Wie uitsluitend naar hedendaagse met veel compressie opgenomen cd’s luistert, zou voor de aardigheid eens geconfronteerd moeten worden met een opname uit de vijftiger jaren zoals die terug te vinden is op de door Pure Pleasure Records opnieuw uitgebrachte dubbel lp ‘How Hi The Fi’ van trompettist Buck Clayton.

Waarschijnlijk zou zijn mond openvallen van verbazing. Ook al zijn de vier lange nummers dan - gedurende twee afzonderlijke jamsessies - in mono opgenomen.

De eerste lp, met op kant A het titelnummer en op kant B het bekende ‘Blue Moon’, is vastgelegd op 31 maart 1954 in de beroemde 30th Street Studios van Columbia in New York.

De tweede lp, met op de eerste kant het door Glenn Miller wereldberoemd geworden ‘Sentimental Journey’ en op de tweede kant het vooral in de versie van Count Basie bekende ‘Moten Swing’, is op 14 december 1953 op de band gezet in diezelfde studio.

Ongeacht welke lp als eerste opgezet wordt; al bij de eerste tonen is duidelijk dat de opname gemaakt is in een grote en in klankmatige zin uitzonderlijk mooie ruimte. Wie de beide lp’s na elkaar beluistert hoort duidelijk dat ze op verschillende momenten opgenomen zijn. De eerste lp is harder opgenomen dan de tweede en op de tweede worden de solerende trompetten, trombones en saxofoons in geluidssterkte veel duidelijker afgezet tegen de achtergrond begeleiding dan op de eerste lp het geval is. Het verhoogt slechts het tijdens het luisteren door het applaus en het gepassioneerde spelen toch al opkomende gevoel aanwezig te zijn bij een live opname.

Leider Buck Clayton had in 1934 al zijn eigen bigband maar hij is pas bekend geworden in de periode dat hij bij Basie’s band soleerde. Opener ‘How Hi The Fi’ is een energiek nummer waarin de twaalf instrumentalisten vol gas geven. Daarbij vergeleken vormt het langzame, op de achterkant in de groef vastgelegde, ‘Blue Moon’ een oase van rust. Uitzonderlijk is het meespelen van klarinettist Woody Herman, een man die slechts zelden meedeed aan jamsessies.

Hoe fraai ik beide nummers ook vind, persoonlijk prefereer ik de andere lp met de twee heerlijke swing melodieen die gespeeld worden met een iets gewijzigde bezetting waarbij de meest opvallende afwijking in klank veroorzaakt wordt door het vervangen van Woody Herman’s klarinet door Charlie Fowlkes’ bariton saxofoon. De improvisaties ontdoen ‘Sentimental Journey’ van de geijkte Glenn Miller sound waardoor het geheel veel levendiger klinkt. En hoewel Sir Charles Thompson aan de piano niet de minimalistische fi nesse tentoonspreidt die The Count nu eenmaal als geen ander beheerst, klinkt de band in ‘Moten Swing’ als een langzaam golvende, heerlijk warme rijke klankkleurdeken.

Een re-issue om van te smullen.