Is this thing on? Can you hear me now? Meer nog dan op hun drie voorgaande albums verkent Shellac of North America, de band van Steve Albini, Bob Weston en Todd Trainer, de mogelijkheden van dynamiek binnen hun geheel eigen stijl. Luid, cynisch, ongelofelijk strak als altijd, maar nu ook soms fluisterstil en ironisch: er valt zelfs te lachen.
Zowel Albini als Weston zijn bekend als opnametechnicus. Vooral Albini heeft op dat gebied een reputatie. Honderden bands nam hij op, waaronder Nirvana, Pixies, Low, en The Ex. Zijn werkwijze bestaat uit het zeer zorgvuldig opstellen van vaak heel speciale microfoons, en dan de band haar ding laten doen. Een man met bijzondere en buitengewoon consequent gehanteerde opvattingen. Zo klinkt Shellac altijd hetzelfde; er wordt nooit van instrument gewisseld, ook niet tijdens een optreden, er worden geen vervormingspedalen gebruikt. Het is wat het is: Albini op een aluminium Travis Bean gitaar, gedragen aan een heupband, bespeeld met koperen plectrum voor een ongelofelijk felle, elektrisch geladen metaalsound, Weston op een gelijkaardige bas, een bescheiden maar loeihard en ongelofelijk strak door Trainer bespeeld drumstel. En stembanden, die hebben ze alledrie.
De eigenzinnigheid kenmerkt ook de consequent volgehouden stugge PR strategie. Geen interviews (behalve tijdens optredens, met het publiek), geen website, geen advertenties, toeren voor de albumrelease in plaats van erna, geen gastenlijst bij optredens, geen toegiften, geen promotie-exemplaren van een nieuw album. Verder verkoopt Shellac liever vinyl dan CD’s. Eerder presteerde ze het een album pas een half jaar na de LP op CD uit te brengen, nu krijg je net als bij vorig album 1000 Hurts naast een dikke schijf vinyl ook de CD in de prachtig uitgevoerde hoes. Voor dezelfde prijs kun je ook alleen een nietig CD’tje kopen zonder iets erbij, wat de keus wel erg gemakkelijk maakt.
Opvallend aan Excellent Italian Greyhound is dat beide kanten starten met een lang stuk met een bijzondere opbouw. The End of Radio is bijna een hoorspel. This microphone turns sound into electricity – een statement. This one goes out to a special girl… There is no special girl! We worden belazerd waar we bij zitten. Tromgeroffel, een repetitief baspatroon en af en toe een gitaareruptie, verder slechts cynische gesproken tekst (op de radio wordt ook meer gepraat dan gezongen). Kant 1 wordt vol gemaakt met drie krachtig rockende songs, vertrouwd van niveau en heftigheid, afgesloten met het Gang of Four achtige Elephant, met het motto: Repeat a lie, that makes it true.
You could say that I’m a genuine article. Met die woorden begint het vreemdste stuk, dat bijna de helft van kant 2 vult. Het valt uiteen in lange, muisstille a capella passages, onderbroken door heftig instrumentaal geweld. Everybody party, party hard, maar met mistroostige fluisterstem gezongen. De ontmenselijking meedogenloos vormgegeven. Niet blij.
Het album wordt afgesloten met twee heel boos geschreeuwde punksongs in de traditie van Fugazi en twee instrumentaaltjes. Het korte Kittypants is vrijblijvend en weinig geïnspireerd, maar het complexe, bijna King Crimson achtige Paco is een hoogtepunt op dit buitengewoon gevarieerde album.
Excellent Italian Greyhound is niet beter of slechter dan de drie andere Shellac albums – dat heb je met van die mathematisch precieze en hyperconsequente geesten. Fenomenaal strak en heftig spel, en door de experimenten wordt er toch iets nieuws toegevoegd aan wat er al was.
Aanvullende informatie:
9 tracks, speelduur 42:22
Bonus: complete album op CD
Label: Touch & Go www.touchandgorecords.com
Distributie: de Konkurrent www.konkurrent.nl
