The Mars Volta - De-loused in the Comatorium
Veel positiefs is er al geschreven over de eerste volledige CD van The Mars Volta. Al weken staat de plaat bovenaan de Moordlijst van OOR. Geen reden voor hifi.be om daar niet nog een portie lof aan toe te voegen. Want dit complexe en buitengewoon intense werkstuk staat garant voor een ongelofelijke luisterervaring die geen muziekliefhebber zich mag laten ontgaan. Voorwaarde is wel dat de luisteraar open staat voor een avontuurlijke combinatie van veelal niet erg modieuze stijlen en invloeden. Het lijkt er sterk op dat The Mars Volta een nieuwe dimensie toevoegt aan de symfonische rock, later progrock gedoopt, die in jaren zeventig populair was. Denk aan Yes, Pink Floyd en vooral King Crimson. Was het meesterwerk van die laatste band Red, op De-loused ontploffen de wijzertjes waarnaar die titel verwijst, door de manische energie waarmee het geheel gebracht wordt. Kernwoord is contrast. Hemelbestormende melodielijnen worden plots afgebroken, er zijn lange, soms extreem verstilde free-jazzachtige improvisaties. Psychedelisch. Lange, in elkaar overlopende nummers. Veel maniakale gitaarrifs lijken letterlijk van Robert Fripp overgenomen. Hoe actueel zijn King Crimson nog is bewees het recente album The Power to Believe (https://hifi.be/recensies/1640), dat ook al opvallend hard getoonzet was. Tijdgeest?
The Mars Volta is een voortzetting van At the Drive-in, vooral bekend van de buitengewoon wilde optredens, zoals te zien op de DVD Later... Louder van het befaamde Jules Holland programma (https://hifi.be/recensies/1679). De meest opvallende leden, gitarist Omar Rodriguez en de zanger annex microfoonjongleur Cedric Bixler gingen na het exploderen van de band verder met het dubproject De Facto, en nu dus The Mars Volta. Vorig jaar was er de schitterende EP Tremulant. Drie nummers maar, dat was wel jammer. Een optreden in 013 (Tilburg) liet me toen al totaal beduusd achter. Een niet te omvatten explosie van ideeen en energie. De band nam ruim de tijd om de ideeen verder uit te werken en te sleutelen aan een perfecte sound (daar ontbrak het bij dat optreden wel nog aan, de zanger heb ik wel gezien maar niet gehoord, terwijl hij toch echt de nieuwe Robert Plant is.) Om de grote ambities te verwezenlijken werd als producer de fameuze Rick Rubin ingeschakeld, er werd een grote maatschappij gevonden voor een wereldwijde distributie. Er werd intensief samengewerkt met The Red Hot Chili Peppers: Flea speelt bas, John Frusciante op een nummer gitaar, en er werd recentelijk samen getoerd.
De leden laten geen interview onbenut om te wijzen op de inspiratiebron voor de plaat, die te zien is als een heus, jawel, echt progrock, conceptalbum. Het betreft een oude vriend van Cedric en Omar uit El Paso, Texas. Kunstenaar Julio Venegas leidde een heftig maar nogal destructief leven. Na een zelfmoordpoging belandde hij in 1996 in een coma. Toen hij daaruit bijkwam maakte hij alsnog en nu echt een eind aan zijn leven. De plaat is te zien als een reis door het brein van Venegas tijdens zijn coma. In beeldende, suggestieve en soms moeilijk te volgen teksten en overkokende klanken. In sommige ogen wellicht belachelijk serieus en helemaal niet `cool`. Maar zeker authentiek, gedreven en voor inmiddels heel velen onvergetelijk en zeer indrukwekkend.
Over de CD:
11 tracks, speelduur 60:45
Website: www.themarsvolta.com
Label: GSL, www.goldstandardlabs.com / Universal records www.urecords.com
Distributie: Universal Music Nederland, www.univeralmusic.nl
