Niemand heeft in de gaten dat de eerste set Diablo Utopia luidsprekers de grens Belgie-Nederland passeert. Achter in de auto van de Nederlandse importeur, verpakt in vier forse dozen. Het zijn de luidsprekers zelf en hun bijbehorende stands.
Focal heeft de Utopia lijn geheel vernieuwd en levert als eerste de modellen Diablo, Scala en Grande Utopia. Voorlopig alleen in het antraciet. Ik ben de eerst gekozen persoon in Nederland die het kleinste model aan de tand mag voelen. Ze zijn gloednieuw, nog verpakt in al hun plastic beschermlagen. Een moment van spanning, hoe zien ze er naakt uit en hoe zullen ze omgaan met muziek? De stands schroef ik onder de luidsprekers, de stekkers erin, versterker aan, bronnen aan, opwarmen en dan: oren open.
Buizen
In de eerste opstelling werk ik met een set Snapper mono buizenversterkers van Manley Labs aan een H.A.T. lijnversterker en H.A.T. phonoversterker, om zowel met een Lua cd speler als een Transrotor/SME/Phase Tech platenspeler muziek te draaien. De buizen set is mijn eigen referentie en ken ik erg goed. Destijds in Frankrijk koppelde men de Grande Utopia aan transistor versterkers, recent in Brussel bij New Music was eveneens geen buis te bekennen. Het maakt me extra benieuwd hoe deze kleine telg zal reageren op 100 Watt buisvermogen.
Na enig schuiven en experimenteren zet ik de Diablo’s ruim twee meter uit elkaar. Op 2,5 meter van de luisterpositie. Met hun rug 50 cm. van de achtermuur. Ze hebben de volle ruimte tot de zijwanden, daarmee relatief weinig reflecties van die kanten. De eerste dagen doe ik niets anders dan plaat na plaat, cd na cd uit de kast halen. Gefascineerd door wat ik hoor. Geboeid, in de muziek getrokken. Tot ik mij eindelijk los kan maken van de opgeroepen emotie, om te luisteren op een manier waarmee ik u deelgenoot kan maken van mijn ervaringen.
Te beginnen met een favoriet in de barok, mijn geliefde Vivaldi met De Vier Jaargetijden, gespeeld door Janine Jansen. Maar hoe beschrijf je schoonheid? Hoe vertel ik u dat vanaf de eerste noot mijn gedachten niet meer uit gaan naar technisch kunnen, maar muziek de overhand neemt? De solo viool van Jansen danst in de lucht. Een orgel draagt de muziek. Elk moment dat het gehele ensemble invalt stroomt kracht de kamer in. Details liggen voor het oprapen. De intiemste geluiden zijn perfect hoorbaar. Het snuiven van Janine is onderdeel van haar spel en concentratie. Bij vlagen is de muziek ijl, sluipend stil als een beest op jacht naar zijn prooi. Het volgende moment schiet ik rechtop als het volledige geweld losbarst. De zomer laat zich gelden. Stormen, regen, onweer, het land en alles wat daar op leeft wordt gegeseld. Wild als een bliksemschicht schieten de vioolklanken door de ruimte. In de muziek klinkt de paniek, het oergeweld, de toorn die op mens en dier neerdaalt. Het is de “Diablo” ten voeten uit.
