Machine Head –Through The Ashes Of Empires

Besprak ik  een tijdje terug de CD van Technocracy, de band van (ex)-Vio-lence gitarist Phil Demmel, blijkt deze laatste nu weer deel uit te maken van Machine Head. En zo gek is dat niet, want Machine Head-opperhoofd Rob Flynn maakte voorheen ook deel uit van Bay Area-thrashers Vio-lence.

Mijn verwachting was dus behoorlijk groot ten aanzien van deze nieuwe Machine Head. En niet alleen vanwege de komst van Phil. Meer nog door het persbericht waarin vermeld wordt dat Machine Head aan een nieuw hoofdstuk is begonnen. De vorige episode werd afgesloten door middel van een live-CD getiteld Hellalive waarop nummers van de eerste vier CD’s. Verder werd de groep er door de Amerikaanse poot van Roadrunner Records uitgeknikkerd, ook al een reden om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Met gemengde spanning - CD 3 en 4 behoorden nou niet bepaald tot mijn favorieten - derhalve het schijfje in de speler gestopt. Imperium is inderdaad een goed Machine Head-nummer en ook weer ouderwets lang (6:39). Flynn en consorten zijn met de instelling “lekkere lange nummers, stukken en solo’s uit de maat, dan maar niet radiovriendelijk” de studio ingegaan en dat is uiteraard de juiste attitude. Bite The Bullit gaat lekker verder en mijn enthousiasme neemt nog grotere vormen aan bij het hardcore-begin van Left Unfinished. Hoe groot is echter de deceptie bij het verstrijken van laatstgenoemde song: wat een kutrefrein! Excusez het woordgebruik, maar ik kan niet anders. Hoe kan iemand zo’n goed nummer toch zo om zeep helpen?

Elegy is niet onaardig, maar een beetje onopvallend. In The Presence Of My Enemies is in principe een goed, dreigend nummer, maar het refreintje is ook weer ronduit lelijk. Gelukkig eindigt het smakelijk ouderwets met een Burn My Eyes-achtig einde. Het navolgende Days Turn Blue To Gray is ook weer zo “net wel, net niet” als gevolg van het mijns inziens te melodieuze aspect. Ik blijf van mening dat Machine Head het moet hebben van dreiging en agressie en niet van melodie. Vim is aangenaam bombastisch en veegt het pad schoon voor All Falls Down dat helaas ook weer geteisterd wordt door “gevoelige” zang en melodie. U moet niet denken dat ik een hekel heb aan melodie, integendeel, maar het moet niet irriteren en dat doet het hier wel. Een ander zal er wellicht geen moeite mee hebben en het bestempelen als positieve evolutie van de muzikale koers van het kwartet. Dat is een ieders goed recht. Wipe The Tears tapt uit hetzelfde vaatje en eindigt gelukkig goed, maar het dieptepunt wordt gevormd door afsluiter Descend The Shades Of Night. Gelukkig zit er een stoptoets op de CD-speler…

Positieve zaken zijn er ook en dat is onder meer de goede productie (door Rob Flynn voor het eerst zelf gedaan) en het spelniveau van de muzikanten. Of de oude fans – die Machine Head al hadden opgegeven – weer zullen aanhaken door Through The Ashes Of Empires betwijfel ik echter.

Tip: Machine Head staat op 23 november 2003 in de Brabanthallen te Den Bosch op het podium!