REVIEW

Death Cab For Cutie - Narrow Stairs

Jan Luijsterburg | 12 juni 2008

Met de overstap naar een groot label en het succesvolle album Plans is Death Cab for Cuty best wel groot geworden. Aan de neiging te consolideren is niet toegegeven: Narrow Stairs laat een band horen die andere wegen zoekt en het experiment niet schuwt. De verfijnde melancholie van Plans werd vervangen door een boos en ruw geluid. De verhalende teksten van Ben Gibbard sluiten daarop aan.

Death Cab For Cutie - Narrow StairsOngekend heftig gitaarwerk in de door beatnik schrijver Jack Kerouac geïnspireerde opener Bixby Canyon Bridge. Het feit dat het ruim acht minuten in een minimale riff voortschrijdende I Will Possess Your Heart is gekozen als single is een demonstratief uitroepteken achter de nieuw ingeslagen weg. De monoloog van een enge stalker (I won’t let you let me down so easily) start pas na een vier minuten lang aanzwellende, monotone intro.

No Sunlight is een bedrieglijk blij popmelodietje, dat schril contrasteert met de tekst over het verlies van idealen en optimisme. Cath is het eerste stuk dat meeslepend is zoals we dat van Death Cab gewend zijn. Vertwijfeling op de trouwdag, de mogelijkheden die genegeerd worden, met de prachtzin "She holds a smile like someone would hold a crying child". Talking Bird sluit hierop aan, met het beeld van een oude papagaai die zich niet meer realiseert dat hij in plaats van te blijven zitten in zijn huis in een huis ook zou kunnen wegvliegen. Passend getoonzet in een verveelde ballade.

You Can Do Better Then Me is eigenlijk opnieuw het zelfde verhaal – de volgorde van de songs is niet toevallig, maar nu getoonzet in de stijl van the Beach Boys anno Pet Sounds. Grapevine is lekker deinen, met traditionele westcoast koortjes. Gibbard gaat vaak uit van een treffend, soms wat voor de hand liggend beeld, zoals een tweepersoonsbed met slechts één kussen, om in enkele zinnen een situatie van eenzaamheid en relatieleed neer te zetten.

Death Cab For Cutie - Narrow Stairs

Narrow Stairs verkent, anders dan de papegaai, nieuwe gebieden. Na de vorige Death Cab albums is dat even wennen, ik was niet meteen overtuigd zoals ik dat bij de vergelijkbare switch naar het experimenteren bij Radiohead wel was. Niet alle verkende wegen zijn even geslaagd, maar mede dank zij de erg sterke teksten valt alles met wat geduld uiteindelijk op zijn plaats. Het kale, onopgesmukte geluid, meer een band in een ruimte dan computergestuurde perfectie, maakt het album extra intiem en intens. De hoge, vibratoloze koorknapenstem van Gibbard, die me soms doet denken aan Neil Tennant van de Pet Shop Boys maar dan met emotie, raakt in deze productie van gitarist en bandlid Chris Walla misschien nog meer dan in het glossy perfectionisme van het voorgaande album. In Amerika resulteert het al in een opmerkelijk verkoopsucces.


Aanvullende informatie:
11 tracks, speelduur 44:47
Label: Atlantic 
Distributie: Warner Music 
Website: www.deathcabforcutie.com


EDITORS' CHOICE