Het gaat de Leif de Leeuw Band voor de wind. Na het uitbrengen van een eerste EP zo’n anderhalf jaar geleden is de band rondom de Amersfoortse bluesgitarist meermaals in de prijzen gevallen en een volwaardig debuutalbum kon dan ook niet uitblijven. Op Leelah laten Leif en de zijnen horen gegroeid te zijn. Het eerste langspeler van de band is een conceptalbum geworden met een boodschap.

De Leif de Leeuw Band is sinds EP Deluxe (uit 2014) opnieuw flink gelauwerd. Naast twee Sena Dutch Guitar Awards is het de 20-jarige gitarist gelukt om de prestigieuze Dutch Blues Challenge Award en werd de frontman van het vierkoppige gezelschap onlangs nog uitgeroepen tot beste blues(rock)gitarist van de Benelux. Al dat succes leidde de afgelopen jaren tot diverse optredens in binnen- en buitenland, waaronder een tournee in Memphis. Het plan was om daar hun debuutalbum op te nemen, maar door omstandigheden -het afbranden van de studio daar- liep het anders.

De extra tijd die de Leif de Leeuw Band kreeg door het niet in Memphis kunnen opnemen van hun nieuwe plaat, resulteerde in het schrappen van nummers en het opnieuw schrijven van extra tracks. De band kwam voor de uiteindelijke opname terecht bij de Telstar Studios in Weert, waar producer Robin Freeman (o.a. Golden Earring, Gruppo Sportivo) het opnameproces begeleidde

Leelah is het uiteindelijke resultaat van een bevlogen tijd vol inspiratie voor de band. Zangeres/ gitarist Britt Jansen raakte geïnspireerd door het aangrijpende verhaal van de in het soms zo overdreven puriteinse Amerika woonachtige tiener Leelah Alcorn. De 17-jarige transgender pleegde eind 2014 zelfmoord en liet de wereld - en niet te vergeten de ouders van de als jongen geboren tiener, die het transgender-zijn van hun kind niet wilden accepteren - een afscheidsbrief met een belangrijke boodschap na: accepteer je kind zoals het geboren is.

De band omlijst de voornamelijk door Britt geschreven teksten voor Leelah met een rijke invulling, waarbij net als op de eerdere EP bluesrock wel een basis, maar geen vast gegeven is. De invloeden van deltablues zijn nog steeds herkenbaar, maar ook rock, fusion, en zelfs symfonische klanken zijn in het album verweven. Verfijning is te vinden op akoestische tracks als Right Back Home of het instrumentale Trailer Driver. Tony Spinner (Toto) zingt en speelt gitaar mee op de track Just Fine en op het eerste deel van het prachtige en zeer indringende drieluik Leelah is Sonny Hunt te gast op de snaren.

Dat drieluik is meteen het fijnste deel van de CD, samen met de track My Color Blue, dat werd geschreven door Robbert Blok. Fraaie gelaagde composities sieren vooral het tweede gedeelte van de cd van de Leif de Leeuw Band, waarbij afwisseling in de composities en zeer fraai gitaarspel van Leif en niet in de laatste plaats een fenomenaal bespeelde zessnarige fretloze bas door Eibe Gerhartl zorgen voor kippenvel. Britts zang is een stuk volwassener geworden dan op EP Deluxe, wat ook aangeeft dat er veel tijd is geweest voor persoonlijke groei. Leif en de zijnen kozen met de grote diversiteit op Leelah voor een minder toegankelijke, maar gedurfde en muzikaal rijke invulling. Die vooral vanaf de tweede helft van het album weet te pakken, zeker als je de achtergrond van de teksten kent.

Al met al is Leelah een mooi debuut geworden, waarop de band best trots mag zijn. Alle leden van de Leif de Leeuw Band zijn duidelijk op elkaar ingespeeld en men gunt elkaar ook genoeg ruimte om persoonlijk te kunnen excelleren binnen de band. Klankmatig is Leelah ook geslaagd, de CD heeft een vrij open en prettig dynamische klank die ook de muziekliefhebber met gevoel voor goede weergave aan zal spreken. Fijne plaat!

Muziek: 8
Klank: 8
Label: Eigen beheer
Speelduur: 58:27 minuten
Website: www.leifdeleeuw.com