Oscar Peterson’s carrière gaat weliswaar in 1942 van start maar komt pas goed in beweging wanneer de producer van ‘Jazz at the Philharmonic’, Norman Granz, hem tijdens een radio-uitzending ontdekt en hem uitnodigt om als gast op te treden tijdens zijn show in de Carnegie Hall in New York. De twee worden vrienden voor het leven en Norman Granz zal de producer worden van vele Peterson platen.
Gedurende de show in New York speelt de Canadese pianist voor het eerst met de bassist Ray Brown. Wanneer hij zich vervolgens aansluit bij de show blijft hij gedurende de eerste twee jaar voornamelijk met deze bassist samen spelen. In het derde jaar stelt Granz voor om het duo uit te breiden tot een trio en sluit de drummer Charlie Smith zich aan. Al snel wil Peterson de drums vervangen door een gitaar en achtereenvolgens verschijnen Irving Ashby en Barney Kessel op het podium. Wanneer Kessel aan het eind van het eerste jaar vertrekt trekt Oscar de gitarist Herb Ellis aan en ontstaat er een trio waarmee hij enkele jaren speelt en de hele wereld over reist. Tot Herb Ellis in 1958 besluit om zich terug te trekken en de leeggekomen plaats bezet wordt door Ed Thigpen waarmee de gitaar weer ingeruild is voor het drumstel.
Het is met deze bezetting dat Oscar Peterson in 1964 in New York City de trompettist Clark Terry voor de duur van de opname van deze LP in zijn trio opneemt. Dat er tussen deze twee jazz grootheden sprake is van meer dan alleen maar respect voor de kwaliteiten van de ander wordt al snel duidelijk wanneer de klanken de luisterruimte vullen. Deze giganten voelen elkaar perfect aan waardoor er een sfeer ontstaat waarin de heerlijke muziek alle kans krijgt om zich relaxt swingend te ontplooien. Wat daarbij zeker een rol speelt is het feit dat dit de eerste maal is dat Peterson bij een opname gebruik kan maken van zijn eigen, optimaal gestemde, instrument. Het verschil in geluidskwaliteit met mijn exemplaar van de uit 1962 daterende live sessies in London House op Verve, waar de piano niet goed gestemd was, is goed te horen.
In het eerste nummer, “Brotherhood Of Man”, is het met name de drummer Ed Thigpen, de minst bekende van het trio, die de aandacht op zichzelf vestigt. Het pleit voor Peterson dat hij die ruimte voor de anderen creeert. In het tweede nummer, “Jim”, is een voorproefje te horen van de klasse die Clark Terry toegeschreven moet worden. Het is echter in “Blues For Smedley”- een nummer dat Peterson voor Norman Granz schreef - dat hij “full speed” gaat. Persoonlijk vind ik dit het meest heerlijke nummer van de hele plaat. Alle vier de muzikanten reageren perfect op elkaar en eenieder krijgt de kans om - sterk- te soleren. Het daarop volgende “Roundalay”- eveneens een Peterson compositie vind ik het minste nummer van de LP, in de zin dat het geen nummer is dat er echt uit springt. U hoort mij niet zeggen dat het slecht is. Het kant A afsluitende “Mumbles” laat een mompelzingende Clark Terry horen. Bij dit door hemzelf geschreven nummer kan volgens mij niemand stil blijven zitten; heerlijk. Good old “Mack The Knife” ‘kicks off’ op kant B. Clark Terry is hier magistraal. “They Didn’t Believe Me” laat een melancholieke Clark Terry op fluegelhorn horen; kippenvel. Peterson’s derde eigen compositie “Squeaky’s Blues – het op één na sterkste nummer van deze LP - begint met de vingervlugge Ray Brown waarna Clark invalt. Vanaf dat moment is de groep – zoals Oscar zelf op de hoes schrijft – in ‘full flight’. In “I Want A Little Girl” zijn trio en trompettist weer geland en soleert Terry heerlijk relaxed. Waarna in het laatste nummer “Incoherent Blues” – eveneens één van de sterkste nummers - Clark Terry wederom bewijst ook met zijn stem te kunnen swingen. Samenvattend; een zorgvuldig geproduceerde re-issue van een heerlijke LP. Gewoon kopen. Al was het maar om af te kunnen wisselen met Peterson’s “We Get Requests”.
Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl Mercury SR-60975
Label: Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
www.speakerscorner.de
Distributeur:
Technicom
Tel. 035-6237170
