REVIEW

Nina Simone

Jan de Jeu | 08 november 2003

Nina Simone - Sings The Blues

Op de dag dat ik hoor dat op 21 april 2003 Nina Simone overleden is trek ik mijn oudste LP van deze zangeres / pianiste /arrangeur / componiste uit de kast. Het is het uit 1962 daterende, op het Colpix label verschenen, in 1961 in New York opgenomen, album met de titel “Nina Simone sings Ellington”. De hoes neemt me mee naar de zestiger jaren en tijdens het beluisteren van het tweede nummer “I got it Bad” realiseer ik me eens te meer dat deze “High Priestess of Soul” zonder meer thuis hoort in het rijtje van jazz groten als Billie Holiday, Ella Fitzgerald en Dinah Washington.

Nina Simone - Sings The BluesNina Simone wordt in 1933 in Tryon, North Carolina geboren als Eunice Waymon, de op een na jongste in een gezin met zeven kinderen. Net als de hiervoor genoemde diva’s groeit ze op in armoede. Haar pianostudie, waarmee ze aanvangt op vierjarige leeftijd, kan dan ook slechts bekostigd worden doordat een blanke weldoener haar eerste pianolessen betaalt en een fonds opricht waaruit zij haar algemene en muzikale opleiding kan betalen. Ze krijgt toegang tot de beroemde Juillard School of Music in New York maar kan deze niet afmaken wanneer het geld opraakt. Noodgedwongen stapt de tot klassiek pianiste opgeleide Eunice over naar de showbusiness waar ze de rol van begeleider krijgt. Ze neemt de artiestennaam “Nina Simone” aan; samengesteld uit de koosnaam die een Spaans vriendje haar geeft en de voornaam van de door haar bewonderde Franse actrice Simone Signoret. Doordat haar eerste plaatopname, haar versie van Gershwin’s ‘I Love You Porgy”, in 1959 een hit wordt verandert de nachtclub zangeres in een ster. Het kort daarna uitgebrachte “My baby just cares for me” is haar grootste hit en behoort, mede doordat het jaren later opnieuw uitgebracht wordt en dan wederom een hit is, tot de meest bekende songs van de twintigste eeuw.

Aanvankelijk zingt zij met name jazz en blues standards maar al snel voegt zij de protest song toe aan haar repertoire. Eén van de meest bekende door haar geschreven nummers van dit genre is wel het naar aanleiding van de moorden op Medgar Evers en vier schoolkinderen geschreven “Mississippi Goddam!” Nummers die uitgebracht worden op het Philips label waar ze van 1964 tot 1967 onder contract staat. Ze is actief betrokken bij de “civil rights movement” en heeft contacten met Martin Luther King en zwarte activisten als Stokely Carmichael en Malcolm X. Van 1967 tot 1974 verschijnen haar platen op het RCA Victor label en in deze periode ontstaan naar mijn bescheiden mening haar sterkste en meest bekende nummers.

Een maand na haar overlijden brengt Speakers Corner Records een 180 gram re-issue uit van haar eerste op RCA uitgebrachte LP; “Nina Simone Sings The Blues”. Ik kan me geen mooier tribute indenken. Het is een compilatie van covers en eigen nummers. Het eerste nummer “Do I Move You” is van haar eigen hand terwijl het tweede nummer “Day and Night” op naam komt van de haar op dit album begeleidende gitarist Rudy Stevenson. Net als “In The Dark” van Lil Green en het door haar zelf geschreven “Real Real” gaan deze nummers over de liefde. Nina legt in haar stem, maar ook in de wijze waarop ze de akkoorden op haar piano aanslaat, alle emoties bloot die daarbij tot uitdrukking kunnen komen. Met in het achterhoofd de vernietigende uitspraken van Nina Simone over haar ex-echtgenoten en lovers klinkt het volgende nummer “My Man’s Gone Now” in mijn oren anders dan Gershwin het bedoeld moet hebben toen hij het voor de musical “Porgy & Bess” schreef. Nu lijkt het alsof de zangeres blij is dat deze man uit haar leven verdwenen is. Voor mij overigens één van de mooiste nummers van deze LP, net als het daarop volgende, door Nina in vlammende bewoordingen geschreven en gezongen “Backlash Blues” waarin ze alle woede legt die ze voelt ten opzichte van de Amerikaanse maatschappij; “You give me second class houses and second class schools, Do you think that all colored folks are just second class fools?” Een woede die haar in 1969 doet besluiten om de Verenigde Staten te verlaten en vanaf dat moment voor een vrijwillig ballingschap te kiezen die haar uiteindelijk zal brengen in het Franse plaatsje Carry-le-Rouet. “I Want A little Sugar In My Bowl” is opnieuw door haar zelf geschreven en heerlijk sensueel erotisch geladen. Na deze drie hoogtepunten op rij kan het korte - door ex-echtgenoot en frauderende manager Andy Stroud (vader van enige dochter Lisa) geschreven - “Buck” bijna niet anders dan tegenvallen maar op zichzelf beschouwd is ook dit een juweeltje. En van de interpretatie van Buck Johnson’s “Since I Fell For You” zult u mij niet horen zeggen dat hij beneden peil is. Een niveau dat met het voorlaatste nummer “The House Of The Rising Sun” en de hekkensluiter “Blues For Mama”, van de pen van de zangeres / pianiste zelf, tot aan het laatste akkoord onveranderd hoog blijft.

Over deze LP:

Nina Simone; Sings The Blues.
RCA LSP-3789

Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
www.speakerscorner.de  

Distributeur voor Nederland;
Technicom
Tel. 035-6237170


EDITORS' CHOICE