Tekst: Jochem Geerdink
Giovanca Desire Ostiana (Alkmaar, 1977) is een vrouw van vele disciplines. Model, tekstschrijver, doctorandus Orthopedagogiek. Maar bovenal veelzijdig zangeres, met sterk jazzy inslag.
Nadat Giovanca begin 2007 als solozangeres onderdeel uitmaakt van het project Unsigned: The Mighty 8 van het Nationaal Popinstituut, begint het balletje te rollen. Ze neemt een duet op met Wouter Hamel (As Long As We’re In Love) en is ook te horen op albums van Relax en Typhoon. In 2008 verschijnt haar debuut, de jazzy plaat Subway Silence. Giovanca werd verkozen tot 3FM Serious Talent en in 2009 ontvangt ze zelfs de 3FM Serious Talent Award en de Laren Jazz Award.
Foto: Yamandu Roos
In maart van dit jaar verscheen niet alleen haar tweede langspeler While I’m Awake, uit handen van Frank Boeijen ontvangt ze tevens een Zilveren Harp. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, krijgt ze tijdens een optreden in De Wereld Draait Door van presentator Matthijs van Nieuwkerk een gouden plaat voor haar debuut. Hoog tijd voor HiFi.nl om Giovanca - in haar favoriete Amsterdamse cafeetje - te vragen naar haar favorieten en voorkeuren.
Mijn hifi-set
“Mijn geluidsinstallatie is niet hightech of supersonisch, daarvoor heb ik te weinig verstand van al die kabeltjes en snoertjes. Het setje van Sony dat ik heb, is gewoon lekker simpel en degelijk. Stiekem ben ik meer een platenspeelmeisje, ik heb een heel krakkemikkig oud platenspelertje. Die beleving vind ik fijner dan echt hifi-geluid. Het geeft mij het gevoel van vroeger, bij mijn ouders thuis. Hoe mooier en helderder je het kunt maken, hoe meer voor mijn gevoel de ziel een beetje verdwijnt. Van mij mag het juist lekker groezelig klinken.”
Favoriete genre
“Door mijn ouders - zij komen van Curaçao - ben ik opgegroeid met soul en jazz. Maar ook met gospel en latin. Ik heb best veel van mijn vader overgenomen. Hij luisterde veel naar artiesten als Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Bill Weathers en Donny Hathaway. Het ging alle kanten op, maar was wel heel zwart. Mijn vader ging ook altijd naar North Sea Jazz en nam dan ansichtkaarten mee van artiesten die daar optraden, zoals Sarah Vaughan. Ik durf wel te stellen dat mijn vader mij geschoold heeft. Hij liet mij luisteren naar zangeressen als Donna Summer en Randy Crawford, onder tieners destijds niet de meest populaire artiesten. Al mocht ik nooit met hem mee naar North Sea Jazz, haha. Dat is ook eigenlijk pas de laatste jaren meer iets voor jongeren, denk ik. In mijn jeugd in de jaren tachtig luisterde ik veel naar Madonna, Michael en Janet Jackson en Paula Abdul. En je had die roodharige T’Pau met China In Your Hand. Of Maria Magdalena van Sandra. GE-WEL-DIG vond ik dat! Nog steeds trouwens. Je kunt wel proberen alles te benoemen, maar sommige nummers doen je gewoon iets.”
Helden/All time favourites
“Minnie Ripperton. Ik blijf het zeggen, maar zij is verreweg mijn grootste muzikale held. Zij werkte met Charles Stepney en Leon Ware als producer, die vind ik ook geweldig. En hoe cliché misschien ook, ik ben Stevie Wonder-gek. Ik kan echt in zijn muziek duiken en steeds weer iets nieuws ontdekken en mij afvragen hoe hij iets zingt of hoe hij iets doet. Ook Dionne Warwick wil ik zeker noemen. Een geweldige zangeres, zo beheerst.”
Ik gruwel van…
“Gruwelen vind ik een groot woord, maar je moet mij niet bij een heavy metalconcert waar mensen aan het grunten zijn, neerzetten. Waar ik ook niet vrolijk van word, is van die enorm gladde r&b. Van die platen die van A tot Z zijn geautotuned, waardoor iedereen klinkt als Rihanna of Ne-Yo.”
