Kleinkunst is eigenlijk een denigrerend woord. Wanneer is het werk van een artiest namelijk beperkt in grootsheid? Nederland kent vele artiesten die hun werk met evenveel passie beleven en uitvoeren als de groten der aarde. Kijk maar naar Wende Snijders, Paul de Leeuw of in vroeger tijden Toon Hermans. Zo ook Van Piekeren. Naast de 20-jarige jubileumvoorstelling die vanaf 2013 is gestart is er ook een cd uitgebracht met nummers die nogal aan weten te spreken.

De Verdieping, zoals het solo-album van Utrechter Jan van Piekeren heet, is een hoogstaand stukje Nederblues met een flink theatraal karakter. Elf tracks brengt Van Piekeren muzikale invulling die zo in een goede cabaretvoorstelling past, maar ook op zichzelf goed overeind kan blijven staan. Jan heeft in Johan Fransen (geen onbekende in de hifiwereld) een goede componist en gitarist gevonden en op de cd vult multi-instrumentalist en vocalist Dirk Vermeij de rest van de instrumentale invulling in. Het resultaat is een fraai klinkend album dat vooral door de rokerige baritonstem van de Zanger wordt gedragen. In het Nederlands, dat (ook) door Van Piekeren met een vrije inslag wordt geliefd, naar blijkt.

De Verdieping is geen vrolijk album. Jan van Piekeren toont zich op dit album een vrije ziel die ervoor vecht om binnen de bureaucratische westerse wereld waarin we leven hoop te kunnen vinden. De teksten zijn indringend, maatschappijkritisch en redelijk melancholisch van aard. Met altijd een sprankje hoop dat aan de horizon weet te gloren. De doorleefde stem van Jan van Piekeren doet denken aan een gelukkige mix van Huub van de Lubbe en Youp van ‘t Hek. De melancholie past hem daardoor als een zwart maatkostuum.

Zo komt geloof aan bod op Kerkgeheimen, liefde en vertwijfeling  op de track Blijf Voor Altijd Bij Me (een geslaagde bewerking op Halt Mich van Herbert Grönemeyer), of krijgt de luisteraar zelfs een post-apocalyptisch Nederland voorgeschoteld op Groeten Uit Utrecht Aan Zee. De oplettende luisteraar zal ook Waltzing Mathilda (dat mede door Rod Stewart bekend is geworden) herkennen in het nummer Gedaan Wat Ik Wilde. Een track die niet alleen perfect zou klinken aan het einde van een avond in de kroeg, maar ook niet zou misstaan bij een laatste afscheidsceremonie. Ook de tekstuele bewerking op Wim Sonnevelds Het Dorp (in de vorm van Mijn Land) getuigt van de hoge kwaliteit van schrijven van Van Piekeren, samen met respect voor het origineel. Aardig is ook de meer experimentele bluesy'‘hidden track' die Stop de Tijd moet heten, na het laatste nummer.

Dat Jan Van Piekeren zijn gevoel weet om te zetten in teksten die op muziek ook nog eens erg sterk uit de verf weten te komen, wordt op De Verdieping wel bewezen. De teksten klinken alsof ze uit de diepste krochten van de ziel zijn gerukt, om op puur Nederlandse, poëtische wijze te worden vertolkt. Kritisch, nuchter en vooral ook muzikaal. Achterop de cd staat de opdracht om het album minimaal 1 x met een hoofdtelefoon te beluisteren. De teksten komen zo nog directer in de geest van de luisteraar terecht, maar ik begrijp deze opdracht ook als een manier om de erg mooie en dynamische productie beter te kunnen ervaren. Want ook daarin is De Verdieping voorbeeldig.

Op dit moment is Jan van Piekeren samen met Johan Fransen bezig met meer singer-songwritergericht materiaal en speelt men ook met de gedachte om muziek in High Resolution formaat uit te brengen. Iets dat wat mij betreft bewaarheid mag worden, maar voorlopig raad ik iedereen die niet wordt beperkt door verouderd gedachtengoed en openstaat voor Nederblues van grootse klasse dit album van harte aan. De Verdieping stamt reeds uit 2013 en kwam eigenlijk toevallig in mijn bezit, maar was voor mij de moeite van het beschrijven meer dan waard. Gaat dat horen!

Muziek: 9
Klank: 9
Label: Eigen beheer
Speelduur: 47:02 minuten
Website