Tot voor kort dacht ik bij het horen van de titel ‘Modern Times’ aan de klassieker van Charlie Chaplin. Sinds ik de gelijknamige nieuwe dubbel lp van Bob Dylan in huis heb heeft deze titel echter een geheel nieuwe betekenis gekregen. 
Wat Dylan met Chaplin gemeen heeft is de aandacht voor de, in deze maatschappij kansloze, gewone man. Hetgeen tot uitdrukking wordt gebracht in ‘Workingman’s Blues # 2’.
Wat Dylan er nog als thema aan toevoegt is het wantrouwen jegens vrouwen dat terugkomt in een aantal van de tien songs die het album rijk is.
Geproduceerd door Jack Frost, een pseudoniem voor Bob Dylan zelf, klinkt de inmiddels 65-jarige meester helderder en beter verstaanbaar dan ooit. Begeleid door de vijfkoppige band waarmee hij tegenwoordig ook optreedt is de klank warm en laidback. Waarom is hij niet eerder begonnen met het zelf produceren van zijn eigen platen?
Inmiddels neigt zijn stem meer en meer in de richting van landgenoot Willie Nelson, zeker in jazzy countrysongs als ‘Spirit On The Water’ en ‘Beyond The Horizon’. Na de opener ‘Thunder On The Mountain’, waarin vroege rock-’n-roll te horen is en Bob een fascinatie voor Alicia Keys blijkt te hebben, gaat het tempo omlaag om alleen bij ‘Rollin’And Tumblin’ en ‘Someday Baby’ nog even een tandje te versnellen. Van die langzamere nummers zijn de ballads het fraaist; het van oorsprong 19e eeuwse ‘Nettie Moore’ dat verhaalt over een verloren liefde en de als hekkensluiter fungerende bittere folky talking blues ‘Ain’t Talking’ dat een wandeling door de ‘mystic garden’ van het leven zelf beschrijft.
‘Modern Times’ sluit naadloos aan bij de uit 2001 daterende voorganger ‘Love And Theft’ en het daaraan voorafgaande sterke comebackalbum ‘Time Out Of Mind’ uit 1997. Niet voor niets presenteert de platenmaatschappij deze drie albums als een trilogie. Ook al is er dan geen sprake van vernieuwing; voor de derde keer op rij slaagt poeet Dylan er in om met zijn teksten te reiken naar het ongenaakbare niveau van weleer en dat is een prestatie van wereldformaat.
