Apparatuur

De hoofdrol wordt gespeeld door een Creek A50iR geïntegreerde versterker in combinatie met een CD50MKII CD-speler. Beiden zijn uitgevoerd in geborsteld glimmend aluminium, met een minimale hoeveelheid knoppen en subtiele afmetingen (43 x 6 x 23cm). De versterker beschikt alleen over een inputselector-switch, een volumeknop, een tape-monitor en, last but not least, de onmisbare aan/uit knop. Voor diegene die ook nog gebruik maakt van vinyl, kan al vanaf 70 euro een MM plug-in aanschaffen; een MC versie is verkrijgbaar vanaf 90 euro. Ook de cd speler is alleen voorzien van de basisfuncties. De MKII versie is uiterlijk overigens identiek aan de originele versie, maar intern volledig nieuw gebouwd. Wat hierbij direct opvalt, is het beter en mooier gebouwde loopwerk, de gescheiden voedingen voor het analoge en digitale deel en ook de componenten zijn van betere kwaliteit. De MKII versie is voorzien van een optische digitale output. Het prijsverschil t.o.v. de standaard-versie is mijns inziens dan ook terecht. De reden dat ik in de inleiding verwijs naar het uiterlijk, komt voort uit het feit dat Creek een geheel eigen uitstraling heeft, wat het zeer de moeite waard maakt om componenten van deze fabrikant te combineren. Een mooi uiterlijk is één ding, naar tevredenheid werken een tweede.

Voor de oorsprong van de luidsprekers gaan we naar Finland, het land waar Amphion gevestigd is. Voor mij is deze fabrikant nieuw. Van Amphion heb ik een 2-weg monitor luidspreker gekregen met een fraai uiterlijk. Hij luistert naar de naam Argon2. De "2" staat voor de verbeterde versie van het oorspronkelijke ontwerp, die ik overigens nooit gehoord heb. De kast-afmetingen zijn 38 x 31 x 19 cm en de luidsprekers wegen 10 kg per stuk. Het hoog wordt verzorgd door een 2 ½ cm aluminium tweeter en het mid/laag door een 17 cm aluminium woofer. De tweeter is keurig in de kast weggewerkt en het massief houten front is voorzien van een uitfrezing in de vorm van een platte trechter. De uitfrezing werkt als een hoorn en komt zowel het rendement als de afstraling ten goede. Eén ding snap ik niet, hoe moet deze tweeter bij eventuele beschadiging vervangen worden? De tweeter is namelijk aan de binnenzijde aan de kast bevestigd. Navraag bij de importeur leert dat het alleen mogelijk is om de tweeter via de woofer te verwijderen. Bij het verwijderen van de woofer valt mij op dat de speakers erg solide gebouwd zijn. De woofer wordt d.m.v. zes boutjes aan de behuizing bevestigd. Achter de woofer bevindt zich een houten balkje voorzien van een rubber laagje. Dit zorgt ervoor dat de woofer zeer stijf in het huis wordt gemonteerd. Het extra tussenschot dat in de kast is geplaatst maakt de kast nog stijver. De woofers zijn voorzien van een aluminium gegoten chassis met een zeer zwaar magneet, compleet met een magnetische afscherming. Plaatsing in de buurt van een TV vormt dus geen enkel probleem. De monitors zijn (helaas) niet voorzien van een frontdoek. Dit zou nadelig kunnen zijn, wanneer een eventuele vrouw des huizes inspraak heeft op de mogelijke aankoop (In het geval dat frontjes vereist zijn, is het ook nog mogelijk twee maal de –als centerluidspreker bedoelde- Origo aan te schaffen. Deze zijn 100% identiek aan de Argon2, alleen dan mét frontjes). Zelf vind ik de luidsprekers zonder frontjes heel fraai en uitermate geschikt voor een modern interieur.
 

Luisteren

In eerste in instantie heb ik de set beluisterd met de “oude” versie (de reden dat de CD50 niet meer gemaakt wordt, is dat het Philips Shortloader mechaniek plotsklaps niet meer leverbaar is: voor alle fabrikanten van cd spelers met dat loopwerk een strop) van de cd-speler. De eerste indrukken waren wel goed, maar niet echt overtuigend. Ik miste regelmatig muzikaliteit en orde in het geluidsbeeld. Noem het geluk, want een aantal weken na levering van de set kreeg ik een telefoontje van importeur Music Matters. Goed nieuws, de MKII versie was net op de markt en of ik misschien dit exemplaar wilde beluisteren. De resultaten daarvan staan hier beschreven.

Dave Matthews Band`s “Live at Red Roks”, is het eerste officiele live-album van de Dave Matthews Band (DMB). Het concert heeft plaatsgevonden in het, door veel muzikanten geliefde, Red Roks amfitheater. De locatie van de opname heeft er zeker toe bijgedragen dat het een prachtige live-registratie is geworden. Bij het inzetten van “Lover” valt direct op dat alle instrumenten lekker los komen en een goede plaatsing hebben. Ook bij het terugbrengen van het geluidsniveau blijft het beeld mooi overeind. Het nummer opent met luchtige drums, en het laag is strak en droog zonder enige vorm van vervelende kastresonanties. De stage is niet echt groots, maar alles staat wel mooi op zijn plek. Gezien het formaat van de speakers is dat ook begrijpelijk. “#36” is nog steeds een van mijn favoriete DMB songs. Voor wie nog niet bekend is met de DMB en drummer Carter Beaufort, moet zeer zeker dit nummer eens beluisteren. Het nummer opent direct met een subtiele drumsolo en laat horen dat drummen voor Beaufort hetzelfde is als voor ons ademhalen. Dat is het resultaat als je een muzikaal getalenteerd wonderkind vanaf zijn vierde jaar achter de trommels zet. Vanaf de opening van het nummer heb je de neiging de volumeknop verder open te draaien, zodat je de drums gaat voelen.Het geheel blijft mooi geplaatst en zuiver, alleen missen de monitoren de kracht om een grote druk op te bouwen. Hiervoor zullen waarschijnlijk de grotere familieleden van Amphion moeten aanrukken, de Creons of wellicht zelfs de Xenons. Iets wat ik zelf wel belangrijk vind, vooral bij weergave van live opnamen. Al bij de eerste aanslag van de snaren bij “Typical” word ik door kippenvel overvallen. Dit nummer is een solo van Matthews, met alleen zijn stem en een akoestische gitaar. Aangezien de hoge en middentonen een belangrijke rol spelen bij deze song, wordt bij een hoger geluidsniveau de live sound heel aardig benaderd, wat erg knap is voor een kleine speaker. De snaren klinken sprankelend met enorme attack en snelheid, het emotionele nasale stemgeluid van Dave Matthews neemt je volledig mee de diepte in. Wanneer Dave op het einde van het nummer volledig losgaat in zijn emotie, bereikt mijn kippenvel zijn hoogtepunt. De set heeft me al weten te overtuigen.