Het was Californication dat de Red Hot Chili Peppers (RHCP) in 1999 weer terugbracht aan de absolute top van de funkrock; een plek die ze in 1991 veroverd hadden met het door Rick Rubin geproduceerde album Blood, Sugar, Sex, Magic. Californication markeerde ook de terugkeer van John Frusciante in het land der levenden.

De titel van het album is multi-interpretabel: Californication staat voor de naar de staat California gemodelleerde veramerikanisering van de wereld. Maar ‘fornication’ heeft ook een - negatieve - seksuele lading en is het best te vertalen als ‘ontucht’. Na het zwakke album One Hot Minute (1995) dat duidelijk focus, maar misschien nog wel meer Rubin en Frusciante mistte, is Californication weer een ijzersterk album met RHCP-klassiekers als Scar Tissue, Otherside en titeltrack Californication. Puur muzikaal gezien is de nummer 1-positie in deze lijst dus zeer onterecht.

Maar ja, we hebben het natuurlijk niet over het slechtste album aller tijden maar over het slechtst ‘klinkende’ album aller tijden. En dan valt er minder af te dingen op deze uitverkiezing. Want wat ging er fout met Californication?

Dat ligt helemaal aan wie je het vraagt. Rick Rubin zal betogen dat de plaat klinkt zoals hij het voor ogen had: de bijtende stem van Anthony Kiedis op de voorgrond, een (erg) prominente rol voor het baswerk van Flea en Frusciante daar met zijn gitaar tussendoor laverend. Bezitters van plastic geluidssetjes zullen ook weinig klagen over de geluidskwaliteit. Nee, vooral voor de audiofielen stelt Californication zwaar teleur. Zware compressie, weinig dynamiek en een totaal gebrek aan breedte of diepte in het geluidsbeeld laten je dure set klinken als een veredelde transistorradio, en daar heb je hem natuurlijk niet voor gekocht.
Maar toch blijven wij hem met regelmaat uit de kast pakken... want wat is die muziek toch lekker!

Dit album maakt onderdeel uit van Slechtst Klinkende Album - De Top 3.

Aanvullende informatie:
Label: Warner
Speelduur: 56:17 minuten
Website: www.redhotchilipeppers.com