Voor wie het nog niet wist; Joan Wasser was in het verleden één van de Johnsons in Antony and the Johnsons. Verder heeft zij samengewerkt met onder andere Jeff Buckley en Rufus Wainwright. Haar beste prestatie zette zij volgens mij echter neer toen zij twee jaar geleden onder de naam Joan As Policewoman een eigen album uitbracht met de titel Real Life. 
Op haar tweede schijf To Survive zet zij in tien songs, met als speciale gasten David Sylvian en Rufus Wainwright, de lijn van haar eersteling voort. Al meteen in het eerste nummer Honor Wishes stelt ze zich kwetsbaar op en confronteert je als luisteraar met haar diepgelegen angsten, onzekerheden en twijfels; “Would you love me and not my need to be loved?”. Haar stem en haar pianospel houden je gevangen in hun betovering en het tweede nummer Holiday klinkt al net zo intens.
Met To Be Loved balanceert ze als kirrend genotsdiertje gevaarlijk dicht tegen het suikerzoete randje wat haar nu juist onderscheid van de meerderheid van jonge Engelstalige zangeressen die nooit haar niveau zullen bereiken. Maar met de weemoed van To Be Lonely trekt zij dit weer volledig in balans. Met Magpies, bij het laatste nummer van de A kant aangekomen, begin ik te verlangen naar wat meer variatie, iets wat Real Life in ruimere mate bood. Ook The Start Of My Heart ademt iets te veel het dertien in een dozijn gehalte van eerder genoemde concurrentes en Hard White Wall is zelfs het dieptepunt van deze onberispelijk geperste en mooi opgenomen zware vinyl plak.
Gelukkig weerklinkt daarna de furieuze verontwaardiging van Furious gevolgd door de existentiele angsten van To Survive alvorens Joan afsluit met het gedragen en voor mijn smaak iets te theatrale To America. En ook al wordt het niveau van Real Life dan net niet gehaald, al met al blijft To Survive zeker de moeite waard. Niet in de laatste plaats vanwege de prachtige teksten die, samen met een poster en een cd versie van het album, in de hoes bijgevoegd zijn.
