Een nieuwe versterker is aangesloten. Een Pass Labs XA30.5 met een XP-10 voorversterker. Daarom maar gelijk een andere bron, mijn platenspeler die al uren voor niets rondjes draait. Twee maal 30 Watt klasse A uit transistoren nemen de plaats in van 2 x 100 Watt buizen. Dat geeft haast direct een heel andere presentatie. De weergave aan de uiterste kanten plakt wat meer aan de luidsprekers. Maar tussen de luidsprekers in gebeuren heel mooie dingen. Diepte is toegenomen. Er is tevens meer impact. Gemak is gebleven, details ook. Het is Natalie Cole die voor een big band haar zangkunsten vertoont. Haar Unforgettable is een mooi voorbeeld van The Great American Songbook, waar haar vader al uit kon zingen. Jazzy, swingend en meetrekkend in de muziek. Samen met Natalie Cole de “Route 66” op.
Het geheel is meer ingehouden dan met de buizen. Het laag is duidelijk strakker en meer in de hand gehouden. Hoewel u niet hoeft te denken dat het met buizen niet in orde zou zijn. Het is uitwisselen van eigenschappen. Strakker laag tegen minder ruimte-informatie. Beter in de hand gehouden weergave versus de aantrekkelijke wilde buizen. Prachtig hoe goed de Diablo Utopia zich als een kameleon aanpast aan de bron en de versterker. Een mooie neutrale weergever die eerder laat horen wat de set doet, dan dat hij zichzelf naar voren schuift. Transparant is hier op zijn plaats als trefwoord.
Vindt u het erg als ik Cole verruil voor Dave Grusin? De oude Sheffield opname doet het nog prima. De eerste track is rustig, met veel laag. Keyboard/piano met een zeer aanwezige bas, waarachter percussie en zachtjes drums. Het is eigenlijk de tweede track waar ik op wacht. Keep Your Eye On The Sparrow moet knallen. Gisteren luisterde ik naar dezelfde plaat via de buizen-setup. Nu is het via de Pass Labs strakker en zijn klappen korter en intenser. Maar het wilde is weg. Een tamboerijn staat precies zover buiten de linker weergever als eerder. De klank van de tamboerijn en het natrillen net zo. Het is een rustiger weergave die meer draagt op het laag. Voorkeur? Ja, voor de buizen, maar dat is strikt persoonlijk. Daar kun je de Pass, noch de Manley, noch de Focal`s op afrekenen. We spreken nog steeds over een weergave die vele malen de doorsnee overtreft.
Onlangs gehoord op de Grande Utopia’s EM met Pass Labs geweld, is Shelby Lynne met Just A Little Lovin’. Ik ga u niet wijsmaken dat het nu net zo goed klinkt. Dat kan niet eens, want het is een andere ruimte. Wat ik wel beluister is de kwaliteit van de tweeter en de woofer in de Diablo, die verrekte dicht tegen de indruk van de Grande aanhangen. Een zelfde soort kracht en openheid. In mijn huiskamer komt de Diablo nog behoorlijk laag ook. Knorrend in het laag. Het kan bovendien erg hard zonder dat het gaat storen of vervormen. Stem staat heel fraai naar voren opgenomen. Tegenover Natalie Cole eerder, die juist naar achter stond. Dat maakt de speaker er niet van, dat zit in de opname ingebakken. Je moet alleen een set vinden die het weergeeft.
Met mijn gebruikelijke afsluiter komt een einde aan een hele dag luisteren naar de Diablo Utopia en intussen de ervaringen opschrijven. Om mij heen liggen platen en cd’s. Sets die elkaar afwisselden. Met als constante factor de luidspreker. Minstens zo constant is Brothers In Arms van Dire Straits. Kom op Diablo, vertoon Your Latest Trick, overtuig me nog één maal voor ik aan het technische hoofdstuk ga beginnen. Neem me mee naar de Brothers In Arms die onder vuur liggen. Beetje vervelend is, dat de Diablo echt alles laat horen wat er op de plaat staat. De lp is oud en komt van de rommelmarkt. Normaal luister ik daar doorheen, de Diablo blijft er de aandacht mee vragen. Een zware behandeling die krassen heeft achtergelaten komt duidelijk naar voren. Toch is het de muziek die wint, daarom speelt de plaat een volgend stuk. Op mooie en rustige wijze, uitschieters alleen waar ze thuis horen. Breed neergezet, met diepte en hoogte afbeelding. Haast voorbeeldig en compleet. Het gaat vervelend worden als de Diablo het huis moet verlaten.
