P5 aangesloten op een Yamaha A-S2000 geïntegreerde versterker met CD-S2000 SACD-speler. Qua prijs is de verhouding zoek. Een Powerplant van 4450 euro op een combinatie van 3000 euro. Maar mensen, wat een verschil maakt dat ding dan! Ineens komt muziek verder tot leven en bloeit op. In ritme, klankbalans, subtiliteit en detail. Waar Stacey Kent eerder aan de duffe kant van het spectrum zat, gaat ze nu naar levendig en veel meer "live" dan ooit op de Yamaha set zonder P5. Hier zien we dus dat naast de rest ook het eindversterkergedeelte van Yamaha alleen maar blij is met schone energie uit een P5.
