De Franse verfilming van het klassieke, geruchtmakende boek van D.H. Lawrence. Pascale Ferran gaat niet uit van de uiteindelijke versie die Lady Chatterley’s Lover heet, maar van een vroegere versie van het boek. De wegkwijnende Lady bloeit op door de ontmoeting met jachtopziener Parkin. De lust wint het van de bekrompen conventies, en ontwikkelt zich tot ware liefde.

Meneer Chatterley raakte verlamd in de Eerste Wereldoorlog. Met een gefrustreerde echtgenoot vergaat het zijn vrouw niet veel beter. Haar strakke kleding en het saaie leven in een riant Brits landhuis zijn bijna net zo belemmerend en beklemmend als de rolstoel voor haar man. De dokter schrijft wandelen in de buitenlucht voor, anders zal het Constance Chatterley net zo vergaan als haar moeder die in korte tijd aan kanker bezweek. Dat wandelen is geen straf in de schitterende natuur die het huis omringt. Als Constance dan ook nog de gespierde blote torso van de jachtopziener ziet, die zich wast bij een hutje in het bos, gaat ze zowat van haar stokje.

Dat er een vonk overspringt bij de ontmoeting is een understatement. Al snel komt het tot seks, maar de eerste vrijpartijen zijn kort en ruw. Dat deert Connie niet, ze komt met plezier telkens terug naar het hutje. Parkin is verbaasd dat deze vrouw van stand interesse in hem toont. Ook bij hem is het vlees echter zwak. Er komt meer tederheid in het spel en Connie verandert geleidelijk, gedurende de bijna drie uur die de film duurt, van een stijve, geremde vrouw in een levenslustig iemand die geniet van de liefde. Dat uit zich niet alleen in de vrijscènes, die cumuleren in een naakte dans in de stromende regen, helemaal een met de natuur, maar ook in Connie’s kleding die frivoler wordt. Als mensen in films verliefd worden gaat dat meestal van pats boem, meteen in de zevende hemel. Hier zien we een relatie groeien, van lust naar liefde. De invalide echtgenoot ziet het met lede ogen aan, en richt zijn frustratie op een vroege versie van de gemotoriseerde rolstoel.

Pascale Ferran liet belangrijke aspecten uit het boek van Lawrence weg. Het klassenverschil krijgt geen nadruk, en het eindeloos filosoferen over de relatie tussen cultuur en natuur en seksualiteit als natuurkracht gebeurt niet in woorden maar uitsluitend in beelden. Dit draagt in grote mate bij aan de aantrekkelijkheid van de film.

Lady Chatterley won in Frankrijk de belangrijkste nationale filmprijzen, de Césars, onder andere voor de Beste film van 2007. De film overtuigt door het goede spel, de prachtige beelden en het heerlijk trage tempo, waarin de totstandkoming van een liefde in detail getoond wordt. Parallel aan de speelfilm maakte Ferran een versie als televisieserie, waarin naar verluid meer aandacht geschonken wordt aan meneer Chatterley.


Aanvullende informatie:
Frankrijk, 2006
Speelduur: 168 minuten
Regie: Pascale Ferran
Productie: Gilles Sandoz
Scenario: Pascale Ferran, Roger Bohbot
Camera: Julien Hirsch
Montage: Yann Dedet, Mathilde Muyard
Met: Marina Hands, Jean-Louis Coullo`ch, Hippolyte Girardot
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD5.1 en 2.0, Frans
Label: Contact Film 
Distributie: de Filmfreak 
Website: www.kino.com/ladychatterley