Drentenaar Daniël Lohues (Erica, 1971) was in een vorig leven zanger van dialectband Skik, afgelopen jaren bewees hij zich solo met de vierdelige Allennig-serie en als producer van onder meer fraaie comebackplaten van Rob de Nijs en Cuby & The Blizzards. Hout moet, zijn kersverse cd die hij volgens het melodieuze en radiovriendelijke Skik-recept opnam met zijn Emmense muziekvrienden Bernard Gepken (gitaar, mandoline, drums) en Guus Strijbosch (contrabas), is nu al een van de mooiste Nederlandstalige cd’s van het jaar. Tijd voor De Muziekbeleving van Daniël Lohues. “Het overstuurde geluid van mijn eerste pick-upje gebruik ik nog steeds bij het platen opnemen.”

“In Erica was ik in de box al voorzien van muziek. Véél muziek. Mijn ouders hadden niks met pop, maar alles met klassiek. Vooral barok. Als kind vond ik Bach het mooiste. Ze hadden een beetje Mozart, maar heel veel Händel, daar ben ik heel blij mee. Mijn moeder was vooral van Beethoven. Ze draaiden veel elpees, van die grote, op een Thorens met geweldige speakers en koptelefoon. Mijn vader was van het goede geluid. Er stond ook een orgel thuis, mijn vader speelde in de kerk in Erica. Het orgel daar is het kleine zusje van die in het Concertgebouw. Hij is net als mijn opa enorm muzikaal, speelde ook blokfluit en accordeon, kon-ie geweldig Bach op spelen.”

Elvis & Shakin’ Stevens
“De pop kwam pas in de zesde klas van de lagere school, al speelde ik in de kerk al wel liedjes als Yesterday en With a little help from my friends. Via neef Marco leerde ik Elvis kennen. Zijn films kwam op de Duitse tv, keken we op zaterdagmiddag als het regende. Fun in Acapulco enzo. Nagesynchroniseerd, dus als hij echt begon te zingen kwam er veel ruis op de band. Vooral bij Heartbreak Hotel dacht ik, wauw, dit is dus popmuziek. Maar ja, Elvis, die was dood. Dus werd het Shakin’ Stevens, ook te gek. Daar wordt altijd lacherig over gedaan, maar dat vind ik niet terecht.”

Grote zwarte meneer
“Bij ons in huis kwamen geen popplaten, dat was niet de bedoeling. Geheel tegen de regels in kocht ik This ole house van Shakin’ Stevens. ‘Ik wil meer rock ’n roll’, zei ik tegen mij vader. Toen is hij met mij naar de platenafdeling van V&D gegaan. Hij ging door alle bakken en pikte er eentje uit: ‘deze moet je hebben, jongen’. Op de hoes stond een grote zwarte meneer, die ik nog nooit gezien had: Fats Domino. Geweldig, als je dan toch zo nodig die muziek moet luisteren, begin dan niet bij een blanke, moet mijn vader gedacht hebben. Die plaat ging mee naar huis, met Blueberry Hill en Ain’t that a shame, nog steeds een van de mooiste nummers die ik ken.”

Vandaag (11 februari) verschijnt er een nieuw solo-album van Lohues, getiteld Hout Moet.