In 2002 wordt het zevende album van Patricia Barber uitgebracht. ‘Verse’ wijkt duidelijk af van de eerdere schijven. Het is voor het eerst dat er uitsluitend eigen nummers van La Barber op staan. De titel maakt al duidelijk dat met name de teksten van deze tien door haar geschreven songs belangrijk zijn. Teksten die volgens Patricia een hommage zijn aan Ricky Lee Jones. 
Barber is hier eerst en vooral componiste, pas in de tweede plaats zangeres en tenslotte pianiste. De Steinway Grand Piano en de Fender Rhodes treden minder op de voorgrond en er is dan ook veel ruimte voor het soleren van haar bandleden waarbij met name gasttrompettist Dave Douglas, en in iets mindere mate de gitarist van haar touring band Neal Alger en de van meerdere Barber CD’s bekende bassist Michael Arnopol glansrollen vervullen.
Het eerste nummer ‘The Moon’ begint welhaast meditatief met een praat/zingende Patricia als de maan; "but tonight there won’t be light cause I can’t shine without you". Het nummer wordt gedomineerd door een heerlijke solo van Dave Douglas. Een rol die overgenomen wordt door Neal Alger in "Lost In This Love".
In "Clues" wordt op meesterlijke wijze ingegaan op de tekenen die wijzen dat een relatie ten einde loopt. Dit is het enige nummer met een afwijkende begeleiding in de vorm van het Cliff Colnot String Ensemble. "I Could Eat Your Words" is één van de weinige songs waarin de piano prominent aanwezig is terwijl er tevens fraai solo werk van zowel de trompettist, de gitarist als de bassist te genieten valt. Inspiratie voor de hier gepresenteerde linguïstische delicatessen zijn overduidelijk afkomstig uit een kookboek; "I’ll drink ‘remorse’ like a cabernet, champagne with ‘indecision’, ‘guilt’ like garlic". "The Fire" verhaalt over een vrouw die een onbevredigende relatie heeft maar desondanks het beeld in stand houdt. "Regular Pleasures" schetst een verlangen naar meer regelmaat in het leven. Slagwerker Joey Baron, die gedurende de gehele schijf op prachtige wijze gebruik maakt van de basdrum, speelt in dit nummer een belangrijke rol. "Dansons la Gique" is het enige nummer waarin gebruik gemaakt wordt van de tekst van een derde; in dit geval Paul Verlaine. In "You Gotta Go Home" – het enige nummer waarin Eric Motzka de plaats achter het drumstel van Joey Baron overneemt - maakt Patricia in niet mis te verstane woorden duidelijk dat haar ‘lover’- in een interview vertelde zij dat de song gebaseerd is op een relatie die zij met een Française had – haar woning maar het best zo snel mogelijk kan verlaten; "from heaven into hell, good riddance and farewell, just go". De SACD eindigt met een juweeltje; de prachtige ballad "If I Were Blue" waarin een melancholiek klinkende Patricia fraai begeleid wordt door piano en akoestische gitaar.
Patricia Barber’s opnamen genieten een zekere faam wanneer het op klankkwaliteit aankomt. Voor een belangrijk deel is dit de verdienste van de zangeres zelf. Zij tekent zelf voor de productie van haar opnamen en heeft als zodanig gedurende het gehele productieproces alle touwtjes stevig in handen. Klinkt de CD laag van dit album al geweldig, de SACD layer doet daar nog een schepje bovenop en maakt op live niveau afgespeeld de beleving nog intenser en intiemer. Een must voor de echte Patricia Barber fan.
Aanvullende informatie
Format: Stereo Hybride SACD MFSL UDSACD 2027
Label: Mobile Fidelity Sound Lab Inc
318 North Laflin Street
Chicago, Illinois 60607
USA
