De hoogbegaafde Piet Goddaer, zoon van klassiek componist Norbert Goddaer, werkt sinds 1995 onder de naam Ozark Henry. Voor die tijd was hij al met muziek bezig in de vorm van de formatie Word, opgericht door broer Jan Goddaer, die zich profi leerde met een mix van hiphop en funk.
Zijn eerste album wordt in 1996 goed ontvangen door zowel de pers als collega’s waaronder David Bowie. Voor zijn tweede album schakelt hij Audrey Riley in. Haar cello is daarna op ieder nieuw album te horen. Zo ook op de meest recente schijf ‘The Sailor Not The Sea’ die het succesvolle ‘Birthmarks’ opvolgt.
De ritmesectie wordt bezet door bassist Jah Wobble en drummer Jaki Liebezeit. De stijl varieert van electro en hiphop tot jazzrock, pop en folk. Het is een mystiek album, geïnspireerd op een reis door Zuid-Afrika. Met rustige, meervoudig gelaagde, melodieuze nummers, lome grooves en fraaie baslijnen. Die gelaagdheid maakt het album wat minder snel toegankelijk en er gaan meerdere luisterbeurten voorbij alvorens de inhoud vol tot zijn recht komt.
Het jazzy ‘Cry’ met zijn ijle piano is mijn favoriet, maar eigenlijk zijn er geen ‘vullers’ op dit album te bespeuren. Zelfs het door mij als minst goede nummer ervaren ‘At Sea’ dankt die kwalifi catie slechts aan het feit dat het met zijn stuwende pianoklanken de reeks van ingetogen, melancholische sfeertekeningen doorbreekt die Ozark Henry verder zo zorgvuldig opbouwt, daarbij ondersteund door de mooie backing vocals van Nina Babet en Marie-Ange Teuven.
Wie met de aanschaf gewacht heeft tot het verschijnen van de dubbel lp versie op 180 gram vinyl krijgt achteraf gelijk. Ook al ontbreekt alle informatie van het cd booklet, op het zwarte goud prijken twee extra nummers; ‘Icon dj’ als laatste nummer van kant drie en ‘Hôtel de Flandres’ als hekkensluiter.
