24 Hour Party People

Het verhaal over de muziekscene van Manchester van 1976 tot 1992, aan de hand van Tony Wilson, oprichter van het Factory label en de fameuze club Hacienda. Daarnaast is hij presentator van de regionale omroep Granada. In de openingssequentie zien we wat voor een reportages hij maakt. Op komische wijze demonstreert hij zijn ervaringen met hanggliding: het vliegen vanaf een heuveltop brengt hem in extase, hoe hard hij ook keer op keer neerkomt. De beelden van het vliegen (en de onzachte landingen) zijn authentiek filmmateriaal. Als kijker worden we toegesproken door de acteur die Tony Wilson speelt in deze quasi-documentaire, komiek Steve Coogan. Hij stapt veelvuldig uit het verhaal, nu om ons uit te leggen: "Think Icarus". En als we dat niet begrijpen, moeten we maar wat meer lezen. Arrogant, uit de hoogte, maar ook vol zelfspot. Ook Wilson zelf kwam te dicht bij de zon, en landde hard.

Het begon allemaal met het eerste optreden van de Sex Pistols in Manchester, later omgedoopt tot Madchester. Tweeenveertig mensen zaten er slechts, op klapstoeltjes in een aftands zaaltje, maar ze gingen wel allemaal in de muziek. Wilson gebruikt het graag als argument om zijn muzikanten te motiveren als ze weer eens voor een lege zaal staan. Bij het laatste avondmaal waren ook maar twaalf man. Dertien, als je Jezus meetelt. En Archimedes zat zelfs alleen in bad toen hij Eureka! riep.

Factory was een bijzonder label. Er waren geen contracten, er was eigenlijk helemaal niks georganiseerd. Prachtige affiches van grafisch ontwerper Peter Saville waren vaak pas klaar na het optreden dat erop aangekondigd werd. Zijn gestileerde platenhoezen zijn echter fameus. De film volgt de belangrijkste bands die het label legendarisch maakten: Joy Division, later New Order, en Happy Mondays. Daarnaast speelt de producer Martin Hannett een belangrijke rol, en zijn ook minder succesvolle acts te zien, waaronder A Certain Ratio en The Durutti Column.

De muzikanten worden nagespeeld door acteurs, waarbij Sean Harris de spastische motoriek van Ian Curtis tijdens het optreden treffend imiteert. Curtis komt er alles behalve sympathiek af, en de manier waarop zijn zelfmoord in beeld gebracht wordt is ontluisterend: onder zijn bungelende benen zien we dansende kippen op de televisie, uit Werner Herzogs film Stroszek. Martin Hannett wordt als totaal gestoord neergezet. We maken kennis met hem als hij op een heuvel opnames maakt van `de stilte`. De befaamde drumsound ontstaat door de drummer van Joy Division op het dak van de studio te plaatsen (en hem vervolgens te vergeten). Vaak echter brengt hij de opnamesessies slapend door.    

Na de periode van de New Wave komt het begin van de rave-cultuur. Tony Wilson ziet in Shaun Ryder (de immer gedrogeerde zanger van de Happy Mondays) de grootste dichter sinds W.B. Yeats. Volgens anderen is hij een talentloze junk. De uitspattingen van de band dragen bij tot gigantische financiele problemen die het label en de club uiteindelijk de kop kosten, zeker als drugsdealer de eigenlijke leiding overgenomen hebben. Het totaal ontbreken van zakelijk inzicht draagt ook sterk bij aan de legende.

24 Hour Party People biedt een humoristisch maar naar verluid authentiek beeld van een feestende generatie. Hoewel de gebeurtenissen volgens de echte Tony Wilson, die één van de twee commentaarkanalen vult, sterk overdreven zijn, is de tijdsgeest juist door die overdrijving precies getroffen. Of, zoals hij het in de film, in navolging van John Ford zegt: `als je moet kiezen tussen de waarheid en de legende, druk dan de legende af.` Niet voor niets noemt hij zich `postmodern voor die term gebruikt werd.`

Als Wilson aan het eind van de film nog wat beroemdheden opsomt zegt hij over een bepaald fragment dat het de film niet haalde maar vast als bonus op de dvd komt. Erg komisch, vooral ook als je de dvd zit te kijken. Die beloofde outtakes ontbreken, maar over gebrek aan extra`s valt bepaald niet te klagen. Er zijn maar liefst vijftig minuten aan interviews met getuigen uit de behandelde tijd, waaronder leden van de Happy Mondays en New Order. Naast het commentaarkanaal van Wilson is er ook een van hoofdrolspeler Steve Coogan, die vooral veel anekdotes over het productieproces aanhaalt. Wie wil zien hoe veelzijdig regisseur Michael Winterbottom is, moet zeker ook zijn nieuwe film In this world over Pakistaanse vluchtelingen gaan zien.

Aanvullende informatie:
DVD
Verenigd Koninkrijk, 2002
Regie: Michael Winterbottom
Productie: Andrew Eaton
Scenario: Frank Cottrell Boyce
Camera: Robby Müller
Montage: Trevor Waite, Michael Winterbottom
Art direction: David Bryan, Paul Cripps
Music supervisor: Liz Gallagher
Met: Steve Coogan, Paddy Considine, Danny Cunningham, Sean Harris, Shirley Henderson, Andy Serkis
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DTS, Dolby 5.1
Film distributie: Filmmuseum www.filmmuseum.nl
Uitgave: Filmfreak www.filmfreaks.nl
Website film: http://partypeoplemovie.com/