Starsailor, Paradiso 29 oktober 2003
Starsailor heeft magie van Love is Here gelukkig niet helemaal verloren
Vooraf had ik mijn twijfels. De kersverse cd ‘Silence is easy’ heeft mij tot dusverre nog niet kunnen overtuigen. Was dit nou die aangekondigde grensoverschrijdende plaat? Het concert in Paradiso stond voor de deur. Ik moest me gaan voorbereiden. De luistersessies in aanloop naar dit optreden, deden me nogal denken aan mijn middelbare schoolperiode. Verplicht huiswerk maken terwijl je weet dat het leven boeiende zaken te bieden heeft. ‘Love is here’, de prachtige debuut-cd van Starsailor, bijvoorbeeld.
Starsailor wil zo graag in één adem genoemd worden met Coldplay en Radiohead. Maar als Starsailor echt aansluiting wil vinden bij deze ‘gearriveerde’ bands, zal men moeten beseffen dat er met Silence is Easy niet genoeg progressie is gemaakt om nieuwe fans te winnen. Er zullen eerder fans zijn afgeknapt. In hun jacht op grootschalig succes zijn kosten nog moeite gespaard. Zelfs de diensten van legendarisch topproducer, Phil Spector (The Beatles) zijn te hulp geroepen. Waarschijnlijk is dit voorlopig wel zijn laatste kunstje. (Er wacht hem namelijk een gevangenisstraf omdat er een dode actrice in zijn huis is gevonden. Tot zover, Peter R. de Vries). Het resultaat van de peperdure productie is een vrolijk, toegankelijk en te poppy eenheidsproduct. Niet de plaat die het had kunnen zijn. En dat is jammer.
Toch blijven de nummers van ‘Silence is easy’ vanavond in het intieme kerkje aan de Weteringschans fier overeind. Terwijl er nog geen band in velden of wegen te bekennen is, klinken reeds de repeterende vocalen van het ambient-achtige Shark Food. Naar sober Brits recept, geen gierende sirenes of andere poespas, neemt de band vervolgens bijna onopgemerkt plaats op het podium. Tijdens de Stones-achtige meestamper The Music was Saved tapt Starsailor plotseling uit een heel ander vaatje. Daarna volgen een aantal onweerstaanbare pareltjes van het eerder genoemde Love is here. Intens bevlogen songs. Teksten die vocaal gedragen worden alsof de hemel ieder moment naar beneden dreigt te komen. Heerlijk, die raspstem. Een strot die één en al pure wanhoop produceert. Het overtuigt. Het raakt. Het klopt.
Aan de podiumpresentatie lijkt ook gewerkt. Soms verlegen, het andere moment vol zelfvertrouwen. Die o zo belangrijke interactie met publiek is ook een sterke troefkaart. Frontman James Walsh, pakt vanavond met woord en gebaar iedereen in. Zijn a-ritmische lichaamsbewegingen maken hem, voor het merendeel vrouwelijke fans in de zaal, alleen maar aandoenlijker. De bassist is een kloon van de Oasisbroertjes. Quasi arrogant met een sigaretje in de mondhoek streelt hij zijn snaarpartijen. Geheel in dienst van song en meester.
De nummers van Silence is easy voeren de boventoon op de setlist. Ze klinken in ieder geval ambitieuzer en grootser dan op de plaat. Four to the floor is daarvan een mooi voorbeeld. Alleen jammer dat de strijkers, zoals zo vaak bij live-performances, weer uit de kunstmatige doos worden getoverd. Volgens frontman James Walsh was ‘Love is Here meer een onschuldige, naïeve plaat waarin alle ellende van mijn tienerjaren zijn verwerkt. Daarnaast ben ik tegenwoordig de gelukkige vader van een prachtige dochter, Niamh’.
Het zijn precies deze woorden die kenmerkend zijn voor het verschil tussen beide cd’s. Natuurlijk gun ik de sympathieke Walsh oprecht dat het nu beter gaat in zijn leven. Maar wanneer hij het publiek zoals vanavond bij vlagen weet te ontroeren met vroeger geschreven tranentrekkers als Daddy was an Alcoholic en Tie up my hands, kun je maar één conclusie trekken. Sorry James, maar voor het overbrengen van deze magische klanken is het voor Starsailor beter dat je vader snel weer aan de drank raakt en je vrouw je binnenkort gaat verlaten.
