The Strokes - Room on Fire
Als poprecensenten massaal enthousiast raken over een nieuw bandje is er al gauw sprake van een hype. Vanwege hun debuut This is it werden de New Yorkse Strokes in de pers meteen massaal tot de redders van de popmuziek gebombardeerd. Met een repertoire van twaalf korte aanstekelijke liedjes toerden ze de wereld rond, die perplex achterbleef. Je kunt er in zo`n situatie op wachten dat de opvolger genadeloos neergesabeld zal worden.
Het is het bekende fenomeen van bands die hun nieuwe repertoire nauwelijks live durven brengen, omdat het publiek liever het bekende werk hoort. Nieuwe liedjes kunnen niet tegen de oude op, want de fans kunnen ze nog niet meezingen. Als het oude werk heilig is, valt wat nieuw is alleen al tegen omdat het nog niet de tijd heeft gehad een plaats te krijgen in het muzikale geheugen van de fan. Als die fans dan ook nog popjournalisten zijn, geeft dat teleurgestelde recensies. Ik ondernam een poging door dit fenomeen heen te luisteren, want ook ik ben een groot liefhebber van This is it.
De gehanteerde methode was niet te snel op de eerste indruk afgaan. Die luidt namelijk: dit is precies This is it, maar dan net een tikje minder pakkend. Daarbij voorbij gaand aan de voorsprong van twee jaar die de oude liedjes hebben, tijd waarin ze tot moderne klassiekers uitgroeiden. Na een weekje vele malen luisteren groeit de plaat behoorlijk naar het niveau de voorganger. Harde bas, twee kraakheldere gitaren die in plaats van te soleren in elkaar haken en een altijd pakkend tapijtje neerleggen. De als immer metalig vervormde stem van liedjesmaker Julian Cassablancas wat naar achter gemixt in een lekker ruw geluidsbeeld. Die stem die desondanks volop drama in zich heeft. Jim Morrison is hoorbaar het grote voorbeeld van Cassablancas. Hier de details.
Opener What Ever happened? heeft een fantastische intro. Paar seconden maar, en The Strokes staan er helemaal. Dat is toch wel de grootste kracht van het bandje: alles is volkomen zonder aarzeling vanzelfsprekend en rechtstreeks, alsof het niet anders kan. Met een schreeuwstem die sterk lijkt op die van Oasis` Liam Gallagher zingt Cassablancas: `I want to be forgotten and I don`t want to be reminded, You say "please don`t make this harder", No I won`t yet. You don`t miss me, I know`. Dit zet tekstueel wel de sfeer: veel levensvragen over zijn en niet zijn, het eind, in alle toonaarden. Toch wel last van de plotselinge roem, zo lijkt het.
Reptilla zal wel de tweede single worden: succes gegarandeerd. De razende riff is rechtstreeks gepikt van stadsgenoten Sonic Youth. `I said please don`t slow me down if I`m going too fast`. Een fantastisch, uitzinnig nummer. Automatic Stop heeft een luchtig reggae ritme en wijkt daarmee nogal af. Natuurlijk weer een heerlijk pakkend refrein - kan niet stuk. Dan single 12:51, waarin één van de gitaren als een synthesizer klinkt. Lekker lijzig nummertje dat zich geniepig in je hoofd nestelt. `12:51 is the time my voice found the words I sought... Is it this stage I want?`
You talk way too much begint vrij onopvallend, maar heeft dan na een tempowisseling weer een schitterende wending. `It`s only the end`. Met zelfs iets wat voor een gitaarsolootje door zou gaan, prachtig getimed. Ook van de shuffle Between love and hate is de muziek vrolijker dan de tekst, `never needed anybody`. Meet me in the bathroom klinkt aanzienlijk krachtiger, en Under Control is weer een waar hoogtepunt. `I don`t want to wast your time. We don`t have no control. We`re under control.` In The way it is klinken de drums als een machine. Een energiek punkliedje. Het meeslepende The end has no end is niet het laatste nummer, zoals de eerste plaat wel afsloot met This is it. Het eind komt eentje verder, na I can`t win.
Het complete repertoire van The Strokes past nog steeds op een enkel Cdtje, optredens blijven beperkt tot maximaal vijfenveertig minuten, en aan toegiften hebben ze nog nooit gedaan. The Strokes blijven een unieke samenballing van drie decennia popcultuur: van Velvet Underground en The Doors, via punk en new wave naar Smiths en recentere Britpop hoogtepunten. Mocht de band exploderen, wat na de uitspattingen en het verwende primadonnagedrag dat volgde op het succes niet uit te sluiten is, dan kunnen we niet zeggen dat de teksten geen aankondigingen bevatten. Of Room on Fire kan tippen aan Is this it? Lastig dat nu al te bepalen. Ook als ik me voor probeer te stellen hoe het zou zijn als de platen in omgekeerde volgorde verschenen waren. Met de teleurstelling valt het bij nader inzien in ieder geval reuze mee: dit is een heel lekker plaatje!
Extra informatie :
Label/Distributie : RCA/BMG / BMG
11 tracks, 33:02
www.thestrokes.com
