1981–1998
Voor vijfenvijftig dollar krijg je een overzicht van alle opnames die Dead Can Dance in hun hele bestaan hebben gemaakt. Plus een DVD met een concertregistratie en wat bonus video filmpjes.
Een heleboel geld dus, maar zeker de moeite waard. Dead Can Dance, de naam van de groep refereert naar hun doorgevoerde filosofie met betrekking tot levende en niet-levende zaken en hun onderlinge samenhang en transities, is wellicht de meest eclectische band ooit. Puttend vanuit een Iers-Nieuw Zeelandse achtergrond met invloeden van Maoris en Polynesie – leider Brandon Perry, en een Australisch-Turkse achtergrond van Lisa Gerrard, ontstaat de meest wereldse en tegelijkertijd hemelse muziek. Begeleid door een keur van veelal multi-instrumentalisten waaronder Kila leden Ronan O Snodaigh en Robert Perry neemt DCD de luisteraar mee naar een wereld waar Gaelic, Engels en een woordloze klank-taal wordt gesproken. De stemmen zijn altijd ondersteund met een forse galm, net alsof ze voortkomen uit de kerk waar Brandon Perry in woont en waar de meeste opnamen worden gemaakt.
De stemmen worden op hun beurt weer ondersteund door zeer veel percussie instrumenten. Van klassieke pauken via militaire grote troms naar allerlei exotische trommels en andere slaginstrumenten. Op dit forse fundament stapelen zich dan weer de klanken van electrische en acoustische gitaar en een leger aan keyboards. Misschien wel het meest kenmerkende instrument wat door DCD gebruikt wordt is Lisa’s Chinese Yang Chin, een hakkeboord of dulcimer. Degenen die bekend zijn met de soundtrack van Gladiator kennen dit geluid nu want Gerrard stond garant voor de soundtrack. Dat de opnames van DCD bijzonder zijn blijkt uit het feit dat ze hun platen zowel op CD als op good old vinyl uitbrengen. Dit tevens omdat Lisa Gerrard een echte audiofiele is en ze thuis een heel dikke Audio Note installatie heeft staan.
De als vierde schijf in de prachtig uitgevoerde box opgenomen DVD laat een concertregistratie zien van ‘Toward The Within’ gelardeerd met interviewtjes met Gerrard en Perry. Op CD 3 bevindt zich de audio versie van dit concert minus het applaus en met wat extra tracks.
Voor doorgewinterde DCD fans biedt de box slechts 11 nieuwe nog niet uitgebrachte stukken. Niet veel in vergelijk met de al bekende overige 36. Maar toch is de box en de mix de moeite voor de fans zeker waard. Voor geinteresseerden is de box misschien wel de uitgave van het jaar en de enige mogelijkheid nog iets te zien van DCD. En dat zien is best leuk. Helaas is de DVD geen DVD-A maar een gewone video DVD en de opname is slechts Dolby Surround. Maar het laat wel zien hoe bij ieder nummer de bandleden telkens weer een ander instrument ter hand nemen. Het podium doet denken aan een concert van Pink Floyd begin jaren ’70 (Kralingen!) zo vol als het staat met allerlei instrumenten.
Al met al een prachtige box en de pijn van de aanschafprijs is snel verdwenen na het horen van de eerste tonen. Ook al is DCD ‘dood’ de muziek leeft als altijd.
