Opstelling

De S500i is een tijd de bron geweest aan een Musical Technology M270 versterker waar hij opmerkelijk goed mee presteerde. En aan mijn eigen Clearaudio voorversterker met Monarchy Audio monoblokken. Steeds is gebruik gemaakt van de cinch bussen omdat op beide combinaties een gebalanceerde ingang ontbreekt. De kabels afwisselend een Siltech SQ-88 Classic en een SEEC ASC-2 actieve interlink waar u een recensie van kunt verwachten. De luidsprekers waren van JMlab, Elektra 926 met SW900 subwoofer, of van Mordaunt Short, MS902 of MS912. Ter referentie staat mij Teac/M-Audio combinatie in de startblokken en mijn analoge bron. Er is geen gebruik gemaakt van de optie om de dac aan te sluiten op de S500i en die als loopwerk in te zetten. De reden daarvoor is dat de NAD genoeg moderne techniek aan boord heeft om een externe dac voorlopig te laten voor wat het is. De digitale output moet meer gezien worden als uitgang naar een CD recorder of een minidisk. Tenzij de d/a conversie techniek ineens sprongen gaat nemen.

Met de cd in de hand

Vol enthousiasme begin ik met de nieuwe cd van Laura Fygi die de titel draagt ‘At Ronnie Scott’s’. Een dame die mij meestal erg weet te bekoren. Nu niet, het live gevoel ontbreekt, de muziek spreekt me dit keer niet aan en het suddert wat voort. Het blijft een gok om met een nieuwe cd een recensie te beginnen en dit keer pakt het fout uit. Daarom snel over naar bekend en gerenommeerd werk. Diana Krall kijkt mij in de ogen met ‘When I look into your eyes’. Ritmisch sterk speelt de cd. De stem van Krall mooi los geprojecteerd terwijl haar piano zich naar voren werpt vanuit een drukke achtergrond. Het sterkste punt lijkt het middengebied bij de NAD S500i. Met een lichte nadruk op de stemkwaliteit. Noch het laag noch het hoog presenteert zich opvallend, niet in negatieve en niet in positieve zin. De baslijnen leveren voldoende kracht en het geschapen geluidsbeeld straalt zekerheid en kracht uit. Dat ten koste gaat van levendigheid. Een uitmuntend maar risicoloos spel. Naarmate de Krall cd langer speelt neemt de bewondering voor de speler toe. Het ritme gevoel groeit verder, de stem kruipt in je en het complete gevoel van welbehagen wordt sterker en sterker. Een dame van een iets andere orde is Holly Cole. Haar ‘Trainsong’ behoort tot de gouwe ouwe onderhand. Aan de Musical Technology versterker met de SEEC interlink krijg ik een zeer goede plaatsing voorgeschoteld. Veel diepte in een breed beeld. De klank is gedegen, nauwkeurig en neutraal te noemen. Veel details worden prijsgegeven maar weer ontbreekt die laatste verve die muziek tot dansmuziek verheft. Dat is jammer want het kwaliteit niveau is als een Zwitsers uurwerk. Mijn Teac daarentegen geeft meer drama, maar is minder exact te noemen. Een keuze die Teac en NAD maken en u als luisteraar een keuze laten.

Jazz met Jacky Terrasson en Cassandra Wilson. Het laat zich genieten als echte luistermuziek. Mooie piano aanslagen, sissende percussie en gemakkelijk weergegeven nuances die muziek zo spannend maken. Weer geeft de NAD blijk van een zoektocht naar de laatste details die in de bits en bytes te vinden zijn. Het in de huiskamer opgenomen werk van Velvet heeft al te lang in de kast gestaan en moet in de VAM 1250 geschoven worden. De stem van de zangeres is heerlijk dynamisch. Kan ook omdat de opname met minimale middelen is opgenomen. Een lichte echo van de ruimte laat zich goed onderkennen. Stem en muziek zijn bij vlagen bijtend of lieflijk, in ieder geval steeds zuiver en evenwichtig. Weg uit de jazzhoek met Tori Amos. Ik beluisterde haar aandachtig op de NAD set die Hobo Hifi in Arnhem had neergezet voor onze nieuwe rubriek “De set van ….�. Daar genoot ik van de emotie, nu meer van de precisie. Hoewel ik het ook als klinisch ervaar. Debet daaraan is de Clearaudio/Monarchy combinatie die minder warm is dan de eerder thuis ingezette Musical Technology versterker. Ook minder diepte is nu mijn deel. Maar ik weet dat de speler daar geen blaam treft, wel de versterker dit maal. Tori’s vertolking van ‘Winter’ grijpt je toch wel degelijk en je voelt de kracht die zij uitstraalt. Meer muziek passeert de revue voor ik weer aantekeningen maak met een laatste paar cd’s. Steeds weer doet de NAD S500i wat er verwacht wordt. Als een chronometer zo nauwkeurig. En ik maar wachten op het moment dat het uit de pas loopt.

Chesky is ooit zo vriendelijk geweest een demo cd uit te brengen die zich uitstekend leent om met meerdere muziekstukken de kwaliteit van de keten te beoordelen. Zoals te verwachten viel is de resolutie van de NAD hoog. Probeer je diepte in het beeld te ontdekken dan is dat beduidend lastiger te vinden. Hier zijn betere voorbeelden van te vinden in het land der cd spelers. Kom ik terecht bij de track van Ana Caram die ‘Correnteza’ kweelt, dan valt direct de precisie en het gebrek aan kleuring op. Heel fraai zijn alle details aanwezig, heel natuurlijk de geluiden die de stem omgeven. Dit is gewoon echt heel mooi. Drums en vogels vormen een achtergrond die boeit en leeft. Vergelijk ik dit nog even met de Teac dan komt weer die zelfde indruk naar voren, de NAD is de winnaar als het gaat om eerlijkheid en natuurgetrouwe weergave, de Teac legt de nadruk op emotie en betrokkenheid ten koste van een zuivere weergave. De zuivere weergave leent zich perfect voor de klassieke opnames die ik tenslotte draai. Samen met de transparantie laat het mij in het orkest kijken en de solisten onderscheiden. Eigenlijk zet elke soort klassiek een extra streep aan de balk. De S500i toont zich hier een allrounder die zijn mooiste kunstjes laat zien. Een waardige afsluiting van een aangename luisterperiode.