Die begon ooit als DJ. In de radiostudio hing ook Duane Eddy rond. Dat leidde tot een succesvolle samenwerking, waaruit zowel grote hits van deze gitarist als de start van het productiebedrijf Lee Hazlewood Industries voortkwamen. Het bekendst werd Hazlewood door zijn duetten met Nancy Sinatra, zoals These Boots Are Made for Walking en Some Velvet Morning. In de jaren 70 maakte hij een paar soloalbums in Zweden, waarin zijn duistere stem, die doet denken aan Johnny Cash en Leonard Cohen, optimaal tot zijn recht kwam. Artiesten als Nick Cave en de leden van Sonic Youth benadrukten het belang van juist die duistere kant van Hazlewood en haalden hem uit de anonimiteit waarin hij verdwenen was. Heruitgaven van zijn albums hadden weer grote invloed op bands als Lambchop en Calexico, en Hazlewood ging weer platen maken en optreden. Cake or Death laat alle de stijlen van de verschillende perioden uit Hazlewood’s lange loopbaan horen, dwars door elkaar. Duane Eddy speelt nog net als vroeger, zijn aanstekelijke ‘twang’ blijft ongeevenaard. Er zijn duetten met de in het Duits zingende Lula en Bela B. van Die Ärtzte en met de Zweedse zangeres Ann Kristin Hedmark. Tommy Parsons zingt een nummer, en Some Velvet Morning wordt vertolkt door kleindochter Phaedra, die leeft in de overtuiging dat het nummer speciaal voor haar gecomponeerd werd.
Sommige arrangementen zijn mierzoet. Het afscheidslied T.O.M. (The Old Man), over een man die zich opmaakt voor zijn vertrek en zich afvraagt of er ook liedjes in de hemel zijn, spant wat dat betreft de troon. Zo is er nog een stel zwaar georkestreerde stukjes camp, showmuziek die door de laconieke voordracht en messcherpe teksten uiterst vervreemdend werkt. De single Baghdad Knights is een mooi voorbeeld: schetterende blazers, inclusief nadrukkelijke dwarsfluit, oubollig dameskoortje, een briljante, steeds herhaalde riff van Duane Eddy en een zwaar politiek geladen tekst die de absurditeit van de wereld nog maar eens extra onderstreept. Fred Freud is ook zoiets, met een komische tekst en een orkest dat thema’s van klassieke componisten verhaspelt. Pure kermis.
Het sentiment van de duetten en countrynummers staat in sterk contrast met even briljante als duistere swamprock. White People Thing is op dit gebied een hoogtepunt dat de link met Nick Cave duidelijk maakt; Lee klinkt hier bijna als Captain Beefheart! Boots krijgt een breed uitgesponnen jazzy versie. Een man met vele gezichten kortom en vooral veel humor. De DJ in hem laat zich horen door de nummers soms losjes van wat commentaar te voorzien. Lee Hazlewood is het summum van ‘cool’.
Aanvullende informatie:
13 tracks, speelduur 40:37
Label: BPX1992
Distributie: Bertus
