The Runaway Found
Er is iets vreemds aan de hand met deze CD. Hij is namelijk nauwelijks uit de CD-speler te krijgen. Wees gerust, er is niks mis met de apparaten hier. Puur een softwareprobleem. Een zwaar verslavend exemplaar, luidt de diagnose.
De faam van het gezelschap rond de negentienjarige Finn Andrews was al vooruitgesneld via maarliefst vijf singles, die samen de helft van dit debuut vormen. De CD verscheen met enige vertraging door gedoe met platenmaatschappijen. In Engeland is er natuurlijk weer sprake van een hype, want daar heeft de muziekindustrie er iedere maand eentje van nodig. In het geval van The Veils is alle opschudding voor een keer begrijpelijk en terecht.
Perfecte popsongs, dat het is het beproefde maar zo moeilijk bereikbare middel de luisteraar plat te walsen. Op The Runaway Found is het tien keer raak met zeer uiteenlopende liedjes. Veel associaties komen boven bij het luisteren. Smiths-achtige compacte gitaarliedjes, soms groots en meeslepend à la Coldplay, met strijkers en al, soms heftig schreurend als The Strokes, en een paar pianoballads waarin de muziek van The Valleys of New Orleans zowaar aan Nick Cave doet denken. In het voortdenderende More Heat Than Light is te horen dat ook Patti Smith één van de inspiratiebronnen van Andrews is.
De variatie aan stijlen wordt bijeengehouden door de typerende stem van Finn Andrews. Echt zo`n stem waar je ofwel voor valt of die je vanaf de eerste seconde in de gordijnen jaagt. Het mag duidelijk zijn, ik val ik de eerste categorie. Scherp, kelig snerpend en raspend, maar met de kwaliteit krachtig gevoelens over te brengen, klinkt hij als een wat gespierder variant op de zanger van de inmiddels opgeheven groep Suede, Brett Anderson. Een ander lid van Suede, Bernard Butler, produceerde een deel van de nummers, zodat de verwantschap niet geheel willekeurig lijkt. En Starsailor natuurlijk, daar lijkt het ook op.
Na Jeff Buckley en Radiohead mag er weer met Grote Emotie gezongen worden. Ook The Veils doen daar veelvuldig aan, zonder tot kloon te vervallen, de talrijke en duidelijke inspiratiebronnen ten spijt. The Veils zijn allesbehalve origineel, maar hebben wel datzelfde ongrijpbare vermogen als The Strokes om iedere noot raak te laten zijn. Alles werkt, hoe afgezaagd en clichématig de middelen soms ook zijn.
De grootste kracht zit hem wellicht in de melodieen. Levina, The Tide That Left And Never Came Back en The Leavers Dance zijn nummers die zich meteen in je hoofd nestelen en uitnodigen tot luidkeels meezingen. Heel fijn plaatje. Nog eens draaien.
Aanvullende Informatie
10 tracks, 40:07
Label: Cycle / Rough Trade
Distributie: de Konkurrent
Website band
