Hoe een vrouw te verleiden? Onthoudt de datum waarop haar kind jarig is en koop een taart. Een hele mooie, bijvoorbeeld in de vorm van een voetbal. Maar is het wel een jongetje, dat kind? Twijfel slaat toe.
De naam René biedt geen uitsluitsel, de extra `e` hoor je niet. Om dit soort, op het eerste oog kleine, maar voor de personen in kwestie niet onaanzienlijke problemen draait het in de Historias minimas, een sympathieke, tragikomische Patagonische roadmovie.
Drie mensen in het dorpje Fitz Roy hebben ieder hun eigen reden de lange reis naar de stad San Julian te maken. De oude man Don Justo heeft vernomen dat zijn weggelopen hond Malacara (Mormel) er gesignaleerd is. MarĂa Flores gaat meedoen aan een televisiequiz. Daar valt een keukenmachine te winnen. Dat ze niet weet wat dat is en ook niet over de benodigde elektriciteit beschikt maakt niet uit. Roberto tenslotte is een handelsreiziger in afslankpleisters. Hij is de man met de taart, op weg naar de knappe weduwe op wie hij zijn zinnen gezet heeft. Zijn eindeloze getob met de taart, die steeds aanpassingen behoeft, is een soort hilarische running gag door de hele film heen. De drie reizen kruisen elkaar hier en daar bij toeval.
Een slecht mens komt in Historias minimas niet voor. Dat is erg ongebruikelijk in een film. Vrees voor saaiheid, of voor een verveeld publiek beweegt filmmakers over het algemeen tot het tonen van dramatische gebeurtenissen en heftige gevoelens. De mensen in deze film zijn de rust zelve, met als gevolg dat de film aangenaam voortkabbelt. Het past precies met het prachtige desolate landschap van Argentijns Patagonie. Niet voor niets een gebied waar veel Europese hippies neerstreken, waar de hectiek van het armoedige Argentijnse stadsleven niet doordringt.
De drie verhalen zijn erg verschillend in gewicht. Het verhaal van de quizmevrouw beslaat slechts enkele scènes en is in feite niet meer dan een voetnoot in de film. De immer babbelende acteur Javier Lombardo en de stugge amateur Antonio Debennedicti, gecast vanwege zijn beweeglijk oren en droeve blik, stelen de show. De film is enerzijds luchtig, licht en komisch, anderzijds melancholisch, subtiel en diepzinnig. De verhalen zijn zeker niet zo minimaal als ze lijken.
De extra`s zijn beperkt van omvang. Een kort maar aardig interview met de regisseur en wat niet ondertitelde videobeelden van de set waarvoor de noemer `making of` wat zwaar is.
Aanvullende informatie:
Argentinie/Spanje, 2002
Speelduur: 88 minuten
Regie: Carlos Sorin
Productie: Martin Bardi
Scenario: Pablo Solarz, Carlos Sorin
Camera: Hugo Colace
Montage: Mohamed Rajid
Art direction: Margarita Jusid
Muziek: Nicolas Sorin
Beeld: 16:9, anamorf
Geluid: Dolby digital 2.0 (stereo)
Met: Javier Lombardo, Antonio Debennedicti, Javiera Bravo, Laura Vagnoni, Anibal Maldonado, CĂ©sar Garcia, Maria Rosa Cianferoni, Carlos Monteros
Distributie film: Cinemien www.cinemien.nl
Uitgave: Homescreen www.homescreen.nl
