Documentairemakers hebben iets met excentrieke mensen. Ze zijn vaak leuk om naar te kijken, en door hun vreemdheid geven ze de kijker een nieuw, verrassend perspectief op het leven. De krasse tachtiger Jørgen Laursen Vig was voor de Deense documentairemaakster Pernille Rose Grønkjær een lot uit de loterij. Hij wilde altijd al het vervallen kasteel dat hij ooit kocht ombouwen tot een klooster.

Zijn motieven voor dit immense plan zijn enigszins dubieus. Enerzijds zegt hij dat hij de wereld iets wil nalaten voor hij sterft. Net als jij met je film, wrijft hij Grønkjær fijntjes in. Anderzijds heeft hij dringend geld en mankracht van buiten nodig om te voorkomen dat zijn kasteel helemaal tot een ruïne wordt; enig opportunisme is hem niet vreemd. Die dubbelheid maakt hem interessant.

Hij legt contact met de Russisch Orthodoxe kerk, wat er op uitloopt dat er een aantal Russische nonnen bij hem komt wonen. Het meest heeft hij te stellen met de kordate zuster Amvrosija. Het geruzie tussen de vitale Vig en de non levert heerlijke scènes op. Qua eigenwijsheid zijn de twee aan elkaar gewaagd. Het gedonder begint al meteen bij de eerste inspectie van de ruimtes, waar Boeddhistische wandkleden en een Chinees opiumbankje niet bepaald in de smaak vallen bij de orthodoxe nonnen. De confrontatie met een halfnaakte hippie die ook op het terrein woont, en er naast aardappelen toch vooral hasj teelt, is slechts een van de vele hilarische incidenten.

De belezen Vig neemt de filmmaakster gedurende de vijf jaar dat ze bij hem kwam steeds meer in vertrouwen. Hij zegt niet van mensen te houden, vertelt over zijn bijzondere band met zijn ouders en over zijn ‘neuzencomplex’ (hij kan aan iemand een hekel hebben letterlijk omdat de neus hem niet aanstaat – zoals bij zijn moeder het geval was). Liefde en seks zijn in zijn ogen sterk overschatte zaken, en ondanks zijn spirituele interesses en zijn excentrieke aard staat hij nuchter in het leven.

Grønkjær moest selecteren uit 80 uur filmmateriaal. Dit stelde haar in de gelegenheid te manipuleren met woorden, en haar verhaal op eigen wijze samen te stellen. Aan de montage kun je zien dat een antwoord op een vraag bijvoorbeeld samengesteld wordt uit verschillende gesprekken. Sommige details zijn bijna ongeloofwaardig, zo briljant. Bijvoorbeeld hoe Amvrosija in haar kerstgebed gestoord wordt door haar mobieltje, met ‘We wish you a merry christmas’ als ringtone, waarop duidelijk wordt dat Vig tijdens een vakantie in India gestorven is, 86 jaar oud.

Deze hartverwarmende documentaire won de hoofdprijs van de Joris Ivens competitie op het documentairefestival IDFA. Vig is een man die ook in programma’s als Showroom of Man Bijt Hond zou passen, en Michiel van Erp had ook wel raad met hem geweten. De band die Pernille Rose Grønkjær met deze toch niet gemakkelijke man aanging heeft echter tot iets heel moois geleid. Laat hij toch niet alleen een klooster, maar ook nog een onvergetelijk portret na.


Aanvullende informatie:
Denemarken, 2006
Speelduur: 85 minuten
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 2.0
Uitgave: IDFA’s Delicatessen 
Distributie: Filmfreak