REVIEW

Nick Cave & the Bad Seeds

Jan Luijsterburg | 20 februari 2003

Nocturama

Nick Cave & the bad Seeds - NocturamaNog geen twee jaar na No More Shall We Part is hier alweer een nieuw album van Nick Cave and the Bad Seeds. De elfde studio-CD in twintig jaar (tijd vliegt) wijkt enigszins af van wat we de laatste jaren gewend waren. Na de wilde jaren vanuit Australie met The Birthday Party werd Cave per plaat ingetogener. Tegenwoordig leeft het beest van weleer een zeer gestructureerd leven. Iedere dag gaat hij naar kantoor, waar hij zich aan de piano aan het componeren wijdt. Zijn omvangrijke band kreeg allengs minder te doen, en specialiseerde zich noodgedwongen in het met zijn allen heel stil, spaarzaam en subtiel spelen, zoals dat bijvoorbeeld ook bij Lambchop het gebruik is. Drummen met kwastjes, hier en daar een geluidje, meer mag dat niet zijn. No More Shall We Part lijkt wat dat betreft een keerpunt. Op die plaat werd het perfectionisme tot op de top gedreven. Alle gedragen arrangementen zorgvuldig uitgewerkt, over ieder woord tien keer nagedacht. Maar op een paar nummers begonnen de Bad Seeds stiekem toch een beetje te `grooven`. Er was duidelijk behoefte aan wat meer spontaniteit.

Voor Nocturama werd de werkwijze dan ook drastisch gewijzigd. Tijdens een tournee in Australie kregen de Slechte Zaadjes tien nieuwe, snel geschreven en dus niet uitgekauwde composities overhandigd. Normaal zou Cave ze als eerste schetsje gebruikt hebben. Minder tekst (Cave is meester in breed uitgemeten, literaire, verhalende teksten, vol moord en religie) en veel ruimte voor improvisatie en interpretatie. Binnen een week werden de nummers ingestudeerd en opgenomen. Het resultaat is bijzonder aanstekelijk, want het speelplezier straalt er van af. Knap om na twintig jaar nog zo fris te kunnen zijn.

Nocturama biedt een grote variatie aan sferen en stijlen. De een noemt dat afwisselend, de ander wisselvallig. Een deel van de nummers sluit aan op de vorige platen: prachtig mooie verstilde pianoballades over hoe mooi het leven en de liefde zijn, met een nostalgische, wat melancholieke ondertoon. Still in Love is weer een mooi misdaadverhaal. Dan zijn er ook een aantal wat conventioneel aandoende popsongs, waarvan me de rockende single Bring it on, gezongen met Australische punklegende Chris Bailey van The Saints me beter smaakt dan het wat erg softe Rock of Gibraltar.

Nick Cave & the Bad SeedsMaar wat dit album tot een grote verrassing maakt zijn de twee nummers waar weer eens ouderwets de vlam in de pan slaat. Ruig en vunzig, snel en energiek, een bak teringherrie van vooral een gemeen Hammondorgeltje van Cave zelf en gitaarerupties van Seed van het eerste uur Blixa Bargeld, ook bekend van die Einstürzende Neubauten. Zo explosief klonk de band al sinds de begintijd niet meer op plaat (live bleef men wel graag loos gaan). Vroeger ging het dan om `kop tegen de muur` type woedeuitbarstingen, met de duivel op de hielen, nu is het vooral een partij stevig loltrappen. En dat is leuk. Dead Man in My Bed is een hilarische klaagpartij van een vrouw over haar man die blijkbaar niet veel meer presteert, en het hoogtepunt van de CD is zonder twijfel Babe, I`m on Fire. Hierin gaat de vlam in de hele mensheid. Een kwartier lang raast het voort, in 38 coupletten die slechts bestaan uit opsommingen van wie het allemaal wel niet zeggen: `Babe, I`m on fire`. Een virtuoos staaltje komisch rijmen en doordraven. Cave noemt dit het soort liedje dat je schrijft als je geen liedje schrijft. De typetjes die langskomen worden visueel geïllustreerd op een DVD die gratis bij de eerste oplage van de CD meegeleverd wordt. De Bad Seeds zijn diep in de verkleedkist gedoken, en hebben duidelijk veel pret: de clip is net zo uitgelaten en krankzinnig als het nummer. Cave die de blaadjes tekst om zich heen laat vallen verwijst naar de klassieke clip van Bob Dylan, die ergens de peetvader van de rap is, toch? De DVD haperde in mijn speler, een klacht die ik ook van anderen hoorde, maar in de computer doet hij het prima, inclusief leuke outtakes. Dus laten we dit gekregen paardje niet te diep in de bek kijken, het gaat om de muziek.

Nocturama is niet de beste plaat van Nick Cave, maar wellicht wel van The Bad Seeds. Cave heeft aangekondigd dat ze op de volgende CD nog meer de ruimte krijgen, en dat de productiesnelheid opgevoerd wordt. Dat is goed nieuws.

Meer informatie
10 tracks, 56:29
Productie: Nick Launay and Nick Cave & the Bad Seeds
Label: Mute www.mute.com
Distributie: PIAS www.pias.com


EDITORS' CHOICE