Het voorgaande doet u wellicht vermoeden dat de Transfiguration Axia een voor mij passend compromis is tussen Phase Tech en ZYX. Deels is dat inderdaad zo, maar het zou de Axia tekort doen. Want een compromis heeft de nare bijsmaak, nooit datgene te zijn wat iemand nastreeft. Het is daarom beter, de Axia nadrukkelijk ook op zijn eigen merites te beoordelen. Het is een eigen unieke “persoonlijkheid”, die speelt en op zijn eigen manier het uiterste uit de groef probeert te trekken. Rijk gelardeerd met akkoorden.
Ik zou nog kunnen ingaan op Sara K., klassieke platen, Stacey Kent, Dire Straits, Oscar Peterson en de vele andere platen die uit het rek zijn gehaald. Ik ben bang dat ik teveel in herhalingen ga vervallen. De Axia is namelijk geen element dat een voorkeur aan de dag legt voor bepaalde muziek. Dus zal een gelijkluidende terminologie steeds terugkomen. Het element is in dat opzicht een kameleon, het past zich aan de muzikale omgeving van dat moment aan. Er valt uren naar te luisteren. Is er vervorming hoorbaar, dan is dat of een beschadiging van de groef, of er hangt vuil aan de naaldtip. De Axia heeft niet zoveel problemen met onvolkomenheden, plaatruis en krasjes vallen daardoor niet of nauwelijks op, maar wel met stofjes aan de naaldpunt. De set laat dat direct horen. Een klein nadeel van vinyl.
Een potje Extreme Phono Stylus Cleaner doet wonderen en is onmisbaar. Intussen speelt een piano nadrukkelijk in de huiskamer. Met een zachte geplukte bas en een enkel percussie-instrument. Telkens ben ik aangenaam verrast hoe heerlijk de Axia dat presenteert. Waarbij de stand van de volumeregelaar geen rol speelt. Fijn voor de buren. Het geheel blijft compleet en overeind op lage niveaus. Geef ik gas en speelt dezelfde band voluit: geen enkel punt, dat gaat net zo lekker. De Transfiguration Axia is in de set een component, die nooit zelf de aandacht vraagt, niet opvalt met een bepaalde eigenschap, maar evenmin zichzelf wegcijfert, omdat het daarvoor veel te ver boven het maaiveld uitsteekt. Het is een heel evenwichtig element, waarmee Seiji Yoshioka zijn lijn topelementen voort zet in een nieuwe richting. Hij laat mij nog even verder genieten met Kari Bremnes. Ik weet dat nog vele platen zullen volgen, vandaag, morgen, overmorgen etc.
