Het lijkt wel een trend, om als beroemd muzikant eens met andere collega’s samen te spelen dan met je gebruikelijke bandleden en zo’n project dan weer tot bandje te verheffen. Them Crooked Vultures, Chickenfoot, The Raconteurs. Twee leden van die laatste band zitten ook in The Dead Weather, The Kills en Queens of the Stone Ages leveren de rest. Niet dat Horehound als een van die bands klinkt, dat is het mooie.
Jack White, voorman van The White Stripes en dus The Raconteurs, is de bekendste naam van het stel. Dit keer neemt hij plaats achter het drumstel, maar zijn onbedwingbare drang tot expressie is er niet minder om. De drums staan keihard vooraan in het geluidsbeeld en denderen niet te stuiten over de luisteraar heen. Kate Mosshart van The Kills zingt de meeste nummers, en overtuigd als een gedreven rockbeest. Dean Fertita van Queens of the Stone Age en Raconteur Jack Lawrence vullen aan op gitaar, orgel en bas. De leden wisselen net zo gemakkelijk van instrument als van stijl.
De nummers kwamen in korte tijd al jammend tot stand. Spelplezier en enthousiasme winnen het van de verfijning, maar dat maakt het album niet minder aanstekelijk. Dit door Jack White geproduceerde album is ruig, of er nu een bluesachtig idioom, rock rond anno 1970 (Jimi Hendrix en Led Zeppelin zijn soms nabij), messcherpe garage die aan Jon Spencer’s Blues Explosion doet denken of bijna Rage Against the Machine achtige hamerend gerapte boosheid bedreven wordt.
In de muziekpers werd Horehound uiterst wisselend ontvangen. OOR en Kindamuzik vonden het helemaal niks. Een kwalificatie als ‘een weinig geïnspireerde oefensessie’ doet het album in mijn ogen ernstig tekort. Hoge bomen vangen veel wind en niet aan verwachtingen voldoen maakt kwetsbaar, maar er valt hier veel te genieten. Niet alle nummers blijven meteen hangen, maar de maniakale reggaevariant I Cut Like a Buffalo en single Treat Me Like Your Mother, om slechts twee van de vele hoogtepunten te noemen, zijn onvergetelijk. Ook de gruizige Dylan cover New Pony is op zijn minst opmerkelijk.
De meeste nummers werden in één take opgenomen, wat bijdraagt aan het ‘echte’ geluid van een bandje dat zich vol in de strijd gooit, en vol enthousiasme als met de duivel op de hielen op vol volume in een oefenhok staat te blazen. Dat is lekker.
Aanvullende informatie:
11 tracks, speelduur 43:49
Label: Third Man
Distributie: Sony BMG
Website:
www.thedeadweather.com
www.myspace.com/thedeadweather
