Het leuke van onafhankelijke filmmakers uit kleine filmlanden is dat ze zich niet laten beperken door conventies en het medium als het ware opnieuw uitvinden. Het debuut van de Thaise filmmaakster Anocha Suwichakornpong lijkt lange tijd een minimalistisch persoonlijk drama over een jongen die verlamd is geraakt, maar getuigt tegen het eind van veel bredere, universele aspiraties. Hoezo stijlbreuken?

Het is niet moeilijk vast te stellen dat Khun Ake het moeilijk heeft met zijn verlamde onderlichaam. Hij kan niet verkroppen dat zijn lichaam niet meer naar wens functioneert, ook seksueel niet. We leiden het puur af uit zijn lichaamstaal, want praten doet hij nauwelijks.
Nu geeft zijn stugge vader ook niet echt veel aanleiding tot een gesprek. Dat is anders met de mannelijke verpleegkundige die voor hem zorgt. Geleidelijk ontstaat er contact en keert hij uit een bijna tot stilstand gekomen in zichzelf gekeerd leven terug naar een sociaal bestaan.

Het verhaal van Khun Ake wordt getoond met een sterk bewegende handcamera, afgewisseld door sterk daarmee contrasterende fraai gestileerde statische shots. Het is gebruik in een bespreking van een film slechts het eerste stuk van het verhaal te vertellen, om niet alles te verraden en het kijkplezier te bederven. Bij deze film kom je echter niet om de plotse overgangen aan het eind heen.

Midden in het alledaagse verhaal schieten we na bijna een uur volkomen onverwachts de ruimte in om getuige te zijn van het ontstaan van een supernova. Terug bij de hoofdpersonen lijken ook zij zich bewust geworden van hun plaats in de kosmos. Ze stellen zich levensvragen als “is het mogelijk dat wij zonder verleden kunnen leven?” Zelfs de vader denkt terug, waarop we eindigen met een verhandeling over eindigheid van sterren begeleid door associatief door en over elkaar gemixte beelden en een bevalling.

Het meegeleverde interview met de filmmaakster is geen overbodige luxe. Ze blijkt meer vanuit een structuur dan vanuit een verhaal te denken. De film gaat van klein naar groot: van een individu dat helemaal op nul staat, als een pasgeboren baby, via individueel contact, een samenleving, naar sterren en de kosmos: alles en iedereen doorloopt dezelfde levenscyclus, waarbij reïncarnatie niet wordt uitgesloten. Met eenvoudige middelen en een minimaal budget, deels beschikbaar gesteld door het Hubert Bals fonds van het International Film Festival Rotterdam, wordt ongegeneerd een alomvattend verhaal verteld. De film won op het festival dit jaar zeer terecht een Tiger Award.

Naast het interview zijn in het Extras menu ook twee korte films van Suwichakornpong te zien die ook al blijk geven van een eigenzinnig talent.

Aanvullende informatie:
Thailand, 2009
Speelduur: 78 minuten
Regie en scenario: Anocha Suwichakornpong
Productie: Soros Sukhum
Met: Phakpoom Surapongsanuruk, Arkaney Cherkam, Paramej Noiam, Anchana Ponpitakthepkij
Extra’s: interview (9 min), Korte films: Graceland (17 min), Jai (14 min) 
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 2.0 Thai gesproken
Uitgave: Tiger releases IFFR 
Distributie: de Filmfreak