Valentín is een jongetje van acht in Buenos Aires, eind jaren zestig. Hij is flink scheel, draagt een zware bril en wil astronaut worden. Voor zijn leeftijd is hij bijzonder welbespraakt en eigenzinnig, een echte wijsneus. Hij woont bij zijn mopperende oma, die wel aan hem gewaagd is. Hij verlangt erg naar zijn moeder, die hem al vroeg in de steek liet. Zijn vader komt een hoogst enkele keer langs, steeds om te melden dat hij een nieuwe baan en een nieuwe vriendin heeft. Meestal vindt Valentín die vriendinnen maar niks, maar de jonge Leticia ziet hij voor de afwisseling wel zitten. Valentín gaat een dagje met haar uit, waarbij hij meer onaardigs over zijn vader vertelt dan goed is voor de prille relatie. Tussendoor ontdekt hij nog een autobiografisch schrijftalent en leert pianospelen bij een alcoholische buurtgenoot.

De nieuwe film van de ooit naar Nederland gevluchte Argentijnse filmmaker Alejandro Agresti (1961) is een bescheiden meesterwerk, van een ontroerende schoonheid. Perfect weet de film de nostalgische toon van een moeilijke maar fijne jeugd te vangen. Niets is stroef, de film vloeit als water van scène naar scène, komisch en in al zijn lichtheid erg roerend. Echt een film waar je je in kunt verplaatsen, waar je ouderwets mee meeleeft. Voelbaar is dat Agresti veel eigen ervaringen in het verhaal verwerkte. Hij speelt zelf de onsympathieke vader, wat een bijzonder perspectief geeft aan dit autobiografische element.

Rodrigo Noya zet de titelrol ongekend natuurlijk neer. Soms kunnen kinderen in films een ramp zijn, maar dit manneke is fenomenaal. In de voice over is hij tegelijk het kind van acht en een veel oudere, terugblikkende commentator. Met subtiele details wordt duidelijk dat het om veel meer gaat dan een verhaal over een eigenwijs jongetje in een vervelende familiesituatie. Naast een portret van een kind dat tussen wal en schip is geraakt, gaat het om een ontroerende terugblik op het Argentinie van de jaren zestig. Agresti waakt ervoor in de valkuil van de nostalgie te trappen; weemoed, vertedering en verbittering zijn met elkaar in evenwicht.

De film werd geproduceerd door de Nederlandse productiemaatschappij First Floor Features. Bij eerdere films van Agresti die op het Nederlands Filmfestival vertoond werden was er vaak de kwestie of zijn films wel als Nederlands gezien (en bekroond te) mogen worden. Valentín mocht vorig jaar gewoon meedoen, en won het gouden kalf voor de beste regie. De film was een bescheiden succes in de Nederlands filmhuizen, terwijl hij het in zich heeft een enorm publiek aan te spreken.

De Amerikaanse filmgigant Miramax ontdekte inmiddels de potentie van de film, die deze zomer groots in Amerika is uitgebracht. Tevens werd een contact gesloten met Agresti, die nu wellicht niet meer tussen Argentinie en Nederland hoeft te pendelen om met veel moeite kleine fijne filmpjes voor een beperkt publiek tot stand te brengen. We zijn benieuwd naar het Amerikaanse avontuur. Als alles goed gaat zal de volgende Agresti niet meer zo bescheiden uitgebracht worden, op een DVDtje zonder extra`s. Dat er overigens op een enkel storinkje na schitterend uit ziet: prachtige beelden, mooie muziek.

Over de DVD:
Argentinie, Nederland, 2002
Speelduur: 80 minuten
Regie en scenario: Alejandro Agresti
Productie: Laurens Geels, First Floor Features
Camera: Jose Luis Cajaraville
Montage: Alejandro Brodershon
Art direction: Floris Vos
Muziek: Paul M. van Brugge
Met: Rodrigo Noya, Carmen Maura, Julieta Cardinali, Jean Pierre Noher, Mex Urtizberea, Fabian Vena, Carlos Roffe, Alejandro Agresti
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 5.1
Ondertitels: Nederlands en Frans
Distributie: Cinemien www.cinemien.nl
Uitgave: Homescreen www.homescreen.nl