De altijd zo productieve Noorse band Motorpsycho was afgelopen jaren opeens opvallend stil. Ooit de ruig groovende band die ze op het podium altijd bleven, werden de platen steeds verfijnder en rijker gearrangeerd, compleet met strijkers en blazers.
Black Hole / Black Canvas zet een dikke streep op die ontwikkeling. Zonder drummer Hakon Gebhardt gaat het overgebleven duo Hans Magnus Ryan en Brent Saether er ouderwets met volle energie recht vooruit tegenaan, 85 minuten lang.
In het begeleidend persbericht wordt het treffend omschreven: de plaat klinkt zoals Motorpsycho klinkt voor ze beginnen te denken over hoe ze klinken. Intuïtieve songs die voortkomen uit jampartijen, gedurende een periode van zes weken opgenomen in Eindhoven door hun vaste geluidsman Pieter Kloos.
Daar werd, volgens hetzelfde persbericht, gefocust op “the Total Sonic Energy Transfusion (TSEF) inherent in the music” en niet op de “Fashion, Hipness or Clarity (FHC) factor”. Dat valt te horen, het geluid is organisch en energiek, doet ouderwets aan en munt niet uit in helderheid. Met name de drums, nu zeker niet onverdienstelijk bespeeld door zanger Brent, liggen veelal wat onopvallend in het massieve geluid verborgen.
Dat dat beter kan blijkt in het enige nummer waarop iemand anders meespeelt. In het grootse You Lose zit Jacco van Rooij (van Suimasen) achter de kit, een ‘echte’ drummer, en dan klinken de bekkens ineens wel helder. Het onopgesmukte geluid past wel goed bij de aanpak, met veel minder overdubs dan voorheen, terug naar de bron, het pure, massieve live gevoel.
Muzikaal is Motorpsycho nog steeds een verzamelbak van uiteenlopende invloeden. De meeste nummers draaien om een geniale gitaarriff, uitgewerkt tot dramatische, meeslepende geluidskolken. Het mechaniek waar bands als Led Zeppelin of Sonic Youth groot mee werden. Op enkele momenten wordt gas teruggenomen in een ballad, hoewel echte verstilling meestal tot de intro beperkt blijft. De liefde voor Amerikaanse westcoast muziek van de jaren zeventig steekt vooral op de tweede CD regelmatig de kop op in de typerende samenzang, denk richting Crosby, Stills, Nash, maar dan tegen een ver van zoete begeleiding. Er wordt regelmatig psychedelisch loos gegaan, met klassieke middelen als de mellotron en ontsporende geluidseffecten. Lange gitaarsoli roepen vooral Dinosaur Jr in herinnering. Als er een zwak element gezocht moet worden zou dat zijn dat de hoge stem van Brent Saether wat iel en beperkt is om de grootse dramatische effecten die nagestreefd worden te kunnen trekken. Bij het fantastische The 29th Bulletin stel ik me dan de strot van Paul Buchanan voor, van The Blue Nile. Met hem erbij zou het kippenvel echt door de kleren spatten.
Belangrijkste is dat Motorpsycho er op deze plaat in slaagt de luisteraar (en niet alleen deze) in een permanente staat van melancholische vervoering te houden. Het oude gevoel oproepen dat veel mensen met hun adolescentiejaren associeren, toen ze nog op een andere manier helemaal open stonden voor indrukken die ze vervolgens een leven lang blijven koesteren. ‘Muziek uit onze tijd’, zeggen ze dan. Aan hen het advies: zet de oude gevoeligheid nog eens open en probeer Motorpsycho. Goede kans dat het werkt, want de invloeden komen uit decennia aan betere popmuziek, en het spelplezier is hartveroverend.
Aanvullende informatie:
2 CD’s, 17 tracks, 85 minuten
Label: Stickman Records
Distributie: Konkurrent
Website: http://motorpsycho.fix.no/
